5 филмови кој никој не би сакал да ги гледа по втор пат
Секој од нас има филмови што сме подготвени да ги гледаме одново и одново. Тоа може да биде пријатна семејна комедија, шармантна романтична приказна, напнат трилер или возбудлив хорор. Овие филмови нудат утеха и чувство на познатост, дозволувајќи ни да се опуштиме и да се изгубиме во светот на екранот.
Но, постојат и други, сосема спротивни. Тие се создадени за да нè шокираат или да нè натераат да се соочиме со најмрачните страни на животот. Полни се со насилство, незамислива суровост и сцени што тешко се забораваат.
Не значи дека овие филмови се лоши — напротив, некои се вистински уметнички дела. Но, нивната тежина и бруталност се такви што, откако ќе ги изгледате еднаш, малку е веројатно дека ќе посакате повторно да ги гледате.
„Сало, или 120-те дена на Содом“
Пјер Паоло Пазолини, 1975
Ако некој филм заслужува место на оваа листа, тоа е контроверзното ремек-дело на Пјер Паоло Пазолини, „Сало или 120-те дена на Содом“. Дури и најлудата имагинација тешко може да ги замисли ужасите прикажани во овој филм, каде што група тинејџери се киднапирани, соблечени и подложени на 120 дена апсолутен пекол од рацете на безмилосни и изопачени мажи.
Филмот е преполн со сцени што предизвикуваат гадење и вознемиреност. Но, истовремено, тој е и уметничко дело што ги истражува ужасите на моќта, капитализмот и тоталитаризмот, создадено од еден од најхрабрите и најкреативните уметници на Италија.
Сепак, откако ќе го изгледате еднаш, тешко дека ќе сакате повторно да го гледате.
„Маченици“
Паскал Ложиер, 2008
„Маченици“ е еден од најпознатите претставници на француското „ново екстремно“ кино. Овој филм е исклучително брутален и исполнет со сцени што ги туркаат и ликовите и гледачите до граници на издржливост. Режисерот Паскал Ложие ни претставува приказна за млада жена која бара одмазда за траумите од детството, но наместо олеснување, влегува во уште поголем хорор.
Филмот истражува теми како што се траума, болка, моќ и линијата помеѓу животот и смртта. Иако е маестрално снимен и полн со длабочина, неговата немилосрдна бруталност го прави филм што повеќето луѓе можат да го издржат само еднаш.
„Дојди и види“
Елем Климов, 1985
„Дојди и види“ е еден од најмоќните антифашистички филмови на сите времиња. Прикажува воени злосторства низ очите на младо момче што ја искусува ужасната реалност на нацизмот. Режисерот Елем Климов создава неверојатно суров и потресен филм што остава силен впечаток.
Ова е приказна за преживување, страв и човечка суровост, каде што секоја сцена ја прикажува бруталноста на војната на начин што тешко се заборава. „Дојди и види“ е филм што вреди да се погледне, но веројатно само еднаш.
„Реквием за еден сон“
Дарен Аронофски, 2000
Малку филмови ја прикажуваат суровата реалност на зависноста како „Реквием за еден сон“. Дарен Аронофски ни ја раскажува приказната на неколку ликови чии животи се уништени од зависноста од дрога.
Филмот е тежок за гледање, исполнет со мрачни и потресни сцени што го прикажуваат пропаѓањето на ликовите. Неговиот финален кадар е толку моќен што може да ве остави без здив — и никогаш повторно да не посакате да го гледате филмот.
„Деца“
Лари Кларк, 1995
„Деца“ е филм што сурово и директно ја прикажува реалноста на младите луѓе во урбаните средини, нивната бунтовност, конфузија и деструктивно однесување. Сценаристката Хармони Корин и режисерот Лари Кларк создаваат слика што е истовремено автентична и вознемирувачка.
Филмот е полн со непријатни сцени, прикажувајќи ги животите на тинејџери кои живеат без никакви морални граници. Кога беше објавен, „Деца“ предизвика бројни контроверзии, а дури и денес, останува филм што многумина би го гледале само еднаш.
Коментирај анонимно