Приказната за парот кој одби да се раздели и остана на Титаник до самиот трагичен крај

Заедно со некои значајни патници како Џон Џејкоб Астор IV и Моли Браун, Исидор и Ајда Штраус се качиле на Титаник на 10 април 1912 година и се упатиле кон Њујорк. Бродот што не може да потоне потона, одземајќи го животот на парот Штраус и многу други патници со толку многу приказни за раскажување.

Зборувајќи за интересни приказни, ние би сакал да ја споделиме приказната за парот Штраус кој и дал вистинско значење на изреката „ќе останеме заедно додека смртта не не` раздели“.

Исидор Штраус бил богат човек.

Роден во Баварија во 1845 година, Исидор бил американско-еврејски бизнисмен, политичар и косопственик на стоковната куќа Мејси. Ја започнал својата фасцинантна кариера работејќи како службеник во фирмата на неговиот татко. Во 1865 година, младиот мотивиран човек се преселил во Њујорк заедно со неговиот брат Нејтан, каде што си создал име во бизнисот и политиката.

Њујорк било и местото каде што се сретнале Исидор Штраус и Розали Ајда Блан. Во 1866 година, Исидор бил деловен соработник на вујкото на Ајда. Тие налетале еден на друг, станале пријатели и набрзо љубовници, а се венчале во 1871 година и имале 7 деца.

Тие резервирале билет од прва класа на Титаник.

Уште откако се венчале, во 1871 година, парот зрачел со љубов и наклонетост еден кон друг. Нивните познаници тврделе дека кога патувале, меѓу себе, секојдневно разменувале писма.

Качувањето на Титаник било чист пресврт на судбината. Двојката била во посета на Европа кога морале да се вратат назад во САД поради штрајкот со јаглен во Англија.

Воодушевена од Титаник, Ајда и напишала писмо на својата пријателка, неколку дена пред потонувањето.

Како патник од прва класа, Исидор направи благородна жртва.

Како што вели историјата, Титаник потонал на 15 април 1912 година во северниот дел на Атлантскиот Океан откако бродот удрил во санта мраз, оставајќи ги патниците во неверување и паника. Набргу по судирот, капетанот наредил да се натоварат чамците за спасување и тие започнале со евакуација.

Било решено жените и децата први да се качат на чамците. На Исадор, како еден од најбогатите луѓе на бродот, му било понудено место, што тој го одбил бидејќи многу жени и деца сè уште не биле спасени.

Ајда добила приоритетно место на чамец за спасување, но одбила да го остави сопругот.

Како патник од прва класа и жена, Ајда добила приоритетно место на чамец за спасување за да го напушти бродот што тоне. Но, 63-годишната сопруга излегла од чамецот во моментот кога сфатила дека нејзиниот сопруг не доаѓа со неа. И покрај напорите на полицајците и нејзиниот сопруг да ја вратат на бродот, таа одбила да замине, велејќи: „Живееме заедно многу години. Каде одите одиш ти, одам и јас“.

Ајда ја замолила својата слугинка да го заземе нејзиното место на чамецот за спасување. Таа, исто така, ѝ дала капут за да ја загрее и ѝ рекла: „Ова ќе ти треба повеќе отколку мене“. Слугинката на Ајда била спасена, таа го чувала палтото на Ајда и потоа го дала на нејзините деца.

Постарата двојка останала заедно до горчливиот крај.

Филмот ја прикажува двојката како се гушка во кревет додека замрзнатата вода од океанот почнува да ја исполнува нивната соба. Но, никој всушност не знае каде го поминале својот последен момент, бидејќи, според нивниот правнук, „Последен пат биле видени како стојат на палубата, стискајќи се еден со друг, мирно чекајќи“.

Сè што знаеме е дека тие ги загубиле животите на бродот, но останале заедно до самиот крај. По потонувањето, телото на Исидор било пронајдено и тој бил погребан на гробиштата Вудлаун во Бронкс, Њујорк. Телото на неговата сопруга никогаш не било пронајдено, но ѝ било поставено спомен обележје до гробот на Исидор.