Мистеријата на камените синџири – изгубена напредна технологија од минатото?
Индиските храмови и манастири, со своите извонредно изработени резби и сложени украси, сè уште предизвикуваат восхит и дебати меѓу научниците. Занаетчиите од тоа време, со алатките што им биле достапни, релативно лесно можеле да работат со андезит, песочник и варовник. Но, кога станува збор за храмови изработени од потешки и потврди материјали како што се мермер, гранит, обсидијан и базалт, се поставува прашањето: како биле создадени овие сложени архитектонски ремек-дела?
Камените синџири – уметност изгубена со вековите
Особено фасцинантни се камените синџири, исклесани од едно парче карпа, кои често се среќаваат во храмовите од II – I милениум п.н.е. Овие елементи исчезнуваат по 5 век п.н.е., што сугерира дека техниката на нивно изработување била изгубена. Иако на прв поглед синџирите можат да изгледаат обично, материјалот од кој се направени е од клучно значење. Издлабени од гранит, базалт, мермер или диорит – материјали со исклучителна цврстина – нивната изработка би барала алатки многу пософистицирани од бакарни длета.
Предизвикот на изработката
Во најраните фази, сите елементи во храмовите биле изработувани од истиот материјал како и самата градба, без да се користат монтажни структури. Дури во 4 век од нашата ера започнува употребата на составни делови. Ова значи дека ако еден храм бил изграден од гранит или базалт, сите негови украсни детали исто така биле направени од истиот материјал. Со оглед на цврстината на овие камења, сечењето синџири од нив би било исклучително тешко со достапните алатки од тоа време. Дали е можно дека процесот траел со децении, па дури и векови? Или можеби древните мајстори користеле техника што денес не ја познаваме?
Технологија што ги надминува времињата?
Некои теории сугерираат дека овие камени ремек-дела не биле обликувани со ласери или модерни алатки, но можеби со некаква изгубена технологија што била еквивалент на денешното 3D печатење. Интересен е примерот со еден храм во јужна Индија, кој бил сериозно оштетен за време на британските бомбардирања во 17 век. Иако денес е во урнатини, меѓу расфрланите камени блокови може да се најде синџир од 12 прстени, целосно извајан од диорит – материјал речиси еднаков по цврстина на дијамантот.
Како воопшто е можно да се обработи ваков материјал со примитивни алатки? Дали можеби древните цивилизации имале пристап до напредни техники кои денес не ни се познати? Што мислите вие?
Коментирај анонимно