Убавиот сервис зад стаклото на витрината

Се сеќавате ли на убавиот сервис за кафе или прекрасните кристални чаши од витрината на вашата мајка или баба? Секогаш стоеше зад стаклото, луксузен и недостапен, а од него беше забрането да се пие секој ден:
„Ова е за празник“, „Кога ќе дојдат гости“. Ја земаш елегантната шолја да си туриш чај во неа и веднаш те караат – „Ќе ја искршиш, оди земи ја обичната шолја со поткршена рачка“.

Сигурно се сеќавате дека во најдобар случај неколку пати годишно го вадеа сервисот од зад стаклото. Се разбира, само во посебни прилики: за роденден на некој од возрасните, Нова Година, куќна слава. А ние, тогаш сè уште мали, со детското искрено и наивно гледање на работите, не разбиравме зошто е невозможно секогаш, ама баш секогаш, да се пие чај од убави шолји, без да се чека празникот.

И, се разбира, сите мислевме: кога ќе пораснам, секој ден ќе ми биде празник, а наутро чај од сервисот зад стаклото и слатки.

Веќе созревајќи си помислив: дали го исполнив тоа ветување кон своето мало јас – да си организирам мал одмор секој ден, без да чекам некоја посебна пригода? Испадна дека не. Продолжувам да го следам истиот „принцип на сервисот зад стаклото“, на кој ме учеле цела младост, оставајќи го сето најубаво и највкусно за некои важни настани, а за секој ден и што е можно поедноставно. И колку такви „важни настани“ има во мојот сегашен живот?

Какво кафе пијам наутро? Да, наједноставно, растворливо, бидејќи секогаш се нема време или желба за нешто повеќе. И имам шолја со поткршена рачка, но некако е штета да се фрли. Баш сабајлево имав толку силна желба да продолжам да си лежам, а не да се влечкам на работа, а уште повеќе да не му се восхитувам на филџанот. Каква разлика има каде да го истуриме ова водено инстант кафе?

Но, сепак, решив да се обидам. Да, само за финта, за да не се прекорувам подоцна што не го правам тоа повторно. Купив огромна убава шолја со некој зимски дезен, ист како џемперите. И скапа мелена арабика, толку миризлива што ти се врти во главата. Наредното утро си правев турско, бавно, дури и во налет на инспирација фрлив еден прстофат цимет. И знаете, за прв пат, сивото зимско утро не изгледаше толку гадно.

На ред беше облеката. Во мојата домашна облека, можете безбедно да одите да ги исплашите чавките во градината: избледена маица, која е веќе 5 години стара и одамна ѝ дошло време за пензионирање, тренерки на кои им се познаваат колена и чорапи со Мики Маус, кои сега сфаќам дека ги носам уште од средно.

И на крајот на краиштата, никогаш не ти е гајле: удобно е и што е најважно, никој не гледа. И тогаш сфатив дека техниката „сервисот зад стаклото во витрината“ ја применувам и на облеката. Зедов и ги нарачав најубавите домашни пижами што можев да ги најдам. И се покажа дека освен што е многу попријатно од старите тренерки и маица, игледа и кул.

Седам така обично во пижами, а имам насмевка од уво до уво. Дури и ја распуштив мојата вечна пунџа, ја исчешлав косата, ги поднашминкав очите. Инаку моите трепки последен пат беа видени со маскара на ланската забава организирана од фирмата во која работам. Мајка ми ме гледаше цело време, а потоа не издржа и ми рече: „А зошто толку се дотеруваш? Да не треба некој да ти дојде на гости? Само се насмевнав: нека мисли што сака.

Тогаш одеднаш сфатив дека мојот „синдром на сервисот зад стаклото“ не се однесува само на нештата, туку и на луѓето. На пример, со Маја се дружиме од детството, јас замижував пред нејзините „сплетки“. Па што ако таа шири озборувања за мене уште од училиште? Само размислете, таа доаѓа на гости и преку шега ќе ми искоментира колку прашина имам на полицата, иако секогаш пред да дојде ја бришам, знаејќи ја каква е. И повторно ми текнува дека ѝ позајмив значителна сума пари пред 3 години и сè уште нема намера да ми ја врати. Во ред е, пријателството е поважно од парите, нели?

И тогаш како да ми се запали сијалица во главата. На крајот на краиштата, зошто не си дозволувам да барам нови пријатни познаници, да најдам луѓе кои ќе ме задоволат и нема да ме вознемируваат. На крајот на краиштата, ние комуницираме со истата Маја веќе 100 години и … Да, веќе сум навикната на тоа, во ред е, зошто да менуваме нешто, зошто да се мачиме? Но како да кликна нешто. И кога Маја повторно се јави да најави посета, јас реков не.

Така, една саботена вечер, си направив преубаво кафе во мојата нова шолја и решив да го отворам плакарот, да ги складирам летните работи и да ја ставам во употреба зимската гардероба што ја криев зад стаклото. Го најдов вечерниот фустан на закачалката, последен пат го носев пред 2 години, на свадбата на Маја. Оттогаш, собира прашина во плакарот: немаше повеќе причина за тоа.

Ајде, си мислам, ќе го пробам, барем ќе се сликам дома. Го облеков, вртејќи се пред огледалото и наеднаш заѕвони ѕвончето. Да, упорно ѕвони, како нервозниот комшија одоздола. И како што бев – во убавиот фустан, боса, со зимската шолја во раката – трчам до вратата. Ја отворам, а таму стои еден насмеан дечко, со румени образи од студеното време надвор. Ја отворам вратата, а тој веднаш влегува внатре.

Ми подава шише вино и наеднаш застанува. Гледа во мене зачудено. И наеднаш широко се насмевнува и вели:
– Леле, јас изгледа ја згрешив со вратата. Одам на куќна слава кај мојата другарка. Јас сум Даме, – и ја подава раката. – А ти имаш шолја иста како мојот џемпер.

Гледам – и вистина е, можеше да се види џемперот од под неговата јакна, а дезенот е идентичен како на мојата нова шолја. И се изнасмеавме двајцата гласно, како деца.

И така, веќе неколку дена јас и Даме шетаме во паркот, бевме и на лизгалиште. Се случи само по себе. Одамна сакав да одам на лизгалиште, но ту немав време, ту немаше со кого. И тогаш овој тип во смешен џемпер се појави од никаде, разменивме броеви, а следниот ден ми се јави, а јас го поканив да одиме на лизгалиште. Сама. Без причина.

На крајот на краиштата, нема ништо лошо понекогаш да ја земете судбината во свои раце и да го извадите убавиот сервис од витрината онака без причина. Можеби тој посебен ден е денес. И утре. И генерално секогаш.