Водечки хирург, професор… и алкохоличар во опоравување: „Колку навистина пиев, како успеав да функционирам и како го променив животот на работ од смртта“

Содржина:

• Десетпати над препорачаната неделна доза алкохол: Се криев вешто, дури и од сопругата
• Самоубиствени мисли и целосно дно: Последиците од мојот триесетгодишен однос со алкохолот
• Ниту капка на или пред работа, но алкохолот ме држеше далеку од себеси и другите
• Зависноста не избира
• Од тинејџерски немири до студентско дно: Алкохолизмот се вкорени уште во младоста
• Патека кон самоуништување: Медицинска кариера, големи победи и уште поголеми падови
• Борба со семејството, работа и зависност: Кога турбуленциите се преливаат и дома и на работа
• Депресија, психијатри и повторливи обиди за самоубиство: Системот може да помогне, но спасот е лично патување
• Живот трезен е слободен живот – и исполнет со радост, солидарност и разбирање со блиските

Десетпати над препорачаната неделна доза алкохол: Се криев вешто, дури и од сопругата

На својот врв, можев да испијам многу. Се собраше така што во некои моменти консумирав околу десет пати над препорачаната неделна граница – што е еквивалент на околу 34 литри пиво со средна јачина или 60 чаши вино од по 175 мл.
Зависноста умешно ја криев. Дури ниту мојата сопруга долго време не знаеше дека нешто не е во ред – сè додека не доби повик од психијатар по тоа што речиси се фрлив од мост и посегнав по сопствен живот, околу осум години пред инцидентот во Флорида.
Секој од нас има претстава како изгледа алкохоличар, но сигурен сум дека професор по хирургија не е типична слика.
Но според експертите, „функционалните алкохоличари“ често се луѓе со напнати и одговорни професии, со ниска самопочит и проблеми со менталното здравје како депресија. Кога првпат видов психијатар пред 18 години, ми дијагностицираа депресија и алкохолизам.
Истражувањата ги посочуваат токму хирургот како класичен пример за функционален алкохоличар. Анкета од 2012 во “Archives of Surgery” покажа дека 14% од машките хирурзи и дури 25% од женските хирурзи во САД имаат некаков степен на нарушување со алкохол (AUD), клинички термин што ги опфаќа проблемите со алкохол кои ги има околу 8,6% од возрасното население.

Самоубиствени мисли и целосно дно: Последиците од мојот триесетгодишен однос со алкохолот

Тој ден, додека седев во Флорида со пиштол во раката, заврши мојата 30-годишна врска со алкохолот. Комбинација од размислување за моето семејство и кукавичлук ме одврати да го повлечам чкрапалото.
По уште една пијана ноќ – во која речиси ја загубив бурмата; знак дека сум блиску да изгубам многу повеќе од разумот – се разбудив испотен и разнишан, и клечев на подот молејќи секој бог што ќе ме чуе за избавување. Тој најтемен момент ме наведе не само целосно да се откажам од алкохолот, туку и длабоко да истражам зошто сум пиел.
Се прашував: Како успеав, и по 15 пива, секогаш да се вратам дома и никогаш да не изгубам меморија? Зошто ја планирав секоја прошетка со децата според тоа колку блиску има пабови? Како работата остана единственото нешто над алкохолот во мојот живот?

Ниту капка на или пред работа, но алкохолот ме држеше далеку од себеси и другите

Никогаш не пиев на работа, ниту пред работа – очигледните последици беа сериозна граница. Но да ја раскажам оваа приказна бара искреност што на многумина може да им звучи шокантно за еден хирург.
Ова е мое намерно: и покрај прогресот во отстранување на стигмата за други психички проблеми, луѓето кои се зависници од алкохол мораат да бидат анонимни.
Доколку лекарите не можат да бидат искрени за своите проблеми, каква надеж имаат другите?

Зависноста не избира

Истражувајќи зошто луѓе како мене развиваат зависност од алкохол, го напишав мојот труд – со иста научна ригорозност како во медицината, но и со лично искуство.
Покрај професионалниот стрес, за мене главен фактор беше АДХД. Дијагнозата ја добив на 54 години, три години наназад. „Едвај се сеќавам на високофункционален професионалец со сериозни проблеми со алкохол што немаше и АДХД”, рече мојот доктор. Околу половина од возрасните со АДХД на возраст 20-39 години ќе имаат некаков проблем со употреба на психоактивни супстанци во животот.
Кај возрасните што се лекуваат од зависност од алкохол и дроги, дури 25% имаат АДХД. Често токму алкохолизмот е првиот знак на состојбата. Кај мене, со години стравот и анксиозноста ги „гаснев“ токму со алкохол.

Од тинејџерски немири до студентско дно: Алкохолизмот се вкорени уште во младоста

Првата чаша алкохол ја испив со околу 13 години: на школска екскурзија во Минхен, на сила не влечеа постарите ученици во позната пивница – брзо испив еден литар германско пиво додека наставниците не ме извлекоа.
Редовното пиење започна околу 17-та година. Таму, во интернатот, непопуларен, социјално дистанциран и често малтретиран, се учев да ги потиснувам емоциите.
Алкохолот се покажа како моментална терапија. Со чашата во рака, од нервозен тинејџер се претворив во душа на журките и музичар во училишниот бенд. До крајот на средно можев да испијам цело вино за десет секунди.

Патека кон самоуништување: Медицинска кариера, големи победи и уште поголеми падови

Во 1986 година, заминав на студии по медицина во Кембриџ и максимално ја искористив традицијата со студентските алкохолни друштва.
Во 1994 година, кога полагав испит за Кралски колеџ на хирурзи на Англија – со помалку од 25% успешност на прв обид – не се сеќавам кога дознав дека сум поминал, бидејќи и тогаш бев веќе пијан.
Но, појасно се сеќавам следното утро: додека повраќав, им кажав на родителите. Веќе напладне пак бев со пиво во рака.
Секојдневното пиење стана рутина, а викендот период за пијанки. Свесно никогаш не дозволив алкохолот да се меша директно со хирургијата – за жал, не сите беа совесни во тоа време.

Борба со семејството, работа и зависност: Кога турбуленциите се преливаат и дома и на работа

Дури и по раѓањето на второто дете, синот, во 2005 година, пиењето продолжи. Ги извршував основните семејни обврски, работев како постар регистратор по колоректална хирургија и ги земав децата од училиште и градинка – додека рутата дома не не одведеше барем во еден паб.
Промената стана неопходна по инцидентот на крстењето на синот, кога се скарав јавно со тештата. Тоа недела отидов на првата сесија од Анонимни алкохоличари. Го прифатив проблемот, но не сфаќав колку длабоко треба да се променам.

Депресија, психијатри и повторливи обиди за самоубиство: Системот може да помогне, но спасот е лично патување

Психијатарот ми постави директна дијагноза – алкохолизам што ќе ме убие доколку не престанам. Ми препорача антидепресиви, враќање на АА, редовни средби со доктор и предупреди: „Уште едно пиење, и те праќам на долгорочно отсуство, ќе мораш јавно во рехабилитација.”
Следните години беа тешки и завршија со инцидент со оружје во Флорида 2015. По враќањето во Англија, пак побарав психијатриска помош и се вклучив во програмата за ментално здравје за доктори.

Живот трезен е слободен живот – и исполнет со радост, солидарност и разбирање со блиските

Она што најмногу помогна беше нов спонзор во Анонимни алкохоличари, кој стана мој ментор низ целиот процес.
Моментот кога ми рече: „Знаеш, Чарли, никогаш повеќе не мора да пиеш”, донесе најчуден мир во мене. Непријатната, неодолива жед исчезна, и никогаш не се врати.
Денес одам во паб со пријатели – со безалкохолни пијалоци. Ако некој праша – отворено кажувам дека сум алкохоличар во опоравување, што често ги поттикнува и другите да зборуваат за своите проблеми.
Мојата сопруга Ени, исто така, по пандемијата целосно се откажа од алкохолот, денес работи како советник за жени кои се стремат кон трезвеност затоа што знаеме: никогаш нема целосно да се излекува оваа болест, дури и кога си трезвен до крајот на животот.
Меѓутоа, постои голема трезна заедница: неодамна со Ени и уште триесетина луѓе се искачивме на Сноудон за изгрејсонце во Велс – радост што ја нема во алкохолот.