Марс го контролира времето на Земјата: Неочекувано откритие ги шокира научниците

Содржина:

• Истражување открива: Без Марс, земјината клима би изгубила клучни ритами на ледена доба
• 2,4 милиони години – Големиот климатски циклус постои само поради специфичната маса на Марс
• Марсовата гравитација го менува и наклонот на земјината оска и ритамот на ледените доба
• Истражувањето носи заклучок: Климата на Земјата е резултат на целиот Сончев систем, а Марс има неочекувано голема улога

Истражување открива: Без Марс, земјината клима би изгубила клучни ритами на ледена доба

Долго време астрономите знаеле дека Јупитер и Венера играат важна улога во циклусите што ја одредуваат климата на Земјата. Но, тимот на Стивен Кејн използуваше компјутерски симулации во кои ја менуваше масата на Марс од нула до десеткратно поголема од сегашната, следејќи ги ефектите врз орбиталните промени на Земјата низ милиони години. Резултатите го потврдија Марс како клучен фактор во обликувањето на сезоните на нашата планета. Најстабилниот ритам, 405.000-годишниот ексцентричен циклус, е управуван од Венера и Јупитер и останува непроменет без разлика на масата на Марс – ова е основниот метроном на климата. Но, пократките 100.000-годишни циклуси, кои одредуваат премини од ледено до топло доба, критично зависат од Марс. Кога масата на Марс се зголемува во симулациите, овие циклуси стануваат подолги и посилни поради засилена меѓусебна спрегнатост на орбиталните движења на внатрешните планети. Најшокантно: ако масата на Марс во моделите се намали речиси до нула, исчезнува и клучниот климатски модус – таканаречениот „голем циклус“.

2,4 милиони години – Големиот климатски циклус постои само поради специфичната маса на Марс

2,4 милиони години долг „голем циклус“, кој создава долгорочни флуктуации во климата на Земјата, постои само поради тоа што Марс има доволно маса за да воспостави соодветна гравитациска резонанца. Овој циклус е поврзан со бавното ротирање на орбитите на Земјата и Марс и ја одредува колку сончева светлина ќе добива Земјата низ милионите години. Кога моделите го елиминираат влијанието на Марс, овој критичен климатски механизам исчезнува – што би имало катастрофални последици за ритамот на ледени доба и глобалната клима.

Марсовата гравитација го менува и наклонот на земјината оска и ритамот на ледените доба

Наклонот на Земјата, или обликвитетот, исто така реагира на гравитациското влијание на Марс. Познатиот 41.000-годишен циклус што се гледа во геолошките записи се продолжува доколку Марс би имал поголема маса. Ако масата на Марс беше десетпати поголема, овој обликвитетен циклус преминува во доминантен период од 45.000 до 55.000 години, со драстично менување на растот и повлекувањето на ледените покривки. Ова би ја сменило целата историја на климатските промени на Земјата.

Истражувањето носи заклучок: Климата на Земјата е резултат на целиот Сончев систем, а Марс има неочекувано голема улога

Ова откритие има значење и за истражување на потенцијална обитливост на слични на Земјата планети во други соларни системи. Ако една земјолика планета има голем сосед во соодветна орбитална конфигурација, климатските варијации би можеле или да спречат замрзнување на целата планета или да создадат поповолни услови за живот. Ова истражување покажува дека Миланковичевите циклуси на Земјата не зависат само од односот помеѓу неа и Сонцето, туку се резултат од целиот планетарен соседски систем – со Марс како неочекувано важен фактор во обликувањето на нашата клима. Истражувањето е достапно на ArXiv. Оригиналниот напис е објавен од Universe Today.