Мајката ја праша ќерката што најмногу сака кај наставничката од второ одделение – одговорот ги стопи срцата на сите

Сите имаме барем еден учител што оставил траен позитивен белег во нашиот живот. Како што рекол Џон Стајнбек, „големиот учител е уметник“ – а понекогаш токму тие заслужуваат повеќе од едно мало благодарно чоколадо. Но вистинската благодарност, често доаѓа во форма на рачно напишано писмо. Токму таква трогателна порака напиша една мајка за наставничката на својата ќерка, што набрзо ги допре сите.4

 

 

Додека учебната година се ближела кон крај, мајката пишувала благодарница за наставничката на Миа, набројувајќи ги сите нешта што ќерка ѝ ги ценела кај неа. Изненадена била колку искрени и конкретни зборови имала Миа – од нејзината добрина, поддршката што ја добива, слободата да зборува за своите омилени теми, па сѐ до тоа дека наставничката има две кучиња и две деца кои Миа би сакала да ги запознае. „Таа прави сѐ да биде подобро“, искрено објаснува малата Миа.
Некои моменти се едноставни, но многу важни – учителката ѝ дозволува да стане кога ѝ треба, ја охрабрува отворено да зборува за своите проблеми, ја ислушува со внимание, и никогаш не ја кара, туку мирно ја насочува. Ваквите детали значат свет за едно дете.

Целосното писмо од мајката:

Драга [име на наставничката],

Не можам доволно да ви опишам колку е важно за Миа и за мене што Миа има толку грижлива и поддржувачка личност покрај себе која се грижи за неа и ѝ помага да расте. Никогаш досега не сум ја слушнала да зборува толку јасно и со толку топлина за некого. Искрено бев трогната од тоа колку уживаше во вашето одделение. Ви благодарам што ѝ овозможивте да се чувствува така.

Ја прашав Миа што најмногу ѝ се допаѓа кај вас, и еве го нејзиниот одговор — без уредување. Зборуваше за вас неколку минути:

„[Името на наставничката] е мила. Ја сакам затоа што е добра. Таа ми е омилената наставничка досега затоа што е дарежлива и ме пушта да одам кај сестрата кога ми треба. Има две кучиња и две деца и сакам да ги запознаам затоа што ми звучат убаво и сакам да ги поздравам сите…па…сакам да ги запознаам кучињата! И ми дозволува да зборувам за работи за кои многу знам, како моите прегледи на пеперутки и скокачкиот пајак. Ми се допаѓа кога ме прашува нешто, освен кога не ја имам кренато раката. А! И ми дозволува да станам кога ми треба, за да не паднам од столчето. Ми вели дека ќе бидам добро кога нешто не е во ред и ми дозволува да ѝ кажам насамо. И се грижи за мене, како денес кога имав јачмен на окото и ми рече да не го допирам! Не ми вика кога зборувам на глас, само ми вели да престанам, и кога ние зборуваме со неа, таа не зборува, туку чека да се смираме и да завршиме, па потоа ни помага. И ми дава моливи кога немам и дури ми дозволува да користам фломастери кога ми требаат. Таа прави сè да биде подобро.

Мислам дека ја знам нејзината омилена боја. Ќе ми недостига преку летото.“

[во тој момент забележува дека јас трескавично го запишувам сето ова]

„Чекај! Можам ли да ставам една шега таму?! Напиши: Што му рече едно млеко на другото млеко кога се расправаа? Мора да дојдеме ДО ДНОТО на ова!

Затоа што треба да се испие млекото до дното на картонската кутија! Стави и зошто, за да не се збуни.“

 

Мајката открива дека има блага форма на аутизам, и се сомнева дека и Миа е исто така на спектарот – што значи дека комуникацијата често ѝ е тешка, освен кога зборува за теми што таа посебно ги сака. Токму затоа, топлината и вниманието на учителката се бесценети – таа не само што ја прифатила Миа, туку ѝ дала простор и радост, а себе си станала дел од нејзините „специјални интереси“.
Овој однос е жив доказ колку е важен еден добар учител во животот на дете, особено кога тоа се соочува со предизвици во секојдневната комуникација.

Илјадници читатели порачале колку овие зборови значат за наставниците, особено во период кога професијата е под критика и товар. Многумина „плачат од радост“ кога ќе добијат искрено писмо или електронска порака – тоа им ја дава силата да продолжат, кога сè друго станува неиздржливо. Ваквите искуства се чуваат и раскажуваат понатаму, па дури и најтешките денови добиваат смисла.
Секоја благодарност – голема или мала – го менува светот на наставникот кој можеби чека знак дека трудот му е препознаен и вреден.

Оваа приказна е потсетник за силата на благодарноста и убавите зборови. Сите ние треба да знаеме дека нашите напори прават разлика – па не двоумете се да ги изразувате убавите мисли и кон другите. За сите учители што секојдневно „прават сè подобро“: благодарам! Нека оваа порака ви биде поттик и радост во секој нов ден.

  • МО напиша:

    За жал денес ваквите наставнички се реткост, и сами не се свесни дека ја одредуваат иднината на едно дете, дали ќе сака да учи, како ќе се однесува… Секоја чест на ваквите наставници кои се посветуваат на децата а не коментираат само колкава им е платата.

  • Коментирај анонимно

    Вашата адреса за е-пошта нема да биде објавена. Задолжителните полиња се означени со *