Решена е мистеријата за тоа што доведе до истребување на големите животни пред 50.000 години, а главниот виновник е човекот

Научниците долго дебатираа зошто волнените мамути, џиновските мрзливци и уште 44 џиновски „мегатревопасни животни“ што јадат растенија исчезнале почнувајќи од околу 50.000 години.

Некои палеонтолози, биолози и други тврдат дека драстичните климатски промени во последните две ледени доба се одговорни за истребувањето на овие величествени суштества. Но, една нова студија откри друг виновник: луѓето.

Сеопфатен преглед кој ги обединува податоците за палео-климата, зачуваните примероци на ДНК, археолошки докази и многу повеќе, утврди дека „човечкиот предатор“ од раните ловци-собирачи е објаснувањето што најмногу го поддржуваат сите достапни докази.

„Постои силна, кумулативна поддршка за директните и индиректните притисоци од модерните луѓе во однесувањето“, заклучи тимот во нивната нова студија.

Луѓето беа „клучниот двигател“ зад исчезнувањето на овие видови, велат истражувачите.

Научниците ги нарекуваат големите животни – дефинирани како нешто поголемо од 45 килограми – како „мегафауна“. И нивните натпросечни стапки на исчезнување во модерните епохи предизвикаа и загриженост и фасцинација.

„Големата и многу селективна загуба на мегафауната во последните 50.000 години е единствена во последните 66 милиони години“, според водечкиот автор на студијата Јенс-Кристијан Свенинг, кој ја истражува палео-екологијата и биодиверзитетот на Универзитетот во Архус.

„Претходните периоди на климатски промени не доведоа до големи, селективни истребувања така што ја исклучува теоријата дека главната улога има климата во изумирањето на мегафауната“.

Свенинг, кој го води Центарот за еколошка динамика во нова биосфера на Данската национална истражувачка фондација (ЕКОНОВО) на Универзитетот во Архус, раководеше со тим од седум други истражувачи кои помогнаа да се состави новата студија.

Древните стапици, дизајнирани од праисториски луѓе за фаќање многу големи животни, како и анализите на човечките коски и протеинските остатоци на откриените точки на копјето, сугерираат дека нашите предци способно ловеле и јаделе некои од најголемите цицачи наоколу.

„Друг значаен образец што се расправа против улогата на климата е тоа што неодамнешното истребување на мегафауната погоди исто толку силно во климатски стабилните области како и во нестабилните области“, рече Свенинг.

Но, иако ранливоста на регионот на климатските промени немаше никаква улога во овие изумирања, дојдовната миграција на ловци на луѓе играше, откри тимот на Свенинг.

Фосилните записи покажуваат дека овие големи видови исчезнале во многу различни времиња и со многу различни брзини, некои опаѓале во број прилично брзо, а други постепено – во некои случаи во текот на 10.000 години или повеќе.

Неколку од овие изумирања се добро усогласени со климатските записи од овој временски период, познат како доцниот кватернерен период, кој го вклучува крајот на епохата на плеистоценот, последните две ледени доба и зората на холоценската епоха пред 11.700 години. Но, многу од овие истребувања беа поврзани со локалното доаѓање на современите луѓе.

„Раните современи луѓе беа ефективни ловци дури и на најголемите животински видови и очигледно имаа способност да ја намалат популацијата на големите животни. Овие големи животни беа и се особено ранливи на прекумерна експлоатација бидејќи имаат долги периоди на бременост, даваат многу малку потомци во исто време и им требаат многу години за да достигнат сексуална зрелост“, додаде тој.

Истражувањето на неговиот тим за изумирање на големи животни од оваа временска рамка покажа дека 40 од 48-те најголеми животни, оние со тежина од над 1000 кг, исчезнале.

Изумирањето на мегафауната, според Свенинг, може да ги поткопа цели екосистеми, бидејќи големите суштества играат улога во растурањето на семињата, обликувањето на вегетацијата со нивните навики во исхраната и придонесуваат за циклусот на хранливи материи преку нивниот отпад.

„Нашите резултати ја истакнуваат потребата од активни напори за зачувување и реставрација. Со повторното воведување на големите цицачи, можеме да помогнеме во обновувањето на еколошката рамнотежа и да ја поддржиме биолошката разновидност“, заклучил Свенинг.