11 луѓе кои толку многу си ја сакаат работата што не можат да престанат да ја работат и надвор од канцеларијата

Некои луѓе ја сакаат својата работа толку многу што таа буквално им станува живот. Понекогаш овие професионалци почнуваат да забораваат дека светот не завршува со ѕидовите на нивната канцеларија и поради тоа влегуваат во смешни ситуации.

1.

Имам повеќе роднидни кои работат на пластична хирургија, па кога морав да направам естетска операција по планираната операција, целото семејство постојано разговараше за мојата рехабилитација и мојот нос. Како би изгледало сега, какви капки да се користат итн.?
По отстранувањето на гипсот, секогаш кога некој од моето семејство доаѓаше на гости, ми го прегледуваа носот и го оценуваа квалитетот на работата. Тие, исто така, секогаш се расправаа за тоа кои методи ќе ми помогнат побрзо да закрепнам. Во овие моменти почувствував дека не сум во кругот на семејството, туку на научна конференција за пластична хирургија.

2.

Секогаш ги прислушувам разговорите на непознати. Без разлика дали шетам по улица, вечерам со пријателите или семејството, стојам во ред на кино или било која друга работа во јавност, јас прислушувам. Не сакам, само имам „шанкерски слух“ и природно се вклучувам во разговорот со странци. Тоа е бизарно и еден ден ќе ме доведе во неволја.

3.

Сè е во ред на нашето работно место, но има еден недостаток: нема трпезарија. Јадеме директно во текот на бироата кога нема клиенти. И ако клиентот дојде за време на ручекот, ги криеме чиниите под масата.
Така дојдов дома пред некој ден, седнав да јадам, жена ми правеше нешто во дневната соба. И тогаш таа неочекувано доаѓа во кујната, а јас автоматски ја кријам чинијата под масата. Таа ме гледа запрепастена и ми вели: „Пол, што правиш?“ Работам премногу.

4.

Една моја пријателка работеше како хонорарен туристички водич неколку години: таа организираше автобуски тури за туристите до градските знаменитости, музеи и други историски места. Еден ден таа влегува во обичен автобус и со силен професионален глас им се обраќа на патниците: „Здраво! Мило ми е што сте тука и ви посакувам добредојде во нашиот град!“ Потоа ги здогледува изненадените очи на луѓето и ѝ светнува дека се качила во локален редовен автобус.

5.

Вујко ми е гинеколог повеќе од 20 години и е луд по својата работа. На семејните забави, каде што се собираат многу роднини, тој ги срами сите жени. И сето тоа затоа што бесрамно ги прегледува: ги гледа нивните бради и образи, обидувајќи се да утврди дали има некакви хормонални нарушувања.
Еднаш дури напиша упат за тестови на далечна роднина веднаш на масата. Беше ужасно засрамена и седеше вцрвенето, но сепак ги направи тестовите,резултатите не беа во ред и отиде кај вујко ми.

6.

Мојот сопруг е инструктор за возење. По напорниот ден повикал такси. Колата пристигнува, мојот сопруг седнува на совозачкото седиште и без размислување вели: „ Префрли во брзина, обиди се непречено и пополека да пушташ кумплук и притискај пополека на гас“ Таксистот е збунет.
Маж ми рекол: „Пробај, не плаши се!“ И тогаш таксистот не можел повеќе да издржи и рекол: „Благодарам за советот, но можам сам, добро?“ И дури тогаш сопругот сфатил каде е. Му се извини на таксистот, а тие подоцна се изнасмеале на тоа.

7.

Имам навика да пишувам што било на бела табла и да дискутирам. Дискусијата на белата табла е вообичаена за секоја канцелариска средина. Но, надвор од канцеларија, се сомневам во тоа.
Дома, кога мајка ми ме праша што да подготви за ручек, по грешка извадив маркер од чантата и почнав да го користам големото огледало во мојот дом како бела табла на која беа наведени сите потребни состојки и почнав да давам логично објаснување зошто ни треба сето ова за да имате минимален остварлив ручек. Мајка ми полуде и рече дека ќе направи супа.

8.

Станав наутро, се туширав, се избричив, се облеков и тргнав на работа, земајќи весник додека одев до метрото. Пријатно бев изненаден што всушност најдов слободно место за 45-минутното патување!
Излегов на мојата постојка и бев исто така пријатно изненаден од ретките гужви на тротоарите во време на сообраќаен метеж. Внимателно го погледнав весникот кој го купив. Беше сабота.

9.

Порано работев во продавница за миленичиња. После тоа се вработив како секретарка на мојот универзитет. Еден ден ѕвонеше телефонот а јас весело одговорив: „Здраво, благодарам што се јавивте во нашата продавница за миленичиња, каде што миленичињата се семејство! Како можам да ти помогнам денес?“
Лицето се извини што се јавил на погрешен број. Им реков да не се грижат за тоа, се случува, нема проблем, потоа ја спуштив слушалката и чекав да се јават за да можам нормално да одговорам на телефонот.

10.

Мајка ми работеше во фабрика за шиење некое време. Нејзините должности беа закопчување, обележување, а мораше да ги чисти и конците што ги оставаат шивачките. Ова може да варира од едноставно ѓубре до конци што штрчат од копчиња, рабови и слично.
И сега замислете ја сликата: мајка ми патува во автобус, гледа маж пред неа со конец што му излегува од кошулата и автоматски го вади. Сфаќа дека направила грешка, но веќе е доцна – мажот ја гледа со зачудени очи. И ова се има случено повеќе од еднаш.

11.

Помина една година откако не работам во продажба. Отидов на одмор со мојот сопруг. Видов дека на тезгите покрај жичарницата се продава мед. Купив многу мед за моите пријатели и семејството.
Продавачката беше толку шокирана од мојата великодушност што рече: „Благодарам! И јас одговорив: „Ви благодариме за купувањето! Вратете се повторно“. Мојот сопруг се смееше околу 15 минути.