Од езеро во пустина: Што се случи со езерото Попо во Боливија?

Попо е пресушено затворено солено езеро во Боливија, околу 130 км јужно од градот Оруро. За време на крајот на последното ледено доба на Андите (пред околу 11-13 илјади години) Попо беше дел од поголемото ледничко езеро Баливијан. Ова огромно езеро ги опфаќаше и модерните солени маси Салар де Коипаса и Салар де Ујуни, како и езерото Титикака.

Поради високиот раб на езерото (3686 мнв), мала длабочина (помалку од 3 метри) и многу сувата регионална клима, секоја мала промена на врнежите во околниот слив силно влијаеше на нивото на водата. Површината на езерото се движеше од 1100 до 2500 км², што го постави на исто ниво со најголемите солени езера во Јужна Америка. Во просек, тоа беше околу 1340 км². Најголемата големина ја достигна во историјата на набудувања во 40-тите години на 20 век. До 1962 година, реката Десагуадеро директно се влеваше во езерото – единствената река која течеше од езерото Титикака. Реката тече низ карпи заситени со сол, затоа донела солена вода во Попо. Високите брегови на езерото беа составени од карбониферни варовници, а рамнините беа составени од црвени песочници и конгломерати. Крајбрежниот дел е обраснат со трска. Попо е место за одмор на многу птици преселници, вклучително и фламинга.

Нивото на водата во Попо постојано опаѓаше, што беше предизвикано од многу причини: во 1962 година, реката Десагуадеро го смени својот тек и започна да ги истура своите води во езерото Уру-Уру, што го намали протокот на вода во езерото Попо, обемот на водата во езерото Титикака опаѓаше, затоа количината на вода, влегувајќи во реката Десагуадеро, се намалуваше. Голема количина вода исто така се изгуби поради силното испарување и постојаните ветрови, поради што и реката и двете езера стануаа плитки.

Од 10 февруари 2016 година, езерото е целосно суво.

Милиони риби, животни и птици исчезнаа со исчезната вода. Поради ова, локалните жители, изгубија значителен дел од својата храна и беа принудени да мигрираат.