Пеење на песокот: Природната симфонија што одекнува километри низ пустината

Во романот „Пеење на песоците“ од 1952 година, авторката Џозефин Те раскажува за мистериозен стих:
„Ѕверови што зборуваат, реки што мируваат,
Камен што шета, песок што пее…“

Иако делото е фикција, пеењето на песокот е многу реално — и чудесно. Овој феномен може да се сретне во Индијана, Јапонија, Египет, Калифорнија, па дури и во пустинските дини на Дуњуанг, Кина, кои станале вистинска туристичка атракција.

Кога песокот се лизга надолу по дуните, од него се шири ниска, вибрирачка бучава — понекогаш толку силна што може да се слушне дури 10 километри далеку. Според NOAA, за песокот да „пее“, мора да се исполнат одредени услови: специфична големина и форма на зрната, висока содржина на силициум, и суви, стабилни услови.

Иако има бројни теории, научниците и понатаму не можат целосно да објаснат зошто фрлањето песок создава тонови слични на музика. Една студија од 2012 година вели дека природата на фреквенциите останува мистерија — но мистерија која пее.