Како се смени модата за одмор и зошто пред 300 год би нѐ исмевале ако одевме вакви на плажа

Сега секој сака да оди на одмор на море, но порано беше чудно. Во 1736 година, одреден свештеник Вилијам Кларк отишол на брегот. Таму изнајмил евтина соба од локалното население, се капел во морето, шетал и уживал во глетките. „Дојди и види“, го поттикнал свештеникот во писмо својот пријател. Во принцип, г-дин Кларк правеше нешто невообичаено за своето време, иако денес таков одмор тешко дека ќе изненади некого.

Но како тогаш се појави модата да се одмориме покрај морето? Ајде да погледнеме во минатото, пред 200-300 години.

Немало одмори

Ако зборуваме за релативно понова историја, тогаш сите треба да кажеме дека одморите се благодарение на Ричард Расел. Овој прекрасен човек, доктор од Англија, му кажа на светот дека одморот на море е добар за здравјето. Тој дури напишал и трактат и почнал да ги прима првите пациенти на брегот. Господари и дами од висок ранг почнаа да го посетуваат. Крајбрежното село стана одморалиште во Брајтон. Така се роди модата за рекреација покрај морето, која се прошири во Европа и другите земји.

Но, порано, само мал слој од населението, главно аристократи и уметници, можеа да си дозволат да патуваат. За среќа за сите други, Индустриската револуција му даде на светот парна локомотива и платен годишен одмор – од 1871 година. Така среќните Англичани скокнаа во возот и отидоа на море.

Сезоната на кадифе не била септември

Сега, под кадифена сезона, мислиме на времето кон крајот на летото – рана есен, кога веќе не е толку жешко преку ден, а водата е топла дури и ноќе. Самиот термин се појави на почетокот на 20 век, а потоа беше околу крајот на април – почетокот на мај. Тие само ја заменија топлата крзнена облека со кадифена – оттука и сезоната на кадифе.

Лов за корисни познаници

Не доаѓале сите за здравје на море, туку и за да шират познанства и да склопат брак. Така писателот Александар Куприн ги опишува целите на туристите.

“… Тие доаѓаат … затоа што е модерно, дека во тој период сѐ благородно и богато се собира на Јалта, дека можете да ги покажете своите тоалети и убавина, да остварите профитабилни познанства”.

Александар Куприн „Буре за вино“

Пливачи и јажиња

Луѓето знаеле дека морската вода е добра за здравјето. Оние жени кои не знаеле да пливаат, врзувале јаже околу половината. Неговиот друг крај бил прикачен на машина за капење. Ова е таков превоз со соблекувална, кој бил донесен во вода со помош на коњи или изнајмено лице. Вака изгледа обновената машина за капење на кралицата Викторија.

Во вода – со асистент

Сега секој оди сам во морето, но во минатото, ако некое лице се чувствувало несигурно во вода, може да ангажира асистент да го натопи. Во случај на дамите, тоа била цврста жена која им помагала да влезат во вода и да влезат во машината за капење.

Сончањето не било модерно

Во 1900 -тите години, во модата владее аристократска бледило. Ова е една од причините зошто имаше толку многу облека на плажа.

До плажа со ракавици

Сега седиме на плажа во костими за капење. Но, порано, ако луѓето не се капат, тие биле, како што велат, на парадата. На оваа фотографија од раните 1900 -ти, жени покрај вода во долги здолништа, под кои исто така се наоѓа слој од костими. Јаката е закопчана под грлото. Костимот е надополнет со кожени чевли и ракавици. И, исто така, големи капи врзани под брадата со панделки.

Никаде без шешир

Оваа разгледница од 1907–08 година прикажува девојка што се капе, носи капа и чевли. Додека во денешно време повеќето луѓе пливаат без чевли (ако дното е добро) и без шешир кога планираат целосно да нурнат во водата.

Пливањето било непристојно

Би сакале да ве потсетиме дека во средниот век во Европа, капењето се сметало за непристојна работа, па затоа не бил потребен костим за капење. Мажите и жените пливале без ништо, но одделно, се разбира. Само во 18 век започнал да се појавува прототипот на костими за капење. За капење, благородните дами носеле специјална кошула. Таа била зашиена од густи материјали, а неколку камења или други тегови биле нужно зашиени, така што здолништето да не се крева во водата.

Во филмот, шармантната Мишел Мерсиер, која ја игра Анџелика, носи кратка туника до средината на бутот, покажувајќи ја нејзината кожа. Ова, се разбира, не можеше да се случи во реалноста во 17 век. На крајот на краиштата, дури и 100 години подоцна, дамите носеа панталони, а рамената им беа покриени.