„Не ме интересира што велат експертите за родовата идентичност — нема да престанам да им велам на моите деца „браво ДЕВОЈЧЕ“ и „браво МОМЧЕ“

Родителството во 2024 е навистина збунувачко бидејќи има премногу совети. Но, една работа е јасна: што и да направиш, некој ќе те критикува.

„Оваа недела излезе студија која им кажува на родителите да не велат „браво девојче“ или „браво момче“ кога ги пофалуваат своите деца. И за мене, тоа е капката што ја прели чашата. Не сакам да ги навредам истражувачите и експертите, но доста е. Престанете. Благодарам“. – напиша една мајка.

Еве што велат експертите:

Не велете „браво девојче“ или „браво момче“ затоа што може да предизвика проблеми со родовата идентичност и самодовербата. Исто така, велат дека тоа не дава јасна повратна информација на децата за тоа што направиле добро. Но, не ги фалете ни премалку, затоа што тоа може да ја намали нивната самодоверба. И не ги фалете премногу, бидејќи вашето дете може да стане нарцисоидно.

Истражувањата велат дека ако премногу често користиме зборови како „неверојатно“, „фантастично“ и „прекрасно“, тоа може да ги натера децата да мислат дека се подобри отколку што навистина се.

Постојаното фалење исто така е лошо, бидејќи децата можат да почнат да прават работи само за да ги задоволат возрасните, а не за себе. Ова може да го наруши нивното самоконтролирање и чувството за тоа кои се.

Тогаш, што треба да правиме? Да молчиме?

„Пофалба на процесот“ е целта

Експертите велат дека треба да користиме „пофалба на процесот“. Тоа значи да даваме повратна информација за трудот и стратегиите што децата ги користат за да постигнат нешто.

На пример, наместо да кажеш: „Ти си победник, сине,“ треба да кажеш: „Се гледа твојот труд на тој натпревар, Џими.“

„Вака ме пофалуваа во 90-тите“

Кога се навраќам, се прашувам дали моите родители размислуваа како ме пофалуваат? Се што знам е дека ако добиев прегратка по настап на кларинет или по изгубена трка, тоа ми беше доволно.

Ако кажаа „Браво, мила,“ тоа беше како шлаг на тортата.

Искрено, мислам дека денешните родители си ја правиме работата потешка. Премногу размислуваме за сѐ и го губиме од вид она што е најважно. Нема сомнение дека пофалбата ги поттикнува добрите однесувања. Психолозите го знаеле тоа уште во 50-тите, и го гледам како функционира и во мојот дом.

Кога мојот син прави нешто убаво за своите сестри, прва сум што велам: „Многу убаво од тебе, душо“

Кога ќерка ми ќе ми нацрта слика, секако дека сакам да направам да се чувствува посебно, па велам: „Вау, прекрасно е, мила!“

Не сакам да размислувам премногу за тоа што велам кога ги пофалувам своите деца.

Не сакам да се прашувам: „Дали ги пофалив правилно?“ или „Каква порака пренесов со тоа?“

За мене, пофалбата за моите деца е нешто едноставно што доаѓа од срце. Тоа е тоа. Крај на приказната.