„Среќната сламка“ е јапонска приказна која ве учи да не ја пропуштате единствената шанса

Со внимателно читање на јапонските приказни, може да се разбере дека на овие луѓе им се предава важна животна мудрост уште од детството: судбината им дава можност на сите да ја пронајдат својата среќа. Но, некои луѓе ја промашуваат таквата шанса, додека други, напротив, интуитивно разбираат како да ја искористат правилно.

Среќната сламка

Во старите времиња, во далечното минато, живеел еден сиромашен млад човек. Што и да сакал да направи никогаш не успевал во тоа.

Тој отишол да се моли на божицата Канон во нејзиниот храм, кој се наоѓа во селото Хасе, провинција Јамато. Од утро до вечер и од вечер до утро, ја молел божицата: „Помогни ми, понижувај ме, испрати ми среќа во животот!“ Поминал многу ноќи во храмот, но божицата никогаш не му се јавувала во сон и не давала никаков знак. Но, младиот човек не заминувал. Му снемало храна и пари.

Монасите забележале дека тој не јаде ништо и почнале да се советуваат меѓу себе:

– Лош глас ќе се прочуе ако дозволиме некоја личност да умре пред нашите очи. И храмот ќе биде осквернет.

Тие почнале да го хранат младичот. Поминале уште многу денови. Еднаш, во зората, младиот човек одеднаш имал сон за добредојде. Самата божица дошла од длабочините на светилиштето и му рекла:

–  До кога ќе бидете тврдоглави, ќе ме мачите со немилосрдните барања? Сите вие ​​луѓе сте исти: побарајте ја вашата подготвена среќа со вашите заслуги. Вие сте згрешиле многу во претходниот живот и сега надополнувавте со тоа. Сите ваши молитви се залудни. Но, ми е жал за тебе. Една, најмала среќа, сè уште имам право да ви ја испратам. Ако ја промашите обвинете се себе. Запомнете: првото нешто што ќе ви падне во рацете кога ќе го напуштите храмот наутро е вашата среќа. Нема да има друга.

Младиот човек се разбудил и набрзина истрчал од храмот. Не можел да дочека да ја добие неговата среќа. Но, во брзање, тој се сопнал на камен на портата и паднал со лицето надолу во прашината. Младиот човек станал од земја и одеднаш забележал дека случајно стегнал сламка во раката. Па еве го тој, дар на божицата Канон!

Младиот човек бил тврдоглав и решил да ја задржи сламката. Се упатил кон градот а денот бил топол. Одеднаш забележал бубамара па решил да ја врзе за сламката. Поминал покрај кочија во која била богата млада дама со својот мал син.

На момчето му било досадно и гледал од прозорецот и одеднаш ја забележал бубамарата на сламката.

– Ахх! Јас го сакам тоа! Дај ми го! Дај ми гоо!

Тогаш еден од слугите се упатил кон младиот човек:

– На нашиот млад господар му се допадна сламката. Дали би му ја подариле?

– Мојата сламка не е едноставна, самата божица Канон ми ја испрати како подарок. Но, не можам да одбијам дете. Земете ја.

Богатата госпоѓа ги слушнала зборовите на младиот човек и за да му се заблагодари му подарила тро сочни портокали завиткани во бела хартија. Младиот човек ги погледнал портокалите и си помислил дека не е лошо од една сламка да дојде до три портокали.

Младиот човек одел по патот, а сонцето станувалос е посилно и посилно. Одеднаш забележал неколку слуги собрани околу млада девојка која лежи на патот.

– Каква трагедија! Нашата госпоѓица сакаше да се напие вода, но нема наоколу и се онесвести од жед. Имаш ли вода со себе човеку да ѝ помогнеш? Дали има вода во близина?

– Има бунар и поток, но сепак се далеку. Подобро земете ги овие три портокали, нека се освежи госпоѓицата… Можеби таа ќе се чувствува подобро.

Слугите го исцедиле сокот од портокали и ја напоиле жената. Таа се освестила и рекла:

– Ви благодарам многу. Да не бевте вие, ќе можев да умрам на патот. Еве, земете го ова во знак на благодарност. Мал подарок, но немам ништо друго при рака.

Таа извадила три снопови платно и му ги подарила на младичот.

Почнало да се стемнува. Одеднаш покрај младичот поминал самурај на својот коњ и со него слугата. Младичот си помислил колку е убаво да имаш коњ. Кога одеднаш коњот на самурајот паднал и не сакал да продолжи. Воинот се симнал го земал коњот на слугата и на него му кажал да се ослободи од животното.

Младичот бидејќи многу сакал коњ му го понудил на слугата за еден сноп платно кое го добил од девојката. Слугата секако се согласил и побрзал да го стигне својот господар.

Коњот успеал да ги отвори очите. Но, на младичот му текнало дека ако го видат со таков коњ во селото ќе помислат дека го украл па затоа го однел во шумата го врзал за дрво и со останатите два снопа платно опишол во селото и купил овес и сено и прибор за коњи. Така тој со денови се грижел за коњот додека не му станало подобро. Така во ноќта се качил на коњот и решил да тргне на патување.

Рано наутро следниот ден младиот човек пристигна во главниот град. Тој виде дека во близина на голема куќа во предградијата се спремаат печалбари. Луѓето пакувале, врзувале кревале врева. Се гледало дека некој тргнува на долго патување со целото свое семејство. Младиот човек го запрел својот коњ на портата:

– Ај, сопственици, дали би го купиле мојот коњ од мене?

Господарот излегол од куќата и извикал:

– Ах, каков коњ! Колку убав! Би го купил, но имам малку пари. Но, ако сакате, земете го оризовото поле за замена, и покрај тоа можете да живеете во мојата куќа сè додека не се вратам. Остана празно … И ако нешто ми се случи на патот, куќата ќе биде твоја.

Затоа решиле. Истиот ден, сопственикот и неговото семејство заминале за далечни земји на исток.

Поминала една година и друга и трета. Сопственикот не се вратил од туѓина. Младиот човек добил и куќа и нива. Оттогаш тој живеел убаво, ја одгледувал земјата и имал убава куќа. И кога остарел постојано им повторувал на своите внуци: „На некој што верува во својата среќа, и едноставна сламка ќе му помогне.“