Парадоксот на мравките: Зошто паѓањето од висина не е опасно за нив?
Спротивно на интуитивната претстава за паѓање, за една мала мравка, скокањето од висока зграда најверојатно ќе резултира само со краток и не баш пријатен лет. Наместо очекуваниот пад како камен, мравката обично станува жртва на преовладувачките воздушни струи, како што се вентилациските канали и клима-уредите. Овие фактори ќе ја одведат далеку од точката на удар, а нејзиното спуштање ќе биде мазно и бавно, сè додека безбедно не слета — на тротоарот или можеби на покривот на соседната зграда.
Mравката се раѓа со свој вграден падобран.
Тајната зад тоа што мравката може да преживее пад од голема висина лежи во нејзината неверојатно мала тежина и големина. Бидејќи е толку лесна, воздухот што ја обвиткува ѝ дава голем отпор, што ја забавува додека паѓа. Наместо да забрзува сѐ повеќе (како што тоа би го правел камен или човек), мравката многу брзо достигнува „безбедна“ брзина на паѓање и потоа полека се спушта, скоро како со падобран.
Главната причина за ова е односот помеѓу нејзината површина (колку простор зафаќа телото однадвор) и масата (тежината). Колку е поголем овој однос – односно, колку повеќе површина има во однос на тежината – толку побавно ќе паѓа некое тело. Мравката има одличен таков однос: многу површина, мала тежина.
Кај луѓето, ситуацијата е спротивна. Нашата тежина е премногу голема за количината на површина што ја имаме, па затоа воздухот не може доволно да нè забави. Според некои проценки, телото на човек има околу 17.000 пати поголема маса по единица површина
отколку мравка. Затоа, пад од висина за човек е често фатален.
Иако постојат начини да се намали брзината на пад — на пример, со падобран, воздушни перничиња или други слични помагала — тоа не е нешто со што човек се раѓа. За разлика од тоа, мравката, благодарение на својата природна градба, буквално се раѓа со нешто што се однесува како минијатурен падобран.
Додека паѓа, врз мравката делуваат две сили: гравитацијата, која ја влече надолу, и отпорот на воздухот, кој ја кочи. Откако отпорот ќе стане доволно силен за да ја изедначи тежината, мравката престанува да забрзува и продолжува да паѓа со постојана и многу ниска брзина.
Кај човекот, за да се постигне сличен ефект, би било потребно телото да има површина слична на голем падобран – нешто што природно не е возможно.
Затоа, мравката има уникатна предност – нејзината градба ѝ овозможува да преживее падови кои за нас би биле кобни. Како да кажеме: мравката се раѓа со свој вграден падобран.
Коментирај анонимно