8 луѓе и нивните најсурови спомени од детството коишто ќе ги паметат до крај на живот

Спомените од детството се задржуваат со нас со години, често предизвикувајќи носталгија за периодот кога нашата имагинација се зголемуваше и животот беше безгрижен. Сепак, некои спомени најдобро е да се заборава. Подолу, собравме 8 најсрцепарателните приказни кои луѓето ги раскажувале од нивните рани години.

• „Мајка ми почина кога имав 5 години од рак на дојка. Кога свештеникот почна да зборува, сите околу мене почнаа да плачат, особено татко ми. Се сеќавам дека се прашував зошто сите плачат, а кога не престана, само се приклучив и јас. Не разбрав зошто плачеме и мислев дека мајка ми е само во болница „одмара“.
• „Јас, брат ми и соседот баравме скривалиште. Во бараката на мојот сосед најдовме голема празна дрвена кутија за алати. Оваа барака беше натрупан златен рудник со алати и ѓубре.
  Решивме да видиме дали сите ќе се собереме таму и дали капакот ќе се затвори. Сите влеговме, но резето падна. Мислевме дека тоа не е голема работа и дека само ќе го треснаме капакот и тој ќе се отклучи. Но, тоа не функционираше. Бевме заглавени!
  Другите почнаа да се нервираат и сакаа да ја превртат кутијата. Ги спречив да го сторат тоа, бидејќи тоа потенцијално можеше да ја влоши ситуацијата. За малку ќе умревме од топлотен удар со многу малку кислород, избезумено удиравме и викавме за помош околу час и половина. На крајот успеавме да го притиснеме капакот доволно за мала пукнатина, каде што можевме да ја видиме бравата, прикривајќи ја светлината што влегува во нашиот ковчег. Ги скршив наочарите и со дел од нив го турнав резето за конечно да се отвори кутијата“.

• „Кога бев мал, се приклучив на турнир што се одржуваше во станбениот комплекс каде што работеше татко ми. Дотогаш веќе беше пензиониран, но сепак ме пуштија да се приклучам. Бидејќи веќе не живеевме таму, еден пријател ми понуди да останам во нивната куќа неколку ноќи за да можам да учествувам на турнирот. Порано живеевме до нив, па да, бевме соседи – за појаснување, откако татко ми се пензионираше, се преселивме во друга област на околу 3 часа возење од старата.
  Но, вториот ден, мајката на мојот пријател ме побара и ме замоли да заминам. Бев запрепастен, се прашував дали направив нешто погрешно и почнав да паничам бидејќи не знаев каде на друго место да одам. Нечујно ја спакував торбата и излегов од нивниот дом.
  Тропнав во куќата на друг сосед и ги молев да ми дозволат да останам само една ноќ. За среќа, ми дозволија да останам. Го завршив турнирот и следното утро, инсистирав да заминам, и покрај нивната понуда да ме остават да останам додека не се чувствувам подобро. Ги влечев работите сам и се вратив дома со јавен превоз.
  Никогаш до тој ден не се чувствував толку мал и безначаен. Толку ме болеше што од тој ден никогаш не сакав никому да му бидам непријатност“.

• „Како дете, им се фалев на пријателите, на наставниците дека можам да спијам повеќе од 24 часа. Бев на средина на реченицата, ја спомнав како бруцош на колеџ, кога сфатив дека мојот разведен татко ми даваше лекови од предучилишна возраст, за да ги преспивам викендите кога сум кај него. Навистина ми го измеша чувството за реалност некое време“.
• „Тетка ми имаше рак кога бев мала, а јас и мајка ми требаше да одиме назад во Кина да ја посетиме. Нашето семејство не беше многу финансиски стабилно кога бев дете, па моите родители ме дадоа на тетка ми да ме воспитува 2 години додека тие се обидуваа да застанат на нозе, па таа беше личноста со која бев навистина блиска.
  Мислев дека ќе ја посетиме во болница, а кога стигнавме на локацијата, сфатив дека тоа не е болница. Луѓето ме поздравуваа, а вујко ми ми даде кутија со сок. Бев прилично среќна затоа што бев опкружена со семејството и наскоро ќе можам да се видам со тетка ми. Одевме по оваа патека некое време, а јас потпевнував малку пред да ми кажат да престанам…
  Потоа, дојдовме до овој оган со куп алишта до него, а јас не сфатив што е тоа додека мајка ми не ми кажа, и мислам дека навистина потонав подоцна… Се испостави дека таа починала неколку часа пред да слета нашиот лет“.
• „Мојот голем брат ми даваше „подароци“ како што се „M&Ms“, сирење и леб. Само години подоцна, сфатив дека ми краде храна затоа што немавме пари да јадеме. Денес сум здрав и функционален затоа што 3-годишно дете ми крадеше храна“.

• „Кога имав 10 години, на мама и беше дијагностициран рак во доцна фаза. Таткото на мојот училишен другар знаеше за тоа и ми понуди да ме однесе на одмор со нив, велејќи: „Сакам да те извадам од оваа сурова ситуација и да и дадам одмор на мајка ти“.
  Првата вечер, додека бевме отсутни, тој дојде кај мене и ми рече: „А, имаш ли доволно пари да ја платиш вечерата?“ Не бев сигурен дали мајка ми им даде пари во тоа време, бидејќи немавме многу, и бев многу свесен за тој факт. Имајќи на ум дека имав само 10 години, немав поим колку треба да чини вечерата и почнав да ме фаќа паника. Тој ми се насмеа и ми донесе грицки и пијалок.
  За време на целиот одмор, бев обземен од грижа да не ја оставам мајка ми со огромен долг кон овој човек, бидејќи требаше да јадам надвор со неговото семејство. Секогаш кога седнувавме да јадеме или одевме да направиме некоја активност, тој секогаш ја правеше истата „шега“, до тој степен што веќе не ми се одеше никаде.
  Кога се вратив, здравјето на мајка ми се влоши и очигледно не ја прашав за „сметката“, но тоа многу ми тежеше на ум. Како возрасна жена, сега сфаќам колку сурово беше тоа. Навистина боли денес. Се надевам дека никој никогаш не направил неговото дете да се чувствува така“.
• „Кога бев второ одделение, мојата постара сестра влезе во бањата додека се бањав за да си игра со моите играчки со мене. Подоцна дознав дека тоа е затоа што татко ми во тоа време имал мозочен удар, а сестра ми се грижела да не завршам со бањање пред да дојдат болничарите“.

Доколку сакате добра акција или пак забегани и жестоки случки само за најхрабрите читатели, тогаш посетете го каналот Жестоко. Предупредување: Содржините може да ве вознемират!