Мудростите на Садгуру: Приказната за сиромашниот мудрец и одајата на тајните

Приказна од мудрецот Садгуру.

Еднаш одамна живееше еден мудар човек. Животот му поминал во колиба, носел стара, истрошена облека. Луѓето му носеле милостина и ја ставале во сад на влезот од неговиот дом.

Владетелот на државата дознал за мудроста на овој човек. Дошол кај него за совет. Владетелот бил толку импресиониран и проникнат со советите и расудувањето на овој мудрец што решил да го повика во својата служба.

Владетелот, придружуван од неговата свита, дошол кај мудрецот:

„Ти предлагам да ми бидеш судија. Навистина ми треба таква мудра и разумна личност како тебе на суд. Ќе ти плаќам солидна плата, ќе имаш свој голем дом. Подготвен сум да ги исполнам твоите други услови“.

„Се согласувам, но имам еден услов“, рекол мудрецот. „Дај ми една соба во твојата палата. Никој никогаш не треба да влезе во оваа соба, никој не треба да ме вознемирува во неа. Само јас ќе го имам клучот од неа“.

Владетелот се замислил за момент и се согласил. Тој им наредил на слугите да му дадат таква соба на мудрецот.

И така започнал животот на мудрецот таму. Давал мудри совети, владетелот бил задоволен. Тој имал една особеност. Кога требало да се донесе важна одлука, тој влегувал во таа соба и поминувал во неа неколку часа, понекогаш дури и половина ден. Потоа доаѓал со решение.

Оние околу него почнале да негодуваат дека мудрецот е некако сомнителен. Се сомневале дека прави магии, можеби заговара нешто против владетелот. Тие го убедиле владетелот, а тој почнал да бара мудрецот да ја отвори собата. Но, мудрецот одговорил:

„Ти ми даде збор. Ако го скршиш, ќе се вратам дома. Или можеш да ме погубиш ако имаш основа за тоа“.

Владетелот се повлекол. Но, неговите слуги биле љубопитни и ја отвориле собата.

Замислете го нивното изненадување… Тоа била сосема празна соба. На ѕидот висела старата облека во која мудрецот дошол, а во аголот стоела истата питачка чинија. Мудрецот дознал за ова и почнал да се подготвува да се врати во својата колиба.

„Кажи ми конечно, зошто ти требаше сето ова?“, го прашал владетелот

„Кога треба да донесам одлука, се трудам да не дозволам ниту едно од богатствата на палатата или влијателните благородници да ме одвлечат од поентата. Што и да ме опкружува, кога донесувам одлука, во тој момент морам да останам истиот мудрец од колибата. Ништо не треба да ми го искривува видот“.