„Не верувам во Бог, ЗНАМ дека Тој постои“ – Светски познатиот психијатар Карл Густав Јунг и неговото блиско искуство со Бога

„Имав 68 години кога ја скршив ногата, а набргу потоа доживеав срцев удар. И додека бев на работ на животот и смртта, почнав да имам чудни визии. Благодарение на нив, сфатив дека мојот живот наскоро ќе заврши“, се присети светски познатиот психијатар Карл Густав Јунг.

Сепак, таа зима од 1944 година не беше последна за Јунг. Лекарите го вратија во живот. Последователно, Карл Густав Јунг раскажал што доживеал во времето на неговата клиничка смрт и до какви мисли го довеле овие визии.

„Бев многу лут на докторот кој ме врати во живот“.

„Невозможно е точно да се одговори на прашањето дали моите визии беа сон. Но, како и да е, во тој момент ми се случија навистина неверојатни настани. Сонував дека станав и се најдов во вселената. Ја видов Земјата, која блескаше со неверојатна сина светлина“, зборуваше Карл Густав Јунг за својата визија.

Шокиран од убавината на оваа визија, Јунг почнал да ги испитува земјините континенти и океаните кои лежеле пред неговите нозе. Подоцна, психијатарот открил колку треба да се биде оддалечен од Земјата за да се види како таква. Се испостави дека во неговите визии Јунг се издигнал од површината на земјата на растојание од една и пол илјади километри.

Восхитувајќи се на земјината топка, Јунг почнал да чувствува дека е вовлечен во далечината. Конечно, тој се свртел од Земјата и здогледал голем камен како лета покрај него. Леташе низ бескрајниот простор, исто како и самиот Јунг.

„Одеднаш ова знаење беше прекинато и се најдов во некој древен храм, кој се наоѓаше во карпа. Со сигурност знаев дека ако влезам во овој храм, ќе научам се за себе и за мојот живот. Ќе ми се откријат сите тајни: што се случило пред мене и што ќе се случи потоа“, – вака мислел Карл Густав Јунг во тој момент.

Сепак, Јунг не бил предодреден да влезе во овој храм. Лекарот кој го лекувал се симнал по скалите директно од влезот во храмот. Кога докторот бил на исто ниво со Јунг, се водел разговор меѓу нив. Комуникацијата се одвивала преку мислите.

Од овој разговор Карл Густав Јунг дознал дека неговиот доктор му бил испратен со порака. Мораше да му каже на Јунг дека нема право да го напушти земниот живот.

„Откако го слушнав ова, мојот лекар исчезна. Не ми беше дозволено да се качувам по скалите до влезот во храмот. Потоа се вразумив и се најдов на болнички кревет. Медицинската сестра која ме чуваше рече дека во тој момент кога бев во несвест ме опкружило сјај. Таа видела нешто слично порано, кога гледала како луѓето умираат“, истакна Јунг.

Психијатарот се присетил дека бил многу лут на докторот кој го вратил во живот. Затоа што по неговите патувања, стариот свет на Јунг му изгледал како затвор.

„Тоа практично значи продолжување на животот“

„Пред овие настани, никогаш не пишував за животот после смртта, бидејќи не можев со ништо да ги потврдам своите мисли. Но, сега сакам да зборувам за ова прашање. И дури и да испаднам дека грешам во моето размислување, ова мора да се направи. Ми се чини дека ако не го сторам ова, ќе изгубам нешто многу важно“, изјави Карл Густав Јунг.

Јунг рече дека не постојат вистински докази за живот после смртта. Сепак, постои искуство кое не принудува да размислуваме. Јунг ова искуство го нарече не доказ, туку само навестување за постоењето на душата.

Јунг вклучи неколку други ситуации што му се случиле во различни фази од неговиот живот како такви навестувања. На пример, Јунг еднаш размислувал за смртта на својот пријател, на чиј погреб присуствувал еден ден претходно.

„Ми се чинеше дека мојот пријател стои во мојата соба и ме кани да го следам. Потоа ја објаснив оваа визија како игра на мојата имагинација. Сепак, решив да го следам мојот гостин. Излеговме на улица, прошетавме низ градината и се најдовме во куќата на починатиот. Тој ме одведе во неговата библиотека, во која никогаш порано не сум бил“, се сеќава Јунг.

Пријателот на Јунг зел стол и, качувајќи се на него, ја извадил втората од петте книги со црвена корица од горната полица. Ова искуство толку многу го интересирало Јунг што следниот ден отишол во куќата каде што живеел истиот пријател и ја замолил вдовицата да го однесе во библиотеката.

Стоејќи на стол, Јунг видел пет црвени книги. Тоа беа делата на Емил Зола. Јунг ја извадил втората книга и го прочитал натписот на корицата: „Завет на мртвите“. Токму таквите ситуации психијатарот ги припишува на навестувањата за постоењето на душата.

Две години пред неговата смрт, Карл Густав Јунг даде интервју. За време на ова интервју психијатарот беше прашан дали верува во Бог и дека крајот на животот е крај на се. Јунг одговори на овие прашања како што следува:

„Не верувам во Бог, ЗНАМ. За да се знае, мора да има причина. И ако имам знаење за нешто, тогаш не треба да верувам во тоа. Можам и со сигурност да кажам дека смртта не е крај. Затоа што има ментални појави кои не се ограничени со простор и време. Можеби имате соништа и визии за иднината или слични работи. Вакви појави отсекогаш постоеле, а само незнаењето може да ги негира овие факти. Тие покажуваат дека нашата психа не зависи од ограничувањата на просторот и времето. Од ова произлегува дека психата не ги почитува физичките закони, што укажува на продолжување на животот“.