„Јас го измислив Ботокс – сега имам 76 години и немам брчки. Еве како го правам тоа и на која возраст верувам дека треба да се почне со него“

Со три мали сина и преполн живот како доктори, единственото време кога Д-р Жан Карутерс и нејзиниот сопруг Аластер можеа да разговараат беше на вечера. Така, над домашно подготвен касерол, Жан првпат предложила да користи една од најсмртоносните отрови како лек против брчки. Не е чудо што на нејзиниот сопруг му се отворила устата од изненадување.

Беше 1987 година, и Жан случајно наишла на Ботокс, сега најпопуларната козметичка постапка во светот и инспирација за нова генерација на филери и други терапии против стареење.

Како офталмолог, обучена да користи разреден ботулински токсин, кој привремено ги парализира мускулите за третман на очни пореметувања, како што се тикови, Жан била изненадена кога една пациентка, која страдала од сериозно трепкање на окото, се налутила што не ѝ инјектирала и челото.

Пациентката ѝ кажала дека при последниот преглед, Жан ѝ ја инјектирала челната област за да ѝ помогне со тикот, и третманот ѝ дал „прекрасен, мирен израз“.

„Тогаш се појави идејата. Бев мажена со дерматолог кој не беше задоволен од третманите што беа достапни тогаш за брчките на челото“, се сеќава Жан. Достапните филери биле болни, не траеле долго и се правеле од процесирана маст или говедски колаген.

„Така, дојдов дома, ги нахранив децата и му реков на Аластер: „Мислам дека го имам решението за брчките на челото.“ И двајцата бевме возбудени.“

Со модерна фризура, мала фигура и мазно лице кое редовно си го инјектира со Ботокс, Жан изгледа десет до петнаесет години помлада од своите 76 години.

Но, патот до развојот на Ботокс за козметичка употреба не бил лесен и им требале години.

Првиот чекор бил да ја вклучат Кети Бикертон, рецепционерка во нивната ординација, како „Пациент Нула“.

Иако звучи необично, Кети, тогаш на 30 години со длабока брчка над веѓите, била веќе сведок на тоа како Ботокс помага медицински. „По три дена од третманот, челото ѝ беше мазно, изразот освежен,“ вели Жан.

Меѓутоа, убедувањето други луѓе да учествуваат било тешко. Луѓето рекле: „Сакаш да ме инјектираш со најотровниот отров? Никако!“

Затоа Аластер почнал да ја инјектира Жан. Нејзините фотографии пред и после покажале омекнување на брчките: „Немам намуртено лице од 1987 година.“ – вели таа.

Двојката продолжила со клинички студии и на крај, во 2002 година, третманот добил одобрување за козметичка употреба.

Денес, се проценува дека годишно се изведуваат милиони Ботокс постапки низ светот. Освен за брчки, Ботокс се користи и за прекумерно потење, мигрени и мускулни пореметувања.

Едно од највозбудливите откритија, вели Жан, е дека инјектирањето на челото може да помогне во лекување на депресија. „Студиите покажале дека до 90 проценти од пациентите стануваат помалку депресивни.“

Жан и Аластер, кој бил роден во Чешир во 1945 година, се запознале во Ванкувер во 1970. Се венчале во 1973, а подоцна се преселиле во Ванкувер каде Жан продолжила со работата на ботулинскиот токсин.

По нивното откритие, и двајцата се преквалификувале во козметички хирурзи и отвориле успешна ординација во Ванкувер.

Ботокс се користи и од жени и мажи, но третманите се различни поради разликите во анатомијата и структурата на лицето.

„Процесот на стареење на лицето почнува кај жените на околу 24 години“, вели Жан. „Кај мажите тој процес почнува околу 45.“

Таа смета дека Ботокс треба да изгледа природно и да не спречува да покажуваме емоции. „Секогаш е подобро да се коригира малку, а не целосно. Штом се премине одредена граница, на сите им е јасно дека нешто сте направиле, па затоа е важно да се работи со мерка.“

И покрај популарноста на Ботокс, Жан и нејзиниот сопруг не се збогатиле од своето откритие, бидејќи не успеале да го патентираат за козметичка употреба. Но, за нив најважно било тоа што нивната работа помага на луѓето.

Аластер се повлекол во 2015 година, но бил дијагностициран со Паркинсонова болест во 2016. На крајот од својот живот, тој одлучил да користи медицинска помош за умирање, дозволена со новиот закон во Канада. Жан, која сѐ уште работи три дена неделно, е благодарна за тоа што ја промениле перцепцијата за Ботокс и за улогата која ја игра во современото стареење.

„Сега сè е за одржување, одржување, одржување,“ вели таа, и тој пристап дефинитивно делува за неа.