8 некултурни гости коишто најверојатно никогаш повеќе нема да добијат покана од домаќините

Не можете секогаш да се смеете или да го одобрите однесувањето на гостите, особено доколку се непристојни. Тие можат да го критикуваат вашииот дом или да отворат во фрижидерот без дозвола и да ја изедат сета храна што е подготвена неколку дена пред тоа. Така, домаќините попрво би сакале да ги испратат ваквите гости и никогаш повеќе да не им ја отворат вратата од нивниот дом.

• „Еднаш на гости ми дојде соученичка и нејзиното момче. Таа е нормална девојка, но очигледно нешто ја сменило. Ги навредуваше моите родители, со саркастичен глас го коментираше мебелот, извади книги од полиците и почна да ги чита на глас со потсмевлив тон.
  Ѝ ги зедов книгите и прашав што се случува. Не добив одговор. Кога моите родители ме прашаа каде мојата пријателка го нашла момчево, направив само беспомошен гест. Се разбира, никогаш повеќе не се дружевме, а тој човек ми остана енигма“.
• Јас и мојата свршеница имаме мачка која многу ја сакаме. Морам да признаам дека многу го разгаливме од почетокот, особено во однос на храната. Сега ова безобразно лице е секогаш тука кога ќе јадете нешто и ќе ве допира со шепите за да добие грицка.
  Неодамна, сестра ми и нејзиниот син се преселија во нашиот град и привремено останаа кај нас. И веднаш почнаа да ја навредуваат нашата мачка. Не им се допаѓа што спие на троседот, што моли за храна или што прави врева навечер. Сестра ми дури рече дека треба да го испратиме во прифатилиште. Домашна мачка? Да остане во кафез? Мислам, тоа е голем стрес. Директно ѝ кажав дека ми е мило што таа и нејзиниот син не посетија, и дека се добредојдени овде, но нема да дозволам да ја навредуваат мачката.
  Потоа сестра ми ѝ се пожали на мајка ми. И јас сум на прагот да ги изгубам нервите, а и свршеницата. Ако не ви се допаѓа – спакувајте си ги работите и одете сами да изнајмите стан“.

• „Братучед ми го воспита најстариот син, како што тој вели, по посебен режим. Кога дојдоа на гости, тоа беше како кошмар. Детето трчаше низ куќата, се качуваше по шкафовите и ноќните маси. Еднаш изеде кутија со чоколади скриени во шкафот, потоа украде парички од мојата касичка. Земаше парче леб од масата и го парчосуваше на мали парчиња низ сите соби.
  На сите наши поплаки, братучед ми само слатко се насмевна и одговори дека не треба ништо да му забрануваш на детето и, се разбира, да не му викаш. Еден ден рече дека неговиот син се однесува вака затоа што му е досадно. Па, зошто да не му дозволам да игра на мојот лаптоп, бидејќи нивниот е расипан? Откако одбив и му посочив дека ако на детето му е здодевно нека не доаѓа на гости и може да остане дома кај баба му. Братучед ми се навреди и не не посети неколку години“.
• „Моето семејство беше многу сиромашно. Единственото нешто што не спаси од глад беше нашата зеленчукова градина. Дома готвевме супи од зеленчук и ги јадевме со лук. Печевме обичен леб. А јас бев гостопримлива, наивна девојка. И кога ме посетуваа моите пријатели, веднаш ги канев на чорба.
  Еден ден дојдоа, а една од нив која беше малку подебелка, рече: „Дојдовме да јадеме“. Реков: „Извинете, нема ништо во фрижидерот“. Дури тогаш сфатив зошто всушност доаѓаат кај мене и престанав да поканувам „пријатели“.
• „Кога ќе ги поканиме семејството и пријателите на дружба, повозрасните родители по правило си заминуваат порано, а младите остануваат на афтер-забава. Ова е моментот кога започнува вистинската забава, а понекогаш се забавуваме и до зори. И потоа секогаш го имаме овој дијалог со свекрва ми:
  – Треба да ја расчистиме масата и да ги измиеме садовите, ќе ти помогнам.
  -Не мора ништо да чистите, уште се журкаме.
  – Само ќе соберам валкани садови и ќе ги измијам.
  Почнува да собира јадења, да става салати и грицки во една чинија, што ме нервира. А гостите, гледајќи дека масата се чисти, почнуваат да си заминуваат и јас треба да им објаснам на гостите дека забавата сè уште трае. Се обидов да ја замолам свекрва ми да не го прави тоа, а и мојот сопруг се обиде да го направи тоа – безуспешно. И минатата година, конечно ја зезнав. Се чувствував лошо потоа, но таа конечно престана да го прави тоа“.

• И мајка ми и свекрва ми се сметаат за исклучителни гости. И секој пат го слушаме истото:
  – Сите се поканети во 17 часот.
  – Ќе дојдам во 13 часот да ви помогнам.
  – Не, благодарам.
  – Но јас сакам!
  – Јас не.
  Секој пат се навредуваат затоа што не ги ценам нивните добри намери. Па сега доаѓаат со првите гости. Ги стискаат вилиците, се разбира, но барем не морам да губам време на бескорисни разговори“.
• „Ја поканив сестра ми и нејзиниот син да го поминат својот одмор во мојата селска куќа. Можевме да се опуштиме, да правиме забави со скара, да шетаме во шумата и да пливаме во реката. И таа рече дека ќе дојде доколку се исполнат сите нејзини барања. Нејзиното дете има повреда на ногата, па за време на нивното присуство никој не смее да плива, да скока на трамболина и да игра игри на отворено.
  А бидејќи бунарот на нашата селска куќа нема многу вода, тие треба да имаат приоритет да се тушираат и да користат вода колку што сакаат, и не е важно ако ние останатите немаме доволно вода за туш. И ние не можеме да правиме врева додека спијат, дури и ако спијат по ручек… Како и да е, се надевам дека сестра ми сепак нема да ја прифати мојата покана“.
• „Еднаш кај нас дојде еден пријател од детството на мојот сопруг. Се испостави дека навистина сака да зборува. Бевме уморни, но во одреден момент нашето куче не можеше да издржи, дојде до него и му се искашла на ногата. Тогаш сфати дека е досаден и треба да си оди дома“.