„Земја без криминал и измами“: Белорусин се пресели во Црна Гора и вели дека конечно е „среќен“

Вјачеслав Мајевски живее во предградието на Будва – Бечичи – скоро 11 години. По дипломирањето на белоруски универзитет, тој скоро импулсивно се пресели во друга земја и, без ниту една вештина, направи бизнис со недвижнини тука. Белорусинот раскажува зошто во Црна Гора практично нема криминалци и алкохоличари и колку е лесно за мигрантот да гради квалитетен живот тука. Во интервју за Онлинер, човекот дискутираше за тоа како (и зошто) локалното население се разликува од Белорусите и за каква нетуристичка Црна Гора станува збор.

33-годишниот Вјачеслав порасна во Бобруиск, а потоа студираше на БСУИР. За време на студиите, тој беше ангажиран во развој и анализа на системи, постојано работеше во државна компанија. Поради кризата во 2011 година, момчето затвори проект на кој работеше напорно. Потоа се запозна со Белорусинка од Црна Гора, која го промовираше својот бизнис со недвижнини во Белорусија.

Девојката го покани Вјачеслав да ја види земјата и да работи во Црна Гора – тој ја разгледа и реши да остане. Без проблеми, тој го раскина договорот на постојано работно место и есента 2011 година се пресели во целосно непозната земја. Во белоруската државна фирма, тој добиваше околу 100 долари месечно.

„Дојдов во земја што воопшто не ја познавав, започнав да работам деловна активност во која ништо не разбирав. Бев во Црна Гора на приближно ниво на турист, но тука морав да работам со клиенти и да продавам недвижнини. До новата година, почнав да се распаѓам: зошто ми е потребно ова, на крајот на краиштата, сите мои пријатели и познаници се дома, но како можам да преживеам во странска земја? Тоа траеше околу шест месеци, а потоа си реков: мора да собираш предмети, да комуницирап со клиенти и да извршиш цел список на задачи. Јас, не знаејќи го јазикот, само напишав банални фрази на парче хартија – како на пример колку години има куќата, која е нејзината област итн. Прво, им се јавував на луѓето користејќи го ова парче хартија, а потоа започнав да доаѓам на состаноци, да фотографирам предмети. Јас бев чисто програмски човек кој не комуницираше со никого, па дури и пелтечеше, но морав да ги надминам сите комплекси.“, раскажува Вјачеслав.

„Крштевањето во битка“ стана клучно за него, кога неговиот тогашен шеф отиде во Белорусија и му ги препушти сите работи на Вјачеслав.

„Пред мене беше дупка за темели и таа некако мора да им се понуди на клиентите. Тие пристигнаа, им покажав нешто – зделка! Не разбрав ништо во судската пракса, како сето ова е формализирано, но добрите луѓе помогнаа. Главната работа беше да се запамети сето ова и да се повтори. Како резултат, првите зделки одеа како часовници, па стана интересно се нурнав во тоа. По некое време сте во сето ова како риба во вода.“, вели тој.

Тој раскажува за своите грешки. Еднаш вели дека договорил состанок на телефон со жена за која мислел дека има над 60 години според гласот. Но, на состанокот дошла 20-годишна девојка, на која тој ѝ рекол: „Мислам дека разговарав со твојата мајка или баба“, а потоа го слушнал истиот глас од телефонот.

„Општо земено, жените во Црна Гора имаат прилично низок, дури и понекогаш груб глас – го забележав ова по некое време.“, резимира тој и потсетува на уште една „утка“. „Откако проверив зграда во изградба, ги измешав отворите за прозорецот и вратите и случајно излегов низ прозорецот од вториот кат. Добро е што сè подолу беше покриено со песок, така што немаше повреди – станав и отидов.“

Во 2015 година, се сеќава Белорусинот, тој имал клиенти родени 1987 година, кои работеле бизнис за чистење јахти и купувале станови во Црна Гора. Вјачеслав помисли: зошто не може да заработи и да живее на исто ниво со неговите врсници? Сега Вјачеслав Мајевски има своја агенција за недвижнини за продажба и изнајмување во Црна Гора и неколку ИТ-проекти, вклучително и заеднички проекти со Белорусите. Тој вели дека сè е многу профитабилно.

Во продавниците на Црна Гора нема да видите заклучени кутии: малите маркети имаат едноставни закачалки за вреќи и торби, а „хипертите“ имаат отворени полици. Вјачеслав се сеќава дека еден ден подоцна го зел заборавениот пакет од кутијата во истата форма и состав како што го заборавил. Дали навистина нема криминал во земјата?

Сепак, вели тој, почесто полицијата ги наоѓа крадците во жешка потера. Ноќе може да шетате сами и без вознемиреност на плажа, никој нема да ве допре, децата мирно шетаат по улиците сами.

„Вистина, еднаш годишно, кланови поврзани со дрога организираат престрелки тука. Тоа се дури и смешни приказни за локалното население. Возиш мирно и гледаш метеж во сообраќајот: излегува дека гангстери со мотоцикли и со митралези се возеле, застанале и застрелале некој на власт и тргнале кон некоја Босна. И сето ова се раскажува како приказни или анегдоти.“, вели Вјачеслав. Тој посчува дека животот во Белорусија е многу поопасен.

„Ми се чини дека постсоветските луѓе едноставно ги „отежнуваа“ проблемите – нема друго име за тоа. Плус, веројатно, по „сувиот закон“ од осумдесеттите години, нашиот народ почна да пие уште повеќе: забранетото овошје е слатко, но некако е потребно да се опуштиме. И тука можете да купите ракија, но сите пијат за мерак, со кафе, салата, мајсторите пијат пиво за ручек, но никој не се напива.“, вели Белорусинот.

Додека локалните жители седат на кафе, Вјачеслав започнал еден куп проекти. „Можеби Америка е успешна, бидејќи сите мигранти таму и не растат во услови на стаклена градина.“, вели Белорусинот.

Тековниот приход на Вјачеслав зависи од трансакциите. Тоа се случува на различни начини: понекогаш стотици илјади евра годишно, а потоа практично ништо. Но, тој има свои станови покрај море, убав автомобил и пари за пристоен живот според европските стандарди.

„Дома, кога сè ќе се нормализира, сакам да ги започнам моите проекти. Сакам да направам нешто добро за Белорусија.“, вели тој.