Научниците докажаа: Позитивното размислување навистина помага да се победи хроничната болка и болест

Од античко време, нашите популарни песни и приказни раскажуваат како тагата и загубата можат да не натераат да умреме од скршено срце. Сега, научниците велат дека ги откриле моќните физички врски помеѓу нашите умови и тела кои всушност предизвикуваат таква штета.

А добрата вест е дека со разбирање на тоа како нашите емоции го поттикнуваат нашиот мозок физички да влијае на нашите тела, научниците мислат дека можат да развијат револуционерни нови начини за лекување на сериозни состојби како хронична болка и рак.

Лекарите одамна знаат дека траумата може да го оштети нашето срце. Во својата најекстремна состојба, во состојба наречена синдром на скршено срце или Такоцубо кардиомиопатија, стресните настани предизвикуваат ненадејно слабеење на срцевите мускули на луѓето, што може да биде фатално.

Тагата и загубата, исто така, можат да предизвикаат штета што може да биде катастрофална, според новата студија на истражувачите во Шведска, кои ги проучувале здравствените досиеја на повеќе од два милиони родители.

Ова открило дека оние кои изгубиле дете имале повеќе од двојно поголем ризик од развој на атријална фибрилација – каде што срцето чука неправилно и значително го зголемува ризикот од мозочен удар – објави Журналот за епидемиологија и здравје на заедницата во март.

Д-р Данг Веи, епидемиолог кој ја водел студијата во Институтот Каролинска во Стокхолм, изјави: „Поединците кои изгубиле близок член на семејството имале повисоки ризици од атријална фибрилација, срцеви заболувања, срцев удар, мозочен удар и срцева слабост отколку оние кои не изгубиле“

Но, како емоциите и срцето се толку тесно поврзани?

Во Израел, Хедва Хајкин, истражувач за имунологија во Технолошкиот институт „Технион-Израел“ ја истражува улогата на мозочниот регион поврзан со позитивни емоции и мотивација, наречен вентрален тегментален простор (VTA).

Нејзините постмортални студии на глувци покажуваат дека тие страдаат многу помалку од лузни од срцев удар кога нивната VTA била електронски стимулирана.

Таа вели дека активирањето на VTA центарот на мозокот со позитивни емоции се чини дека предизвикува имунолошки промени кои помагаат да се намали појавата на лузни на срцето. Сега таа и нејзините колеги истражуваат како се случува ова, со цел да им овозможат на лекарите да ја искористат оваа позитивна моќ на умот.

Во меѓувреме, други студии откриваат витални индиции за тоа како VTA игра клучна улога во други сериозни нарушувања, особено хронична болка.

Во 2020 година, студија предводена од професорот Џералд Зампони – невробиолог на Универзитетот во Калгари, Канада – покажа дека стимулацијата на VTA ја ублажува состојбата на глувците осакатени со хронична болка.

Тоа го поттикнува VTA да ја пренесе моќната хемикалија допамин во областа што произведува болка во нашиот мозок (медијалниот префронтален кортекс).

При хронична болка, се верува дека овој кортекс може да се „заглави“, предизвикувајќи високи нивоа на болка. Но, професорот Зампони вели дека неговите студии покажуваат дека кога VTA испраќа допамин до кортексот, тој ја намалува неговата активност и сензациите за болка се намалуваат.

Тој верува дека позитивната мотивација, исто така, може да го стимулира VTA да пренесува допамин. Тој сугерира дека охрабрувањето на луѓето со хронична болка да ги стимулираат своите VTA преку зголемување на нивните нивоа на позитивност може да ги ублажи нивните симптоми.

Ова може да звучи навистина неверојатно. Но, тоа не е различно од она што го сугерира Националниот институт за здравствена и нега.

Пред две години институтот донесе одлука дека лековите како што се нестероидни антиинфламаторни лекови, бензодиазепини или опиоиди повеќе не треба да се даваат како први третмани за хронична болка бидејќи „има малку или нема докази дека тие прават разлика во болката и може да предизвикаат штета“.

Наместо тоа, Институтот препорачува два психолошки пристапи – когнитивно-бихејвиорална терапија (КБТ) и терапија за прифаќање и посветеност (ACT). И двете имаат за цел да им помогнат на пациентите да го заменат негативното размислување со позитивни начини на обликување на нивниот живот и иднина.

Кармин Паријанте, професорка по биолошка психијатрија на Кралскиот колеџ во Лондон додава: „Идејата дека постои комуникација помеѓу мозокот и имунолошкиот систем е нешто што го знаеме веќе 50 години. Меѓутоа, кога сугерираме дека физичкото здравје се должи на работи кои се случуваат во мозокот, луѓето претпоставуваат дека им се кажува дека нивниот физички проблем е само „во нивниот мозок“. Колку повеќе можеме да нагласиме дека мозокот и телото комуницираат преку биолошки механизми, така не можеме целосно да ја отфрлиме идејата дека некои работи потекнуваат од мозокот и така можеме поефикасно да ги третираме пациентите комбинирано, и со психологија како и со физиологија на болестите“