10 свадбени обичаи кои имаат понеобично минато отколку што мислевме

Секоја девојка ја гледа својата совршена свадба на свој начин. Некои сакаат нивните свадби да бидат тивки и мирни, додека други сонуваат за големи простории исполнети со стотици гости. Но, сите се согласуваат дека бракот треба да се случи само кога 2 лица се сакаат. Но, во минатото беше можно младенците да се видат за прв пат по церемонијата, лебот беше главниот десерт, а невестите не носеа цвеќе во рацете.

Браковите се правеа на сред улица

Во средниот век, не ви требаа сведоци за да стапите во брак. За да склучиш брак, само требаше да го кажеш заветот. И не беше важно каде ќе се случи тоа, па секоја може да стане сопруга токму на сред улица.

Подоцна за да можеше да се докаже брак меѓу обични луѓе (кој го злоупотребувале и мажи и жени), биле користени лица кои го регистрирале бракот.

Белата беше бојата на жалоста

Пред деветнаесеттиот век, жените носеле кој било од најновите и најатрактивните фустани што ги имале, главно со светли бои, бидејќи белата не само што била непрактична, туку се верувало и дека е боја на жалост. Затоа зелената (симболот на младоста) и сината (симболот на чистотата) беа најпопуларни бои.

Трендот на бели фустани се појави пред само 180 години откако весниците објавија вест за бракот на кралицата Викторија која за церемонијата избра бел сатенски фустан.

Бидермаерот беше направен од босилек и лук

Во средниот век, свадбените букети се правеа од лук и босилек, а тоа било неопходно. Невестите ја користеа оваа мешавина за да го сокријат мирисот на нивните неизмиени тела.

Младенците не ја јадеа тортата

На свадбените церемонии на гостите им се даваа почести. Во антички Рим, лебот од пченица или јачмен се кршеше над главата на невестата. Во средниот век во Англија, луѓето правеа лепчиња кои ги ставаа врз младенците кои мораа да се венчаат под нив.

Слатките пити со нешто како фил се појавија дури во шеснаесеттиот век кога шеќерот стана попристапен.

Никој не се венчаше во сабота

Изборот на датумот на венчавката зависеше од различни суеверија поврзани со деновите во неделата. Англискиот фолклор вели дека среда е најдобар ден за брак, понеделник е за богатство, вторник за здравје, а сабота е најлош ден за брак.

Миразот ги правеше невестите попривлечни

Миразот беше суштински дел од свадбената церемонија во многу култури со векови, и сè уште е традиција во некои семејства и региони. Миразот беше подарок за семејството на свршеницата, а го собраа родителите на девојчето. Миразот можеше да ја зголеми привлечноста на невестата во очите на другите луѓе.

Невестата носеше амајлии

Сте слушнале за традицијата „нешто старо, нешто ново, нешто позајмено и нешто сино“. Оваа традиција се појавила во викторијанската ера во каде што овие работи требало да ја заштитат невестата од злото. Нешто сино беше подвезица, нешто позајмено беше нешто од жена која веќе имаше дете, нешто старо беше нешто наследено поврзано со минатото на девојчето, а нешто ново беше дадено на невестата од семејството на вереникот, симболизирајќи ново семејство.

Свршеникот не ја запознавал свршеницата пред церемонијата

Сè уште постои суеверие кое вели дека да се види невеста во венчаница пред свадбата е лоша среќа. Ова суеверие прво се појави затоа што вереникот и невестата можеле да се видат само откако заветите и свадбата ќе завршат бидејќи ги организираа нивните родители.

Семејството на невестата плаќаше за церемонијата

Во минатото луѓето верувале дека свадбата треба да ја организира и плати семејството на невестата. Плаќале за покани, украси, храна и пијалоци, како и облеката на невестата и што и да облече по свадбата. Семејството на вереникот плаќало за букетот на невестата, прстените, свештеникот, подарок за невестата и меден месец.

Велот не ѝ дозволуваше на невестата да побегне

Во минатото, луѓето верувале дека превезот ја прави невестата да изгледа како оган од свеќа и дека ги плаши злите духови.

Освен тоа, многу бракови се правеле од финансиски причини, па долгиот превез и вел им биле неопходни на невестите кои требало да се венчаат со старци. Тие не можеле лесно да се движат со нив, а со тоа не можеле ниту да побегнат од пред олтарот.