Исповед на еден коцкар: Од обична спортска до зависност – како „само уште еден тикет“ ми зеде 13 години од животот

Содржина:

• Првата добивка е како првиот погрешен чекор – ќе те натера да мислиш дека контролираш
• „Враќање“ наместо победа – како загубите стануваат уште поскап тикет
• Слично како третирање на настинка со ракија – антидепресиви и алкохол, а проблемот уште полош
• Нема хепи-енд, ама има надеж – од апстиненција до нова свесност и одговорност

Првата добивка е како првиот погрешен чекор – ќе те натера да мислиш дека контролираш

На 18 години, на факултет во Брадфорд, првпат се обложил со најмал влог и без некои очекувања. Добивките доаѓале лесно, носејќи со себе уверување дека ништо не е надвор од контрола. Коцкањето во почеток не изгледало опасно – како интелектуална игра што прироодно се врзувала со љубовта кон спортот. Но веќе тогаш почнало да се шири влијанието: секојдневно обложување, ноќно следење спортски натпревари, деновите – заспани и без енергија. Факултетот станал неважен, друштвото се намалило. Сè се свело на чекање резултати.

„Враќање“ наместо победа – како загубите стануваат уште поскап тикет

Кога почнале навистина големите загуби, во мислите се јавила познатата коцкарска логика – враќање, не за да заработиш, туку барем да го прикриеш она што си го изгубил. Незабележливо, влоговите пораснале, а стресот се таложел. Почнале анксиозност, депресија, едновремено и алкохол – и тотално повлекување од социјалниот живот. Неколку пати се обидувал да се „ресетира“ – враќање во Белград, па повторно заминување во странство, но резултатот секогаш бил ист. Дури во еден период, единствениот приход му била коцката, што само ја влошило илузијата дека фит ја држи состојбата под контрола.

Слично како третирање на настинка со ракија – антидепресиви и алкохол, а проблемот уште полош

Кризата избила кога, и покрај терапијата со антидепресиви, продолжил да го користи алкохолот. Доаѓа физички и психички колапс што го натерал да признае – повеќе не може сам. Тој момент го нарекува клучен пресврт: не поради магично излекување, туку затоа што првпат јавно признава дека е зависник.

Нема хепи-енд, ама има надеж – од апстиненција до нова свесност и одговорност

Психотерапијата ја означила новата фаза. Не решила сè одеднаш, туку дозволила отворено да го изговори она што секогаш се одбегнувало: дека е зависник. Решението кое го донел било радикално – целосен прекин со коцкање, алкохол и цигари, без постепено. Денес признава дека не верува во крајна слобода од зависност, но умее да ја препознае, да ја контролира и да живее со неа. Приказната не завршува со хепи-енд, туку со поголема зрелост, дисциплина и одговорност. Ова не е само приказна за коцкањето, туку за тоа колку лесно човек може да се изгуби, и колку тешко (но не и невозможно) е повторно да се пронајде.