Поучна приказна: Уметници на животот

Еден уметник со несреќни мисли шеташе по улиците на својот град:
– Сè во овој живот е погрешно! Каде и да погледнам, сè не е како што сакам. Времето е страшно. Градот е валкан. И се чини дека никој не се грижи за тоа. Времето, се разбира, ќе се промени порано или подоцна. Но, сè друго… би сакал да живеам поинаку.

Одеднаш здогледа слика. Една огромна слика на една досадна сива фасада на куќа. Беше насликан брегот на океанот и изгледаше како брановите да ќе прелеат, а водата ќе се спушти по улицата како река и леден брод под едро ќе влезе во оваа река. Во близина имаше еден човек кои ги собираше боите во куфер.

Уметникот восхитено го праша:
– Дали го нацртавте ова?

Човекот скромно одговори:
– Да јас. Секој ден гледам во овој ѕид од мојот прозорец. Веќе се изморив од таа сива глетка. Така, решив да ја сменам ситуацијата. Замислете да станете наутро – а пред вас е Океанот!

Уметникот тогаш рече:
– Ох, штета што не можеме да го прецртаte целиот наш град одново. И не можете убаво да ни го нацртате животот.

Човекот рече решително:
– Да, не можете да нацртате сè … Знаете ли што мислам? Ќе цртам колку што имам сила, време и бои.  Дали ќе помогнете?

И така малиот град почна да се менува од ден на ден. На сивите безлични ѕидови се појавија врати и прозорци, отворени за прекрасни светови. Полетаа пеперутките и птиците, дрвјата дишеа таков живот, се чинеше дека нивните зеленила навистина шумолат на ветрот.

Наскоро сфатија дека не се единствените што сликаат – се почесто по пат наидуваа на досега непознати слики. Луѓето почнаа да ги третираат своите куќи и улици поинаку – немаше повеќе нечистотија, во секој двор можеше да се видат оние кои садеа цвеќиња и бојадисаа огради, скали, врати во различни бои …

Еден ден седнаа на покривот и погледнаа надолу во трансформираниот град. И времето, како да ги чувствува овие промени, се промени самото: блескаше топлото сонце што заоѓа.

Човекот рече смеејќи се:
– Сега јас и ти сме уметници на животот!

Уметникот се насмеа на својот пријател и му одговори:
– Можеби си во право. И изгледа дека имаме студенти.

И двајцата почнаа да се смеат, а нивната смеа одекнуваше низ малите улички додека сонцето пополека заоѓаше.