Дали митовите за Шупливата Земја и подземните цивилизации имаат вистина во нив? Што ги поврзува северниот и јужниот пол на Земјата?

Бројни приказни, митологии и легенди ни раскажуваат за постоењето на подземни градови и цивилизации, меѓусебно поврзани со огромна мрежа на тунели кои се пробиваат на нашата планета. Постојат многу гласини и шпекулации околу овие подземни премини. На пример, мистериозни приказни за тунелите Куева де лос Тајос во Еквадор или легенди за тајни влезови во подземните кралства кои наводно се наоѓаат на Андите, Хималаите, Гоби, Турција, па дури и под Сфингата во Гиза.

Според теоријата, нашата планета е шуплива, а античките влезови во нејзиното подземје се расфрлани низ нејзината површина, вклучувајќи ги и областите во близина на половите. Овој концепт е познат уште од античко време и бил поддржан од многу научници низ историјата, вклучувајќи го и Едмунд Хали. Помеѓу 1818 и 1826 година, Американецот Џон Симс активно ја промовираше оваа теорија, тврдејќи дека има свет внатре во Земјата со свое мини-сонце, планини, шуми и езера. Симс организираше кампања за собирање средства за експедиција на Арктикот со цел да се најде влез во подземјето и дури апелираше до Конгресот на САД за поддршка.

За жал, тој починал пред да ги добие потребните средства, а експедицијата испратена во 1838 година имала други, помалку благородни цели. Всушност, тоа било дел од стратегијата на големите сили, кои се обидоа да ги истражат последните неистражени агли на Земјата – половите. И покрај ова, експедицијата предводена од Чарлс Вилкс траеше четири години, за време на кои беа истражени огромни области на Арктикот, но не беа пронајдени докази за постоење на премин во утробата на земјата. Сепак, идејата на Симс продолжи да ги инспирира умовите на неколку писатели, вклучувајќи ги Едгар Алан По, Жил Верн и Х. П. Лавкрафт, кои оддадоа почит на оваа фасцинантна теорија.

Интересот за шупливата Земја продолжи и во дваесеттиот век, кога прашањата за географијата и геологијата на Земјата сè уште беа далеку од целосно разбрани, а некои поединци, особено во нацистичка Германија, продолжија да покажуваат интерес за таквите митови и теории. Едмунд Хали (1656-1742), истакнат англиски научник познат по неговите студии за кометата што сега го носи неговото име, веројатно бил еден од првите што предложил научно издржана теорија за шуплива Земја. Проучувајќи го магнетното поле на Земјата, Хали дошол до заклучок дека аномалиите во нејзиното однесување може да се објаснат ако претпоставиме дека Земјата се состои од надворешна цврста сфера и внатрешна шуплива сфера, од кои секоја има своја магнетна оска.

Подоцна, американскиот научник Сајрус Тид тврдеше дека математички не е можно недвосмислено да се утврди дали набљудувачот е внатре или надвор од сферата, што подразбира можност за наше постоење во шуплив универзум. Во таков Универзум, Сонцето би било во центарот, а планетите и ѕвездите би ни изгледале светли поради рефлексијата на сончевата светлина од вдлабнатата површина на Земјата.

Како што започна 20-тиот век, други истражувачи, како Вилијам Рид и Маршал Гарднер, исто така го поддржаа постоењето на внатрешен свет, врз основа на различни аргументи, вклучувајќи го забележаното зголемување на температурите на воздухот и водата кога се приближуваа кон Северниот Пол. Тие претпоставуваа дека тоа може да укажува на постоење на мамути кои продолжуваат да живеат во подземјето на Земјата. Поддржувачите на теоријата на Шуплива Земја вклучуваа високи нацистички водачи кои ја гледаа Шупливата Земја како место на концентрација на „чисти“ и „совршени“ Аријци кои ќе играат доминантна улога во светот. Германското друштво Туле, кое се занимавало со езотерично истражување, исто така имало слични ставови, поврзувајќи ја теоријата на шуплива земја со митовите за изгубените подземни кралства Агарта и Шамбала.

Митовите за суштествата кои живеат во занданите се антички како и самата човечка цивилизација, а традиционално демоните, а не ангелите беа испратени под земја, како, на пример, во христијанските идеи за пеколот.

Спротивно на тоа, централноазиските будисти веруваат во постоењето на магично место под земја познато како Агарта, каде што веруваат дека постојат живи суштества што се многу посупериорни од нас по убавина и мудрост, а управувани од крал кој знае да чита човечки души. Со илјадници години, тибетските монаси тврдат дека одржуваат врска со овој „Крал на внатрешниот свет“, кој е врховен владетел на планетата, а Далај Лама служи како негов претставник во надворешниот свет. Тие, исто така, зборуваат за мрежа од тунели што го поврзуваат Тибет и го штитат подземјето и тврдат дека има многу други тунели низ светот, вклучувајќи ги и оние кои се наоѓаат под големите пирамиди на Египет и Јужна Америка. Се верува дека влезовите во овие подземни градови се наоѓаат околу огромниот басен на Амазон, поврзувајќи го, на пример, легендарниот „Ел Дорадо“ со остатокот од античкиот свет.

Општо е прифатено дека центарот на внатрешниот свет, како и на целата Земја, е градот Шамбала, каде што живее Кралот на светот. Неговата палата е населена со напредни суштества кои им даваат знаење на науката, уметноста, религијата и филозофијата на избраните претставници на човештвото. Според познатиот тибетолог Александра Дејвид-Нил, тибетското седиште во Шамбала, наречено „духовен центар на човечката контрола“, најверојатно се наоѓа во близина на Балх, древна авганистанска населба опишана како „мајка на градовите“. Според авганистанскиот фолклор, по неговото заробување од муслиманите, Балх го добил името Шамс-и-Бала, што значи „Високи свеќи“ и може да се толкува како превод на санскритското име Шамбала на персиски.