Вештачката интелигенција конзумира енергија многу повеќе од очекуваното – вселената е нашата единствена надеж

Со брзиот развој на вештачката интелигенција, потребата за енергија за тренирање и одржување на големи AI модели драматично расте. Модели како ChatGPT, Gemini и други користат огромни количини електрична енергија. Веќе денес, дата центрите трошат околу 1–2% од глобалната електрична енергија, а до 2030 година се очекува оваа бројка да се утрои. Иако обновливите извори како сонцето и ветерот напредуваат, постојат ограничувања во нивната доследност, складирање и ефикасност.

Токму тука влегуваат орбиталните соларни дата центри — идеја што звучи футуристички, но станува сè поизводлива. Овие системи би се поставувале во геосинхрона орбита, каде што би собирале постојана сончева енергија 24/7, без прекини од ноќ, облаци или сезонски промени. Дополнително, студениот вакум на вселената природно би ги ладел серверите, елиминирајќи ја потребата од скапи системи за ладење.

 

Вештачката интелигенција конзумира енергија многу повеќе од очекуваното - вселената е нашата единствена надеж

Истражување на новите концепти

Неколку компании веќе истражуваат вакви концепти. Microsoft експериментираше со подводни дата центри како привремено решение, додека Thales Alenia Space и Европската вселенска агенција разгледуваат целосна инфраструктура во вселената. Skycorp, во партнерство со НАСА, развива орбитални сервери, а Kepler Communications работи на сателити за пренос на податоци.

Сепак, предизвиците остануваат. Лансирањето тешка серверска опрема во орбита е сè уште многу скапо, и покрај напредокот со ракети за повеќекратна употреба. Постои и проблемот со латенција – сигналите до и од орбитата имаат одложувања, што не е идеално за апликации во реално време. Одржувањето и надградбите се технички сложени и скапи, а зголемениот број на хардвер во орбитата го зголемува ризикот од судири и вселенски отпад.

 

Истражување на новите концепти

И покрај пречките, овие дата-центри би можеле да послужат како дополнение, а не замена, на копнената инфраструктура — особено за интензивно AI тренирање, управување со катастрофи или операции во оддалечени области. До 2035–2040 година, оваа визија би можела да стане реалност, овозможувајќи одржлива поддршка за растот на вештачката интелигенција и балансирање на енергетските ограничувања на Земјата.

Коментирај анонимно

Вашата адреса за е-пошта нема да биде објавена. Задолжителните полиња се означени со *