НАСА смета дека оваа радикална ракета на Марс може да го револуционизира патувањето во вселената: „Ќе можеме да одиме каде сакаме!“

НАСА инвестираше 725.000 долари во нов ракетен систем кој би можел да ја реши една од главните пречки што стојат на нашиот пат за испраќање луѓе на Марс: времето на патување.

Со сегашната технологија, повратното патување до црвената планета би траело речиси две години. За астронаутите, трошењето толку време во вселенски летови доаѓа со големи здравствени ризици. Тие би биле изложени на високи нивоа на сончево и космичко зрачење, штетните ефекти на нултата гравитација и долг период на изолација.

Вселенското зрачење е веројатно најголемата закана. Астронаутите кои поминуваат само шест месеци во вселената се изложени на приближно иста количина на зрачење како и 1.000 рендгенски снимки на градниот кош, а тоа ги става на ризик од рак, оштетување на нервниот систем, губење на коските и срцеви заболувања, според НАСА.
Најдобар начин да се намали изложеноста на радијација и другите штетни здравствени ефекти е да се скрати должината на патувањето, изјави Трој Хау, претседател на „Howe Industries“.

Затоа тој се здружи со НАСА за да ја развие пулсираната плазма ракета (PPR): нов ракетен систем кој би можел да го скрати кружното патување до Марс на само два месеци. Оваа технологија „има потенцијал да го револуционизира истражувањето на вселената“, напиша НАСА во соопштението , и еден ден би можела да ги однесе луѓето уште подалеку од Марс.

PPR е погонски систем кој користи импулси на прегреана плазма за многу ефикасно да генерира потисок. Во моментов е во фаза втора на развој, финансиран од Програмата на НАСА за иновативни напредни концепти (NIAC).

Оваа студија од втората фаза е планирана да започне овој месец и е фокусирана на оптимизирање на дизајнот на моторот, изведување експерименти со доказ за концепт и дизајнирање на заштитен вселенски брод со PPR за човечки мисии на Марс. Големата предност на PPR е тоа што може да направи вселенско летало да оди навистина, навистина брзо. Има и висок потисок и висок специфичен импулс. Специфичен импулс е колку брзо ракетниот мотор генерира потисок, а потисок е силата што го движи вселенското летало по должината.

PPR генерира 10.000 њутни потисок при специфичен импулс од 5.000 секунди. Тоа значи дека вселенското летало опремено со PPR што превезува четири до шест патници може да патува приближно 100.000 километри на час.

Вселенското летало кое лета толку брзо на крајот ќе мора да забави за да стигне до својата дестинација. Хау рече дека компанијата ја земала сметката за дополнителната енергија и погонско гориво што ќе бидат потребни за да слета на Марс. Дури и по завршувањето на втората фаза, ќе поминат уште околу неколку децении пред PPR да биде подготвен да ги исфрли астронаутите на црвената планета.

Но, штом ќе биде достапна за вселенски летови, Хау се надева дека оваа технологија значително ќе го прошири опсегот на човечко истражување на вселената, можеби дури и ќе помогне во мисиите на Плутон еден ден.

„Можете да постигнете сè што сакате во Сончевиот систем штом ќе ја активираме оваа технологија за 20 години“, рече тој.