Од џунглата до цивилизацијата: 5 неверојатни приказни за деца израснати со животни

Социјализацијата е клучен процес за развојот на детето, но историјата познава ретки случаи на деца кои пораснале изолирани од луѓе, меѓу животни. Овие „деца Могли“ покажуваат колку е важна човечката интеракција за нормален ментален и емоционален развој.

Оксана Малаја, Украина

Во 1991 година, во Украина се случи една од најтрагичните и во исто време неверојатни приказни поврзани со деца кои пораснале меѓу животни. Осумгодишната Оксана Малаја била пронајдена во одгледувачница за кучиња.

Во 1986 година, кога Оксана имала три години, нејзината биолошка мајка починала, а нејзината маќеа, чувствувајќи непријателство кон девојчето, ја избркала од куќата. Оттогаш, Оксана сметало дека кучето по име Наида и е мајка.

Во сиропиталиштето каде Оксана завршила на седум години, сите деца се плашеле од неа. Девојчето се однесувало како куче, ржеше, завива, гризе, скокаше на креветот и се однесуваше целосно нечовечко. Таа често бегала и се придружувала на глутницата кучиња што живееле во близина.

Дина Саничар, Индија

Дина Саничар, познат и како Саничар, стана еден од најпознатите случаи на деца израснати меѓу диви животни. Неговата приказна, која се случи во Индија, шокираше многумина и сè уште предизвикува интерес и симпатии.

Дина Саничар беше пронајден од група ловци во февруари 1867 година во областа Буландшахр во Утар Прадеш, Индија. Момчето имало околу шест години кога го откриле во пештера меѓу волци. Ловците, откако го забележале, го донеле кај локалниот окружен судија и даночник. Тој потоа беше испратен во сиропиталиштето Секундра во Агра.

Во сиропиталиштето, момчето го добило името Саничар, што значи „сабота“, бидејќи тој пристигнал таму во тој ден од седмицата. Во почетокот Саничар се однесувал како диво животно: се движел на сите четири, јадел сурово месо и испуштал звуци слични на волк. И покрај напорите на неговите воспитувачи, тој никогаш не научил да зборува и останал тежок инвалидитет во текот на целиот свој живот.

Саничар бил тежок пушач, една од навиките што ги стекнал во прифатилиштето. Неговото однесување и навики продолжиле да предизвикуваат изненадување и интерес кај луѓето околу него. Тој останал приврзан за своите диви корени, што го направи неговиот случај уникатен и незаборавен.

Саничар почина од туберкулоза во 1895 година, на околу 34-годишна возраст. Неговата приказна можеби го инспирирала Радјард Киплинг да го создаде ликот Могли од „Книгата за џунглата“. Дина Саничара е запаметен како симбол на трагичната судбина на децата кои пораснале далеку од човечкото општество и како потсетник за важноста на социјализацијата и грижата за децата.

Ацо Басоу, Мароко

Во 1931 година, во околината на градот Маракеш во Мароко, бил откриен човек кој однадвор наликувал на неандерталец. Како и нашите далечни предци, тој имал закосено чело, масивна долна вилица и испакнати гребени на веѓите.

Живеел во пештера и користел камења и стапови за да собира растенија и да лови животни. Неговиот начин на живот бил многу примитивен. Тие го нарекле Ацо Басоу, а веста за откритието брзо се проширила низ светот.

Живеалиштето на мистериозниот човек било во долината Дадес. Живеел во пештера и се хранел само со растенија и сирова храна, бидејќи не знаел да пали оган. Луѓето кои комуницирале со Ацо Басоу забележале дека неговиот говор бил многу ограничен. Своите мисли ги искажувал преку звуци кои можеле да изразат различни емоции.

Покрај неговите груби црти, мажот имал долги, рамни стапала и раце кои допирале до колената. Вака научниците ги замислувале неандерталците во 20 век, поради што Ацо Басоу почнал да се смета за еден од нашите предци.

Ацо Басоу можеби страдал од микроцефалија, состојба во која лицето има ненормално мала глава и мозок. Ова доведува до сериозни пречки во развојот и ментална ретардација. Неговото потекло и околностите под кои завршил во пештерата остануваат мистерија. Неверојатно е што човек со толку ограничени ментални способности можел да се прилагоди на животот во дивината.

Стекнатиот хидроцефалус може да биде предизвикан од различни фактори, како што се зрачење, инфекции или генетски абнормалности.

Џон Себуња, Уганда

Џон Себуња е момче од Уганда кое го одгледале мајмуни.

Во 1988 година, кога Џон имал само четири години, побегнал во џунглата откако бил сведок на расправија меѓу неговите родители. За време на оваа расправија таткото на Џон ја убил мајка му. Селаните одлучиле дека момчето е мртво.

Во 1991 година, една од селанките, одејќи во џунглата по огревно дрво, видела чудно суштество во јато верветни мајмуни, пигмејски зелени мајмуни. Таа веднаш не сфатила дека се работи за мало момче. За ова жената им кажала на селаните, а тие решиле да го фатат момчето. Како што често се случува со децата одгледани од животни, Џон се спротивставил, но селаните сепак можеле да го одведат од мајмуните.

Подоцна, кога Џон научил да зборува, рекол дека мајмуните го научиле сè што му е потребно за да живее во џунглата: како да се качува на дрвја и да најде храна. Покрај тоа, тој го совладал нивниот јазик.

Откако Џон им се вратил на луѓето, тој лесно се адаптирал на животот во општеството. Покажал добри вокални способности и сега гостува со детскиот хор „Бисер на Африка“.

Иван Мишуков, Русија

Иван Мишуков од градот Реутов поминал две години од своето детство опкружен со кучиња, па дури и станал нивни водач.

До четиригодишна возраст, Иван живеел со своите родители. Но, кога татко му починал, а мајка му решила да си го уреди личниот живот, го дала својот син да го воспитуваат неговите баба и дедо. Набргу потоа, Иван ја изгубил својата баба, а неговиот дедо, не можејќи да се справи со својата тага, почнал да пие. Немало вести од мајката – таа едноставно исчезна. Момчето било оставено на себе.

Еден ден, кога Иван собирал празни шишиња, му пришло куче скитник. Момчето отсекогаш сакало животни, па не се плашело, туку, напротив, го галело кучето, делело храна со него и му дал име – Лиза. Кучето почнало да го следи насекаде, а потоа им се придружиле и други кучиња. Со текот на времето, околу Иван се формирала глутница од десет кучиња и тој станал нивни водач. Иван добил храна, а кучињата го грееле за време на неговите ноќевања на влезот и го штителе од странци.

Четвороногите пријатели верно ги исполнувале своите должности. Тие го штителе Иван не само од луѓето со лоши намери, туку и од оние што сакале да му помогнат. За да го однесат момчето во прифатилиште, социјалните работници и полицијата морале да прибегнат кон измама.

Иван останувал сам само кога одел во продавницата каде што го хранеле, па тие ја искористиле оваа можност. Се скриле во магацинот, го фатиле Иван и го извеле низ задниот излез до автомобилот. Кучињата трчале по возилото, па возачот морал да вози низ целиот град цел ден за да ја изгуби глутницата.

Така, Иван  завршил во прифатилиште, но тоа воопшто не го израдувало. Првиот месец тагувал по кучињата, не разговарал со никого и бил подготвен да нападне секој што ќе му се приближи.

Дваесет години подоцна, Иван Мишуков станал обичен млад човек – целосно се адаптирал на општеството, без заостанување во интелектуалниот или физичкиот развој.