„Срцето ми експлодираше – бев мртва, а она што го видов не може да се опише со човечки зборови“
Канадската медицинска сестра Џулија Еванс доживеала шокантна блиска средба со смртта, откако само вдишала полен од букет цвеќе. Таа раскажува дека за време на клиничката смрт се нашла во мирна состојба, каде што ги сретнала духовите на одамна починати роднини и пријатели, додека лекарите очајно се бореле да ѝ го спасат животот.
Се започнало наутро во 2018 година, кога Џулија стигнала на работа во болницата. Почувствувала чешање во грлото и брзо се обидела да ја дијагностицира состојбата. На работната станица забележала прекрасен букет лилјани – растенија на кои е алергична, но никогаш досега немала толку силна реакција. Само неколку мигови подоцна почнал страшните симптоми: грлото ѝ се затегнало, лицето ѝ добило сина боја – и веднаш знаела дека ова е опасно по живот.
Нејзините колешки веднаш реагирале – една истрчала да донесе лекови, друга му се јавила на сопругот на Џулија, додека третата останала покрај неа, обидувајќи се да ја смири.
Таа продолжува: „Само таа и јас седевме во собата за персонал. Ме гледаше парализирана, додека умирав пред неа… сè што мислев беше: ‘Се давам во воздухот’.“
Докторот ѝ дал итна инјекција со епинефрин – главната состојка во EpiPen инјекциите – но неочекувана грешка ја претвори критичната состојба во потенцијално смртоносна. „Се погледнавме право в очи и во истиот момент двајцата сфативме дека беше погрешен лек,“ објаснува Џулија.
Концентрацијата на епинефринот во шприцот била десет пати поголема од онаа што докторот ја препишал – предизвикувајќи ѝ неконтролирана срцева акција.
Како лавина, адреналинот предизвика срцето на Јулија да се забрза и, конечно, да застане. Таа влегла во пулсна вентрикуларна тахикардија – практично клиничка смрт. Лицето ѝ станало сивкаво, телото ѝ било млитаво. Помеѓу болката и маглата, помислила на блиските кои ги изгубила, како да ги проживува нивните страдања повторно.
„Почнав да чувствувам како починала мојата најдобра пријателка – таа се застрела, и ми се чинеше како задниот дел од мојата глава да експлодира. Чувствував низ што поминала таа, и го пуштав тоа. Тоа беше истиот ден кога пред години ми почина маќеата во раце, во Мексико. Се удави и доби масивен срцев удар. Па потоа ја почувствував и неа… и во ист момент ја почувствував и мајка ми, која почина во 1983 година од аневризма на мозокот. Го почувствував тоа чувство, ги чувствував сите нив…“
Во исто време кога мислите ѝ вртеле во круг, нејзиното тело целосно се исклучило. Таа открива: „Тогаш ме загубија.“ Паднав во состојба наречена пулс-отсуство ВТАК (ventricular tachycardia). Немав пулс. Срцето ми достигна таква фреквенција што – буквално експлодира… имаше толку многу лекови во мене што срцето застана. Кога срцето ми откажа и почнаа да работат на мене, кожата ми премина од сина, во бледа, па сива – бојата на смртта. Телото ми беше млитаво на креветот.“
Во тој момент, Џулија вели дека отишла на сосема друго место.
Го опиша тоа како целосна црна празнина каде што „сè – твоите верувања, сетила, телото – се распаѓаат во пиксели.“
Но нејзините стравови брзо се смириле. Се сеќава: „Јасно ја слушнав мајка ми, која почина во 1983 година, како ми вели: ‘Во ред е, душо. Мамо е тука. Немој да плачеш.’ И тоа не беше само во мисли – ја слушнав како да стои веднаш до мене…“
Додека времето ѝ се чинело замрзнато, Џулија ги гледала докторите како се борат да ѝ го спасат животот. Продолжува:
„Лебдев над моето тело, можеби два метри над него. Ги чувствував додека работеа на мене, и во умот вриштев: ‘Би се вратила ако можев!’“
Потоа ја слушнала реченицата што ѝ се врежала во сеќавањето: „Ја загубивме пак.“
Во тој момент, сè се променило – Џулија се нашла опкружена со блескаво светло и живописни бои, велејќи:
„Сега искусував сè, но нема човечки збор што целосно може да го опише тоа. Единствен начин на кој можам да го објаснам е дека имаше толку многу љубов во тој момент – како да ми беше подарен најголемиот дар – а тоа е љубов кон себеси. Тоа светло беше неверојатно мирно. Се чувствуваше како дома. Ги чувствував сите што умреле пред мене – како да стоеја таму со мене.“
Во мигови на мир и просветлување, одеднаш се вратила во суровата реалност.
„Се почувствував како нешто да ме удри! И овојпат, целосно се почувствував вратена во моето тело… паднав толку силно.“
По моменти на збунетост – не знаејќи дали гледа медицински работник со долга коса или самиот Исус – сфатила дека преживеала:
„Инстинктивно погледнав надолу и видов дека сум целосно гола, како новороденче. ‘Кој ми го пресече омилениот син градник?’“, прашала со шок.
Таа го опишува искуството како длабоко вознемирувачко, велејќи дека ѝ требале неколку месеци да го процесира.
„Помина една година по моето блиско искуство со смртта… токму на годишнината сфатив дека навистина отидов, го видов светлото, ја почувствував мајка ми, и навистина го доживеав тоа.“
Во заклучок, Џулија открива дека оваа шокантна блиска средба со смртта целосно ѝ го променило животот – толку многу што денес тврди дека има новоразвиени психички способности кои ѝ овозможуваат да „гледа во душите на луѓето“.
Доколку сакате добра акција или пак забегани и жестоки случки само за најхрабрите читатели, тогаш посетете го каналот Жестоко. Предупредување: Содржините може да ве вознемират!
Коментирај анонимно