Правилото 7-38-55 на Мехрабијан: Како да прочитате некоја личност за само неколку секунди?
Дали некогаш сте му се заблагодариле на келнер, а тој ве погледнал како да сте го навредиле? Или сте чуле од колега: „Секако, ќе помогнам!“, но со таков тон и израз на лицето, што ви дошло да кажете: „Знаеш што, не се мачи“. Постојано се наоѓаме во вакви ситуации. Зборовите звучат правилно, фразата е точна, сè е наизглед во ред — но нешто не е во ред.
Причината не е во „читањето меѓу редови“. Емоциите на другите луѓе ги доживуваме телесно, не рационално. Токму тоа го објаснува познатото правило 7-38-55 на Алберт Мехрабијан, кое ја менува нашата претстава за комуникацијата и суштината на говорењето.
Содржина:
Моќта на усогласените пораки
Мехрабијан уште во шеесеттите години докажа дека, кога нечија порака за чувства не е усогласена — кога зборовите, мимиката и тонот се во несогласување — луѓето веруваат најмалку во зборовите. Само 7% од значењето му припаѓа на кажаното, 38% на интонацијата, и дури 55% на мимиката и гестовите. Односно, дури 93% од информацијата ја „читаме“ телесно. Не преку текст, туку преку телото.
Затоа што ако кажете врежлива фраза, но ја изговорите низ затнати заби, без контакт со очи и со затворена телесна положба, ефектот ќе биде спротивен. Придавањето важност како социјален инструмент се руши при ваква недоследност. Вистинитоста е усогласена порака – каде што зборовите, гласот и телото пренесуваат исто значење: „Те почитувам. Те забележувам. Пристапувам со внимание“.
Уметноста е да бидеш разбран без многу зборови. Да бидеш елегантен без формалности. Искрен без преголема официјалност.
Ситуации кадешто овие правила не важат
Мехрабијан истакнува дека неговите бројки не важат за сите ситуации – не се применливи во академски дебати или пораки во чет. Но, кога станува збор за пренос на чувства – а тоа е најголемиот дел од секојдневната комуникација – тие се исклучително точни. На пример, кога се поздравуваме, се извинуваме, се заблагодаруваме, сочувствуваме, или дури кога сакаме да задржиме дистанца.
Колку пати сме рекле: „Не ѝ верувам, иако се смее, чувствувам дека е лажно“. И тоа не е интуиција – тоа е психофизиологија. Реагираме на микродвижења, на тонот, на погледот, на паузите.
Зборовите се врвот на ледениот брег
Во секоја култура, отворени дланки се читаат како искреност. Исправена положба – како почит. Наклонета глава – како емпатија. А скрстени раце, избегнување на поглед и стиснати усни – како затвореност или иритација. Дури и ако зборовите се: „Многу ми е мило што ве гледам“.
Во ресторан, кога келнерот ќе ви се заблагодари, но со отсечен, ладен тон – вие го чувствувате тоа. Во лифт, кога некој ќе се поздрави без да ве погледне – чувствувате тензија. Дури и „извинете“ може да звучи како укор, ако се каже со груб тон и потценувачки поглед.
Парадоксално, токму оние кои учат „правилни“ фрази, најчесто звучат лажно – затоа што забораваат на остатокот. На гласот. На гестовите. На погледот. А сега болната вистина: телото не може да биде „неутрално“. Секогаш открива како се чувствувате.
Затоа, довербата не почнува со зборовите, туку со намерата. Со искрено внимание кон другиот. Најдобри говорници и најшармантни соговорници се оние кај кои сè „свири во еден тон“. И зборовите. И гласот. И изразот. Правилото 7-38-55 не ја негира вредноста на зборовите. Само потсетува: зборовите се врвот на ледениот брег. Под нив се вашата положба, погледот, паузата. Таму се читаат вашата искреност, расположение, почит. И, да – вашето воспитување.
Одличен, писмен текст!
Коментирај анонимно