Нов студија сугерира: Трчањето делува подеднакво добро како и антидепресивите кога станува збор за зајакнување на менталното здравје

Трчањето е исто толку ефикасно како и антидепресивите, кога станува збор за подобрување на менталното здравје – и плус нуди дополнителни физички придобивки, открива една студија.

Пациентите кои започнале со џогирање имале еднаква веројатност да пријават намалена депресија и анксиозност по 16 недели како и оние кои земале апчиња. Сепак, тие исто така имаа корист од придобивките во фитнесот, со подобрена тежина, обем на половината, крвен притисок и функција на срцето.

Во меѓувреме, оние што пиеле лекови забележале влошување на овие метаболички маркери, откриле истражувачите од Универзитетот Врије, Амстердам.

Научниците проучувале 141 пациент со депресија и/или анксиозност, на кои им бил понуден избор од два третмани во период од 16 недели.  Четириесет и пет избрале да земат антидепресив, кој бил селективен инхибитор за повторно земање на серотонин (SSRI) есциталопрам. И 96 избраа да се приклучат на трчачка група, која нудела две или три надгледувани сесии од 45 минути неделно.

На крајот од испитувањето, 44 отсто од двете групи покажале подобрување во депресијата и анксиозноста. Меѓутоа, групата за трчање исто така покажала подобрувања во физичкото здравје, а оние во групата со антидепресиви не.

Имено, само околу половина (52 отсто) од учесниците во групата за трчање целосно се придржувале до распоредот, во споредба со 82 отсто кои биле на лекови, според наодите презентирани на конференцијата на Европскиот колеџ за невропсихофармакологија во Барселона.
Истражувачот, професорот Бренда Пенинкс, од Универзитетот Врије, изјави: „Важно е да се каже дека има простор за двете терапии во грижата за депресијата. Студијата покажува дека на многу луѓе им се допаѓа идејата за вежбање, но може да биде тешко да се спроведе тоа, иако придобивките се значителни. Откривме дека повеќето луѓе се усогласени со земање антидепресиви, додека околу половина од групата за трчање се придржувала на терапијата за вежбање два пати неделно.

„Да им се каже на пациентите да трчаат не е доволно. Промената на однесувањето со физичка активност ќе бара соодветен надзор и охрабрување“.

Таа додаде: „Антидепресивите генерално се безбедни и ефикасни. Тие работат за повеќето луѓе. Знаеме дека нелечењето на депресијата воопшто води до полоши резултати; така што антидепресивите се генерално добар избор. Сепак, треба да го прошириме нашиот арсенал на третмани бидејќи не сите пациенти реагираат на антидепресиви или не се подготвени да ги земаат. Нашите резултати сугерираат дека спроведувањето на терапија со вежбање е нешто што треба да го сфатиме многу посериозно, бидејќи тоа би можело да биде добар – а можеби и подобар – избор за некои од нашите пациенти“.

Членовите на групата која избрала антидепресиви биле малку подепресивни од оние кои се одлучиле да трчаат. Истражувачите велат дека третманот со антидепресиви бара од пациентите да се придржуваат до препишаниот внес на лекови, но тоа генерално не влијае директно на секојдневното однесување.

Спротивно на тоа, вежбањето директно се однесува на седентарен начин на живот кој често се среќава кај пациенти со депресивни и анксиозни нарушувања, охрабрувајќи ги да излегуваат надвор, да поставуваат лични цели, да ја подобрат својата кондиција и да учествуваат во групна активност.

Коментирајќи ги наодите, д-р Ерик Руе, од медицинските центри на Универзитетот во Амстердам, рече: „Ова се многу интересни резултати кои повторно покажуваат дека физичкото здравје може да влијае на менталното здравје и дека третманот на депресијата и анксиозноста може да се постигне со вежбање, очигледно без негативни ефекти на антидепресивни лекови. Сепак, неколку забелешки се важни. Прво пациентите ги следеа нивните преференци, што е вообичаена практика, но идеално би требало да ги советуваме пациентите што ќе функционира најдобро. Следењето на овој избор е разбирливо од прагматична гледна точка кога пациентите имаат силни преференции, што треба да ги земете предвид кога правите студија како оваа“.

Негативната страна е што споредбите меѓу групите може да бидат пристрасни во споредба со правењето на ова во навистина рандомизирана студија.

„На пример, пациентите во групата со антидепресиви беа подепресивни, што може да биде поврзано со помали шанси за постојан ангажман во вежбите. Значи, мораме да внимаваме да не ги толкуваме претерано споредбите меѓу групите, што авторите правилно ги признаваат. Конечно, многу важен наод е разликата во придржувањето помеѓу интервенциите: 52 отсто во групата за вежбање и 82 отсто во групата со антидепресиви. Ова покажува дека е потешко да се смени животната навика отколку да се земе апче“.