„Не жалиме што прибегнавме кон КАНИБАЛИЗАМ“ – преживеаните од несреќата на Андите раскажуваат како и зошто јаделе луѓе, а и каков вкус има месото

Преживеаните од авионската несреќа над Андите во 1972 година се обединија на 13 октомври годинава (50 години од несреќата) за да ја прераскажат својата сензационална приказна откако биле принудени да прибегнат кон канибализам за да останат живи.

16-те преживеани од уругвајскиот лет 571, кој требало да однесе тим од аматерски рагби играчи и нивни поддржувачи во Чиле, се собраа за да ја одбележат 50-годишнината од нивната страшна несреќа – запаметена како „Чудото на Андите“.

Нивната приказна беше овековечена во најпродаваната книга „Жива: Приказната за преживеаните од Андите“, од Пирс Пол Рид, која подоцна беше адаптирана во филм во 1993 година, со нова адаптација на Нетфликс.

Карлос Паез рече дека должност на преживеаните е да патуваат низ светот и да ја споделат својата приказна за 72-та дена што ги поминале во замрзнатите планини принудени да ги јадат труповите на своите пријатели.

Четириесет и пет луѓе се качиле на несреќниот авион на 13 октомври 1972 година, вклучително и рагби тимот на клубот „Стари христијани“ во Монтевидео и неговите поддржувачи. За време на летот, властите соопштиле дека пилотот излетал од курсот во густа магла пред да се урне во снежните планини на Андите. Дванаесет од патниците загинале во несреќата, а 17 други загинале од повреди и гушење од лавина што се случила неколку дена подоцна.

Рамон Сабела (70), успешен бизнисмен, раскажува дека држел во раце една патничка додека таа умирала. По 10 дена, преживеаните од радио на бродот дознале дека потрагата по нив е прекината. Тој се присети на исцрпувачкиот избор што го направиле 16-те преживеани кога Роберто Канеса, студент по медицина, им предложил да ги јадат телата на починатите за да преживеат останатите.

„Се разбира, идејата да се јаде човечко месо беше ужасна, одвратна“, изјави Сабела. „Тешко беше да се стави во уста. Но, се навикнавме“.

Тој рече: „Во извесна смисла, нашите пријатели беа едни од првите донатори на органи во светот – тие помогнаа да се храниме и да нè одржуваат во живот“. Паез рече дека немале друга опција, истакнувајќи за морбидно љубопитните дека човечкото месо „навистина нема вкус на ништо“.

Канеса, која ја сподели својата приказна во 2016 година, рече дека одлуката што ја донеле била особено мрачна бидејќи телата им припаѓале на нивните соиграчи и пријатели. „Мојата единствена мака со тоа беше што тоа беа телата на моите пријатели“, рече тој. „Подоцна морав да одам кај нивните семејства за да им објаснам“. Канеса, која користела стакло за да го исече месото, рече дека малку се утешил знаејќи дека би бил во ред доколку другите го користеле неговото тело за да се хранат доколку тој загинел.

Сабела истакна дека чувството го делат и другите преживеани, кои склучиле пакт дека оние што живеат може да ги јадат оние што умреле поради изложеноста. „Ние си ветивме еден на друг дека ако некој од нас умре, другите ќе бидат должни да ги изедат нивните тела“, рече тој.

По речиси два месеци поминати во планините, преживеаните изгубиле секаква надеж дека ќе бидат спасени, па Канеса и Фернандо Парадо решиле да тргнат и да најдат помош. Наполнувајќи ги своите рагби чорапи со човечко месо, дуото полека се искачило на околу 4 километри по планината, исцрпувајќи ги низ десетдневното патување. Антонио Визитин првично им се придружил на мажите во потрагата по помош, но бил принуден да се врати бидејќи им снемала храна за да се хранат три лица.

Кога наишле на бесна река која ја прекинувала нивната потрага по помош, Канеса и Парадо го забележале Серхио Каталан, чилеански овчар, од другата страна, кој не можел да ги слушне над водата. Овчарот се вратил следниот ден, фрлајќи камен со пенкало и молив за преживеаните, кои му ја објасниле ситуацијата. Овчарот им помогнал и ги предупредил властите за преживеаните. Наскоро, било спроведено повеќедневно спасување со хеликоптер, спасувајќи ги останатите преживеани, од кои многумина изгубиле половина од својата телесна тежина.

„Не однесоа во болница во Сантијаго“, изјави Сабела. „Се сеќавам на радоста на првото топло капење“.

Иако инцидентот сè уште ги прогонува, многу од преживеаните продолжија да се обидуваат да извлечат максимум од нивното чудесно спасување.

Доколку сакате добра акција или пак забегани и жестоки случки само за најхрабрите читатели, тогаш посетете го каналот Жестоко. Предупредување: Содржините може да ве вознемират!