Приказната за човекот – крт: Копал тунел цели 38 години во потрага по злато, за потоа да исчезне без никаква трага!

Во 1900-тите, еден Американец почнал да копа тунел во пустина. Откако направил огромна дупка во близина на рударски град, тој мистериозно исчезнал.

Пустинско злато на Мохаве

Пустината Мохаве се наоѓа во југозападниот дел на САД и зафаќа повеќе од 35 илјади квадратни километри. Во денешно време на нејзина територија делумно или целосно се наоѓаат државите Јута, Аризона, Калифорнија и Невада.

Американецот Вилијам Хенри Шмит, познат на своите пријатели како „Магаре“, почнал да бара злато околу 1902 година. Тој мигрирал во Калифорнија од Род Ајленд неколку години пред да започне работата, обидувајќи се да го подобри своето лошо здравје. Како и многу други, човекот се вклучил во ископ на златна руда во близина на малиот работнички град Ел Пасо. Ископаната руда требала да се транспортира во топилница која се наоѓала зад планината под која се вршеле ископувањата. Но, Шмит немал некој посебен транспорт, само две стари магариња, кои можеле да пренесат многу малку руда – максимум по 70-80 кг. Патувањето околу планината со товарот траело неколку часа, а патишта до фабриката не постоеле.

Зошто Шмит го изградил тунелот?

Вилијам Шмит одлучил да ја скрати рутата за да потроши помалку време за транспорт на руда. Еден убав ден почнал да ја копа земјата под планината. Локалните жители не му обрнувале внимание: во таа област полна со трагачи, речиси сите копаат по нешто во потрага по злато.

Вилијам започнал со ископувања на претходно изнајмената локација со помош на бајонет лопата, а потоа почнал да користи други алати. Подоцна, гледајќи дека работата се одвива исклучително бавно, тој употребил дури и динамит. Неколку пати се случил колапс, а човекот за чудо останал жив. Подоцна, тој почнал да ги зацврстува ѕидовите и сводот со штици, па дури и ставил шини некаде за да го олесни транспортот на почвата, барем на мал дел од патеката.
Некои луѓе се интересираа: од каде „Магаре“ (а некои веќе го нарекувале „Крт“) ги добива средствата за купување алати и експлозиви? Но, тие никогаш не добиле одговор од Шмит. Се знаеше само дека тој никогаш немал никакви долгови ниту во продавниците за храна, ниту во единствената продавница што продавала алатки за рударите.

Како е изграден тунелот?

Тунелот започнал во голема дупка и нагло одел кон планината. Шмит работел на копање на тунелот секој ден, работејќи долги часови. Веќе во првите месеци отишол толку длабоко во планината што оние околу него сериозно се заинтересирале за целта на ископувањата. На прашањата на љубопитните луѓе од Ел Пасо, човекот одговорил дека овој пат е најкраток, и дека наскоро ќе го видат резултатот.
Беше 1938 година кога работата на тунелот престана. Должината на структурата беше повеќе од два километри, ширината беше околу три метри, а висината беше речиси два метри. Еден ден, луѓето забележале дека приближно 70-годишниот „Крт“, кој секојдневно се занимавал со ископувања, не дошол во тунелот. Следните денови го немало исто така.

Локалните жители се плашеле да влезат далеку внатре, иако вратата била отворена. Структурата не изгледала сигурна, темниот свод можел да се урне, па дури и најхрабрите не отишле повеќе од сто метри во тунелот. Никој не се обидел да го искористи тунелот за намената, бидејќи во далечната 1920 година топилницата и местото за ископ на руда биле поврзани со пат. Шерифот, кој бил информиран дека Шмит исчезнал, исто така не го нашол човекот ниту во неговата куќа, ниту во близина на тунелот, ниту во самиот град.

Каде отиде „Магарето“ Шмит?

За тунелот има многу шпекулации и легенди. Точната должина на овој речиси совршено прав подземен коридор, со само неколку остри кривини, ја утврдила подготвената експедиција многу години подоцна – 2087 метри. Ова растојание го ископало само едно лице без надворешна помош или специјализирани машини за копање.

Тунелот не поминувал низ целата планина, како што замислил неговиот творец. Подземниот пат завршил во ќорсокак. Експертите откриле дека камењата на крајот на патот се пирит: овој минерал често се наоѓа на истото место како златото и бакарот. Пронајдени се и траги од злато, но самиот Вилијам Шмит никогаш не бил пронајден мртов или жив. Верзијата дека е покриен со земја не била потврдена: тунелот бил целосно недопрен по целата должина, а ќорсокакот бил густа карпа.
Локалните жители се сигурни: човекот-крт не умрел, туку едноставно заминал, откако го нашол она што го барал. Некои велат дека Вилијам бил разочаран во потрагата, па не ја завршил работата. Главната верзија вели дека „Магарето“ бил далеку од глупав. Тој, наводно, поминал многу години сам развивајќи рудник за злато од невидени размери, а со помош на соучесниците кои доаѓале ноќе, го извезувал ископаното злато. Кога пресушило, тој едноставно заминал да води удобен живот во некој рај на планетата.

Тунелот Шмит денес

Тунелот изграден од Шмит сè уште постои. Ова е интересна туристичка локација, место за аџилак за романтичарите кои доаѓаат од различни земји. Во близина на тунелот има поглед на градовите на духови во кои некогаш живееле рудари за злато. Но, самото влегување во тунелот е опасно, бидејќи може да се урне.