„Ѝ признав на сопругата дека ја изневерувам, но нејзиниот одговор ме остави без зборови“

Се викам Марк и имам 35 години. Осум години сум во брак со мојата сопруга Ема (34). Ни самиот не можам да си поверувам дека дојдовме до тука и дека ја изневерив мојата сопруга.

Ние се запознавме на факултет и брзо се заљубивме. Изградивме заеднички живот без деца, само ние двајца и нашата мачка Луна. Нашиот живот беше удобен, предвидлив и на многу начини совршен. Но, пред неколку месеци направив страшна грешка.

Започнав афера со помлада жена што ја запознав во теретаната, по име Лора. Она што започна како безопасно флертување прерасна во нешто повеќе за кое длабоко жалам. Аферата траеше само неколку месеци, но не можев да живеам со чувството на вина. Секој пат кога ќе ја погледнев Ема се чувствував како измамник.

Вината стана неподнослива и знаев дека морам да признаам. Така една вечер по вечерата ја седнав Ема на каучот и ѝ признав се. Ја признав ужасната грешка што ја направив и огромната вина што ме јаде жив.

Ема молчеше слушаше, нејзиното лице беше без израз. Очекував гнев, солзи, можеби и излив на лутина. Но, Ема едноставно седеше таму, со поглед вперен во мене, како да чекаше да завршам. Кога конечно завршив, тишината во собата беше задушувачка.

Потоа, по она што се чинеше цела вечност, Ема само трепна неколку пати и праша „Зошто?“

Јас бев изненаден. Очекував прашања како „Со која ме изневери? Колку траеше?“ – но не и ова. Не знаев ни што да одоговарам, промрморев нешто за чувството на оддалеченост, за тоа како двајцата бевме многу зафатени и ете направив грешка.

Ема кимна со главата, како да разбра. Но, имаше нешто лошо во нејзината реакција. Нејзината смиреност беше вознемирувачка. Без друг збор, Ема стана и тргна кон кујната. Таа се врати со чаша вода, седна покрај мене и ми ја подаде „Еве“, рече таа со нејзиниот тон речиси нежен.

Збунет ја земав чашата вода и се напив од неа обидувајќи се да сфатам што се случува. Ема внимателно ме набљудуваше, нејзиниот поглед беше стабилен, речиси како да ме проучува. На крај со една мала тажна насмевка рече: „Ти благодарам што ми кажа. Добро е што беше искрен“.

Тоа беше тоа. Без лутина, без солзи. Таа едноставно стана, ме бакна по челото и рече дека ќе си легне. Јас останав да седам на каучот, запрепастен и збунет.

Следното утро, Ема се однесуваше како ништо да не се случило. Таа направи појадок, ме бакна пред да заммине на работа, па дури и ми праќаше нормални пораки во текот на денот, како и секогаш. Се чинеше како моето признание да не се случило.

Во текот на следните неколку дена, оваа чудна смиреност продолжи. Таа воопшто не ја обелодени аферата. Таа не поставуваше никакви прашања, не сакаше да зборува за тоа – ништо. Речиси како да се преправаше дека тоа не се случило.

Поминаа денови, а Ема никогаш не ја спомна аферата и не постави прашања. Таа не изгледаше лута, но јас чувствував дека нешто не е во ред. Секој пат кога ќе се обидев да разговарам за тоа, таа само се насмевнуваше и велеше: „Нема за што да се зборува. Ќе го поминеме ова“.

Околу една недела подоцна, си дојдов дома и ја најдов Ема со куфер. Таа мирно ми рече дека ѝ треба пауза за да ги свари работите. Не беше лута – само разочарана.

Следниот ден забележав дека Ема ме избришала од социјалните мрежи, а нашите пријатели исто така се однесуваа некако чудно. И после неколку дена еден пријател на Ема конечно ми ја кажа вистината.

Таа се сомневала во аферата со месеци и цело време планирала да ме напушти. Вознемирувачката смиреност на Ема беше резултат на тоа што таа беше чекор понапред, откако веќе се ослободи. Така додека седев сам во празната куќа, сфатив колку бев надигран.