Откако се разбудил од кома овој човек решил да му пркоси на модерното општество и започнал нов живот среде шума без вода и струја

Кен Смит,  познат за некои како пустиникот од Треиг,  ги поминал изминатите 40 години живеејќи во рачно изработена дрвена куќичка во шкотските висорамнини, без вода или струја, на два часа пешачење од најблискиот пат.

Сега има 74 години, а го напуштил конвенционалниот живот кога имал само 26, откако бил нападнат и претрпел трауматска повреда на мозокот што го оставила во кома повеќе од три недели.

„Тие рекоа дека никогаш нема да закрепнам. Тие рекоа дека никогаш повеќе нема да зборувам“, изјави тој. „Тие рекоа дека никогаш повеќе нема да одам, но јас го направив тоа. Тогаш решив дека никогаш нема да живеам под ничии услови освен моите“.

По закрепнувањето, Смит отпатувал во Јукон, оддалечена канадска територија, каде што поминал месеци талкајќи во дивината, поминувајќи повеќе од 35.000 километри.

За тоа време, неговиот живот добил уште еден трагичен пресврт, по враќањето во цивилизација Смит открил дека и двајцата родители му умреле додека тој бил отсутен.

За да се справи со својата тага, Смит почнал да пешачи по Британија, завршувајќи во шкотските висорамнини, каде што го доживеал „Богојавление“.

„Помислив каде е најизолираното место во Британија? Шетав наоколу и го следев секој залив. Стотици и стотици километри недопрена природа. Погледнав преку езерото и ја видов оваа шума“.

Во оддалечената област на Лох Треиг во 1980-тите, Смит решил да изгради сопствена дрвена куќарка, каде што оттогаш живее, користејќи дрва за топлина, а езерото за храна и вода.

Во текот на изминатите четири децении тој имал мал контакт со надворешниот свет, но неодамна беше следен од Би-Би-Си за нов документарен филм за неговиот живот.

Набргу по заминувањето на филмската екипа, тој доживеал мозочен удар и морал да биде префрлен со хеликоптер во болница откако побарал помош со помош на ГПС-уред што му бил даден од филмската екипа само неколку дена претходно. Неговите лекари се обиделе да го натераат да се приближи до цивилизацијата, но тој избрал да се врати во шумата, каде што сега редовно го посетуваат чуварите на парковите за да го проверат и да му носат храна.

„Нема да бидеме тука засекогаш“, рече тој за својата одлука да остане во својата колиба. „Ќе останам овде додека не ми дојдат последните денови“.