Дали вонземјаните се кријат на МЕСЕЧИНИТЕ на Уран? Титанија и Оберон можеби имаат океани доволно топли за да се одржи живот, вели НАСА

Доколку постои вонземски живот во нашиот Сончев систем, експертите долго време мислеа дека тој би можел да се крие под површината на Марс, во облаците на Венера или во ледените океани на месечините на Јупитер и Сатурн.

Но, една нова студија укажува на друга можност.

Научниците на НАСА велат дека месечините на Уран, Титанија и Оберон, исто така, имаат океани доволно топли за да се одржи живот, што сугерира дека и ние треба да гледаме таму во нашиот лов за вонземјани блиску до дома.
Тие дошле до своето откритие откако ги реанализирале податоците од блиските прелетувања на „Војаџер 2“ на Уран во 1980-тите, како и користејќи компјутерско моделирање за да бараат знаци на вода на пет од најголемите ледени месечини на планетата.

Тоа е првото истражување за да се утврди како еволуирала внатрешната структура на Ариел, Амбриел, Титанија, Оберон и Миранда.
Она што тие открија е дека четири од нив – сите освен Миранда, највнатрешната и петта по големина од месечините на Уран – веројатно содржат океан помеѓу нивните јадра и ледената кора.
Овие водни тела би можеле да бидат толку огромни што секое од нив е длабоко десетици километри, открија истражувачите на НАСА од Лабораторијата за млазен погон во Јужна Калифорнија.

Тие дојдоа до заклучок откако утврдија дека Ариел, Амбриел, Титанија и Оберон веројатно се доволно изолирани за да ја задржат внатрешната топлина што ќе биде потребна за да биде домаќин на океанот.

Уште подобро, на Титанија и Оберон овие океани можеби се доволно топли за потенцијално да поддржат вонземски живот, велат научниците.

Ова беше поддржано од откритието што би можело да биде потенцијален извор на топлина во карпестите обвивки на месечините, кои ослободуваат топла течност и ќе му помогнат на океанот да одржува топла средина.

Севкупно, Уран има најмалку 27 месечини кои кружат околу него, а четирите најголеми се движат од Ариел – со 1.160 км ширина – до Титанија, што е 1.580 km.

Експертите долго време веруваа дека вториот, со оглед на неговата големина, најверојатно ќе ја задржи внатрешната топлина поради топлината што се создава од радиоактивното распаѓање. За споредба, овде на Земјата 50 проценти од топлината што ја дава нашата планета се создава од радиоактивното распаѓање на елементите како што се ураниум и ториум.

Се сметаше дека другите големи месечини на Уран се премногу мали за да ја задржат топлината потребна за да се спречи замрзнување на подземниот океан, но новото истражување го оспорува ова верување.

Една од другите причини зошто научниците претпоставуваа дека е така е затоа што топлината создадена од гравитациското влечење на Уран е само мал извор на топлина. Кај другите планети како Јупитер и Сатурн, гравитациониот феномен познат како плимско загревање помага значително да се загреат нивните месечини.

Истражувачите изградија компјутерски модели користејќи податоци од вселенските летала Галилео, Касини, Зора и Нови хоризонти на НАСА, од кои секое откри океански светови.

Оваа информација вклучува детали за хемијата и геологијата на Сатурновата месечина Енцелад, Плутон и нејзината месечина Харон и Церера – сите ледени тела кои се приближно со иста големина како и Ураниските месечини.

Освен што понуди увид во порозните површини на световите, моделирањето откри висока концентрација на хлориди и амонијак под површината. Ова е значајно бидејќи амонијакот има својства против смрзнување, додека солта исто така би спречила замрзнување на водата на ледените месечини.

Научниците на НАСА сега се надеваат дека ќе продолжат да развиваат модели на Уранскиот систем како подготовка за потенцијални идни мисии за истражување на далечниот леден свет и неговите месечини.