Историјата на островот Северен Сентинел, чии мештани ќе ве дочекаат со лак и остра стрела и зошто е нелегално да се посети

Смртта на американски турист кој илегално го посетил изолираниот остров Северен Сентинел го привлече вниманието на светот кон повлечените жители на малиот остров. Тие се една од ретките претежно „неконтактирани“ групи преостанати во светот, и таа изолација делумно ја должат на географијата. Северен Сентинел е мал остров, надвор од главните бродски рути, опкружен со плиток гребен без изградени пристаништа, делумно поради заштитните закони што ги спроведува индиската влада, а делумно поради нивната жестока одбрана на нивниот дом и нивната приватност.

Но, тие не се целосно неконтактирани, во текот на последните 200 години, аутсајдери го посетиле островот неколку пати и често завршувало лошо за двете страни.

Кои се Сентинелците?

Според пописот од 2011 година, и врз основа на проценките на антрополозите за тоа колку луѓе би можел да издржи островот, веројатно има некаде помеѓу 80 и 150 луѓе на островот Северен Сентинел, иако оваа брјка може да биде дури 500 или помалку од 15. Сентинелскиот народ е поврзан со други домородни групи на Андаманските Острови, синџир острови во индискиот залив Бенгал, но тие се изолирани доволно долго што другите андамански групи, како Онге и Јарава, не можат да го разберат нивиот јазик.

Врз основа на една посета на едно сентинелско село во 1967 година, знаеме дека тие живеат во колиби со коси покриви. Знаеме дека тие градат мали, тесни кануа, со кои маневрираат со долги гранки во релативно плитките, мирни води на гребенот. Од тие кануа сентинелските ловат риби и ракови.

Тие се ловци-собирачи, и ако нивниот начин на живот е како оној на сродните андамански народи, тие веројатно живеат на овошје што расте диво на островот, јајца од галебите или желките и ситен дивеч како диви свињи или птици. Тие носат лакови и стрели, како и копја и ножеви. Многу од тие алатки и оружја се од железо, кое Сентинеленците веројатно го нашле исфрлено на брегот и го преработеле за да одговараат на нивните потреби.

Сентинелезите плетат мрежести корпи и користат дрвени шипки обложени со железо. Екипите за спасување закотвени во близина на островот во средината на 1990-тите ги опишале огновите на плажата ноќе и звуците од пеење на луѓето. Но, досега, сентинелскиот јазик не им е познат на аутсајдерите, антрополозите обично ги посочуваат луѓето со името што тие самите го користат за себе, но никој надвор од островот Северен Сентинел не знае како тие се нарекуваат себеси, а камоли како да ги поздрават или да прашаат каков поглед имаат светот.

Она што сигурно го знаеме е дека не се грижат многу за друштвото, а тоа јасно го кажале и без заеднички јазик.

Зошто на Сентинелците не им се допаѓаат посетителите?

Една ноќ во 1771 година, брод на источноиндиска компанија пловел покрај островот Сентинел и видел светла како светкаат на брегот. Но, бродот бил на мисија за хидрографско истражување и немал причина да застане, па Сентинелците останале непречени речиси еден век, додека индискиот трговски брод наречен Ниневија не потонал близу гребенот.

86 патници и 20 членови на екипажот успеале да допливаат до плажата. Тие се засолниле таму три дена пред Сентинеленците  да решат дека натрапниците го пречекориле нивното добредојде, а ова им го дале до знаење со лакови и стрели со железен врв.

Патниците и екипажот на Ниневија се бранеле со стапови и камења, а двете страни војувале додека брод на Кралската морнарица не пристигнал за да ги спаси преживеаните од бродоломот. Додека биле таму, Британците решиле да го прогласат островот Сентинел за дел од британските колонијални имоти.

Дали е можно да се спријателат?

Сто години по уривањето на Ниневија, тим антрополози предводени од Тринок Нат Пандит, кои работеле под покровителство на индиската влада, пристигнале на островот Северен Сентинел. Но нашле само набрзина напуштени колиби. Луѓето избегале толку брзо што ги оставиле огновите сè уште запалени надвор од нивните домови. Пандит и неговиот тим оставиле подароци: завртки со ткаенина, бонбони и пластични кофи. Но, поморските офицери и индиската полиција исто така, крадела од Сентинелезе, земајќи лакови, стрели и други предмети од нивните домови и покрај протестите на антрополозите.

Во меѓувреме, островот Северен Сентинел бил во состојба на правна неизвесност откако Индија ја стекна својата независност во 1947 година.

Антрополозите продолжле да се обидуваат да остварат контакт, главно со влечење гумен чамец на плажата, фрлање кокос и други подароци. Сентинелезите не се грижеле многу за подароците, но изгледале задоволни од металните тенџериња и тави, и брзо почнале да ги собираат кокосите, кои не растат на островот.

Посетите беа ограничени до 1981 година. Филмската екипа на National Geographic била пратена на островот во 1974 година, а оваа експедиција завршила кога режисерот добил лак од стрела во бутот.

Протераниот белгиски крал Леополд III поминал блиску до островот на турнеја со брод во 1975 година, а Сентинеленците го предупредиле со стрели. Поради некоја причина, кралот бил апсолутно воодушевен од целата работа.

Во 1981 година, товарен брод наречен Primrose и нејзиниот 28-член екипаж се насукал на гребенот, и се соочиле со иста судбина како екипажот на Ниневија. Но, овој пат морнарите биле спасени со хеликоптер, а подоцна посетителите на островот велеле дека Сентинеленците се послужиле со метал од бродот за нивните алатки и оружје.

За занаетчиите кои биле навикнати да работат со остатоци од метал што испливувал на плажите, цел брод мора да бил неверојатно откритие.

И една деценија подоцна, една година пред пензионирањето на главниот антрополог Пандит, упорноста се исплатела. Еден ден во почетокот на 1991 година, група островјани дошле на плажата за да ги соберат своите подароци без оружје, само со плетени корпи и алати што ги користеле за сечење отворени кокоси. Подоцна истиот ден, кога антрополозите се вратиле, нашле дваесетина сентинелези како стојат на плажата и се одиграла интересна сцена. Еден човек го кренал лакот за да нишани кон посетителите, а една жена го турна лакот надолу. Човекот одговорил така што ги фрлил лакот и стрелата и ги закопал во песок. Сè уште не е јасно дали станува збор за преговори или за ритуал, но штом оружјето било отстрането, луѓето се упатиле кон чамците на посетителите за да ги соберат нивните кокоси.

Но, гостопримството имало свои граници. При друга посета, неколку недели подоцна, еден сентинелец му сигнализирал на Пандит дека е време гостите да си заминат со влечење на ножот и правење гест за сечење.

Слабото пријателство меѓу островјаните и антрополозите никогаш не се движело подалеку од размената на кокос. Сентинелците никогаш не нуделе подароци за возврат.

Денес посетата на островот е забранета, делумно поради негостопримливоста на вооружените мештани, а делумно поради нивната заштита. Историјата ни покажа каков геноцид може да се изврши при контакто со група луѓе кои немаат развиено имунитет на модерните болести.