Во овој град каде што страдањето не е непознато живеат повеќе мачки отколку луѓе

Среде неискажливите ужаси и болката во војната, има луѓе кои имаат љубов во своите срца која не знае за граници. Во најстрашните околности, тие сепак успеваат да им дадат помош на оние кои имаат потреба, без оглед дали се најблиските или крзнени пријатели на четири нозе.

Еден од овие добри луѓе е 32-годишниот Салах Џар. Додека тој едвај успева да се прехрани, секогаш наоѓа место на масата за многу мачки што беа напуштени во овој град кога неговите жители избегаа од погодената област. Тој ветува дека ако дојде време и тој да треба да го напушти градот Кафр Набл, исто така – ќе земе колку што може повеќе мачки.

Денес, градот Кафр Набл во Сирија е расипан со месеци бомбардирање од страна на сириските и руските сили. Сместен е во последната покраина на бунтовничката провинција и некогаш бил дом на повеќе од 40.000 луѓе.

Сега, помалку од 100 остануваат заедно со стотици или дури илјадници мачки кои ги изгубиле своите сопственици. Еден од преостанатите жители е 32-годишниот Салах Џар, меѓу друштвото на многу мачки. „Утешно е кога мачките се блиску. Тоа го прави бомбардирањето, рушењето, страдањето да изгледа многу помалку застрашувачко.“, вели тој.

Иако оригиналното студио е уништено, Салах сè уште работи како известувач за вести за локалната радио станица, бидејќи тие ги преместиле своите операции во блискиот град. За жал, основачот на радиостаницата, Раед Фарес, бил убиен од исламистички вооружени лица во 2018 година.

За Раед се вели дека е „извонреден активист“, па дури и додели посебен фонд за мачките во градот за да им се купи млеко и сирење.

На прашањето за многуте мачки во градот Салах вели: „Толку многу луѓе го напуштија Кафр Набл што популацијата стана многу мала. На мачките им треба некој да се грижи за нив и да им даде храна и вода, па затоа се засолниле во домовите на оние што останале. Секоја куќа сега има околу 15 мачки, понекогаш дури и повеќе. Понекогаш кога одиме на улица има околу 20, а можеби дури 30 мачки кои шетаат со нас по целиот пат. Некои од нив дури доаѓаат дома со нас “.