Терапевти откриваат: 6-те работи за кои децата најмногу се грижат, а родителите не се ни свесни за тоа
Да се биде родител денес е потешко од кога било, особено кога анксиозноста се зголемува дури и кај најмалите деца.
Ашли Грабер и Марија Еванс се детски и семејни терапевти и светски признати советнички за родителство. Со години работат со илјадници родители и деца кои се соочуваат со стрес и анксиозност, а речиси секој ден добиваат повици и пораки од родители што бараат помош.
Кога детето чувствува грижа што не поминува, родителите се чувствуваат беспомошно. Сакаат да помогнат, но не знаат од каде да почнат. Првиот чекор е да разбереме кои се тие грижи.
Ова се шесте најчести работи што ги мачат децата, а многу родители дури и не ги забележуваат:
Содржина:
2. Социјалните мрежи
Социјалните мрежи дополнително ја влошуваат грижата за тоа како се гледаат во очите на другите. Децата постојано се споредуваат со „најдобрите моменти“ од животите на пријатели — па и на потполни странци.
Кога ги користат социјалните мрежи без надзор, анксиозноста расте. Почнуваат да чувствуваат дека нивниот живот не е доволно добар, што само ги прави уште понесигурни.
1. Социјалната динамика
Како што децата растат и почнуваат да ја градат својата личност, сè повеќе им значи што мислат нивните врсници. Сакаат да се вклопат, да бидат прифатени и сакани.
Ако детето се разликува од останатите — по изглед, интереси, културно потекло, раса или нешто друго — може да се грижи дека нема да биде прифатено или, уште полошо, да стане цел на потсмев или булинг.
3. Големи животни промени
Преместување во ново место или ново училиште може да биде возбудливо, но и застрашувачко. Дури и кога промената е добра, децата можат да чувствуваат тага поради она што го губат.
На пример, пред да се израдуваат на новото братче или сестриче, прво можат да се чувствуваат осамено затоа што веќе не се единствени. А некои промени, како развод на родители или преселба на близок пријател, едноставно се тешки и немаат „добра страна“.
4. Преполн распоред
Кај семејства каде што од утро до вечер се трча по часови, обуки и активности, децата немаат простор за одмор. А кога нема време за слободна игра и одмор, се зголемува ризикот од хроничен стрес.
Оставете им простор за здив — слободната игра им помага да ги обработат емоциите и да разберат што се случува околу нив.
5. Непредвидливост
Не мора сè да биде исто секој ден, но постојаните ненадејни промени во распоредот им создаваат нервоза. Ако некој возрасен доцни или ветува нешто, а не го исполни, тоа може да создаде несигурност.
Исто така, ако едниот родител дозволува едно, а другиот друго, или ако правилата се менуваат секој ден, децата стануваат збунети и вознемирени.
6. Траума
Трауматичното искуство остава длабоки емоционални последици. Детето може да се чувствува исплашено и несигурно, а телото му е постојано „во аларм“. Тоа го прави преосетливо и неспособно да се опушти.
Дури и настани што на возрасните им изгледаат „мали“ — како каснување од куче, сообраќајка или гледање некој повреден — можат силно да ги потресат децата. Подоцна, доволно е нешто да им го потсети на настанот и стравот повторно ќе се појави.
Како да му помогнете на детето да се справи со грижите:
Да ги именуваат емоциите
Научете го детето да го препознава и кажува тоа што го чувствува. Објаснете му дека грижата сака да се крие во темнина — но кога ќе се каже на глас (или барем во себе), станува помалку страшна.
Пример: „Многу се грижам што мисли наставничката за мене.“
Длабоко дишење и фрази што поттикнуваат самодоверба
Направете навика да дишете длабоко заедно пред спиење.
Нека ја стави раката на стомакот и да го замисли дека го полни како балон. Може да си ја следи и формата на раката: при качување по прст – вдишување, при слегување – издишување.
Научете ги неколку едноставни реченици за самопоттик. На пример:
„Секој пат е полесно отколку првиот,“
„Ќе се справам,“
„Сега ми изгледа страшно, ама знам дека ќе помине.“
„Само затоа што замислувам нешто лошо, не значи дека ќе се случи.“
Време за грижа
Ако детето има анксиозност што постојано се појавува, пробајте да одредите 15 минути во денот за „време за грижа“.
Кажете му: „Знам дека те мачи нешто. Имам идеја — кога ќе дојдеш дома, ќе пуштиме тајмер и во тие 15 минути можеш да размислуваш за тоа, да врескаш во перниче, или да ми раскажеш сè што ти лежи на душа.“
Коментирај анонимно