НАСА откри „страшни очи“ во вселената, и тие гледаат директно во нас

„Ако долго гледаш во бездната, бездната исто така ќе погледне во тебе.“ рекол германскиот филозоф Фридрих Ниче во 1886 година.

Веројатно не можел да замисли колку буквално ќе се толкуваат неговите зборови речиси 140 години подоцна; но ете, тука сме, гледајќи во слика направена оддалеку, од вселенски јаз меѓу времето и просторот, на растојание од 80 милиони светлосни години, која наизглед прикажува пар застрашувачки очи кои ни возвраќаат поглед.

Сепак, не станува збор за вистински очи. Тоа се две галаксии – наречени NGC 2207 и IC 2163 – уловени од вселенските телескопи „Хабл“ и „Џејмс Веб“ додека се судираат. Оваа интеракција еден ден ќе доведе до создавање на една голема галаксија со супермасивна црна дупка во нејзиниот центар.

Спојувањето на галаксиите е долг процес. Тоа не се случува со едноставен судир; галаксиите прво кружат една околу друга во бавен космички танц пред конечно да се обединат. NGC 2207 и IC 2163 веќе имале еден „судар“ пред милиони години; сега се движат околу повторно.

Фазата на спојување која ја гледаме сега е сè уште далеку од конечниот облик. Двете галаксии сè уште имаат препознатлива спирална структура – но тоа не значи дека немаат влијание една на друга. Како што се привлекуваат поради меѓусебната гравитација, нивната интеракција предизвикува интензивно формирање на нови ѕвезди.

Ова е затоа што меѓуѕвездените облаци со гас во двете галаксии се шокираат и се компресираат; ѕвездите се формираат кога густите делови од овие облаци се собираат под гравитацијата и формираат „семиња“ на нови ѕвезди, кои потоа растат и се развиваат со апсорбирање на материјал од гасот околу нив.

Секоја од овие галаксии годишно создава десетици нови ѕвезди, што е многу повеќе од релативно мирниот Млечен Пат, кој произведува само неколку нови ѕвезди годишно.

Таму каде што има раѓање на ѕвезди, има и смрт. Огромните ѕвезди кои се појавуваат во областите на формирање ѕвезди имаат краток животен век и експлодираат во супернови кои дополнително го шокираат и компресираат околниот гас, создавајќи верижна реакција на раѓање, смрт и повторно раѓање.

Овие области на интензивно создавање на ѕвезди може да се видат на сликата од „Хабл“ како сјајни, бледо-сини точки, фатени со ултравиолетова светлина; додека пак, камерата со среден инфрацрвен опсег на „Џејмс Веб“ ја открива распределбата на правот во форма на сложени, пајаковидни линии низ секоја галаксија.