Живееме во симулација и имам доказ, вели британски физичар

Во култниот филм „Матрикс“ човештвото беше поробено од машини кои ги претвораа луѓето во извори на енергија. И за луѓето да не се посомневаат во ништо, нивниот мозок бил поврзан со виртуелната реалност.

По објавувањето на овој филм, многумина се прашуваа: што ако ова не е фикција и навистина не живееме како што мислиме?

Можеби некоја повисока интелигенција си поигрува со нас, нè тера да веруваме дека реалноста околу нас е реална, но всушност тоа е лага.

Неодамна, физичарот Мелвин Вопсон од Универзитетот во Портсмут во Англија се заинтересира за ова прашање. Во исто време, тој тврди дека нашол докази дека живееме во еден вид „Матрикс“.

Вопсон тврди дека физичкото однесување на информациите во нашиот универзум наликува на процесот на бришење или компресирање на кодот во компјутер и дека тоа е случајна „навестување“ карактеристика што „машините“ ја вклучиле со надеж дека луѓето нема да ја забележат.

„Моето истражување укажува на чудната и интересна можност дека не живееме во објективна реалност, а целиот наш универзум може едноставно да биде модерна симулација на виртуелна реалност“, вели Вопсон.

Пред една година, Вопсон објави дека открил, како што вели, нов закон на физиката – вториот закон на инфодинамиката. Според овој закон, ентропијата (мерка за хаос во изолиран систем) во информациските системи е или стабилна или се намалува со текот на времето.

Од гледна точка на инфодинамиката, информациските системи се сите биолошки или физички објекти, од личност до атом.

Според „застарениот“ втор закон на термодинамиката, откриен во 1850-тите, ентропијата или останува иста или се зголемува со текот на времето.

Според Вопсоновиот закон, ентропијата во информациските системи се намалува на ист начин како што непотребниот код во компјутерските системи се отстранува или компресира за да се заштеди простор.

Ова води до заклучок дека природата на нашиот Универзум, во кој се наоѓаат информациските системи, е сомнително слична на нешто вештачки создадено. Тоа е, всушност, живееме во огромна компјутерска симулација.

Сето ова, секако, е опишано со многу едноставни зборови, за да можат да разберат и оние кои не се добро упатени во физиката. Но, ако внимателно го погледнете истражувањето на Вопсон, објавено во Списанието AIP Advances, ќе ви зададе главоболка

„Симулирањето на многу сложен универзум како нашиот ќе бара вградена оптимизација и компресија на податоци за да се намали процесорската моќ и барањата за меморија за да се изврши симулацијата.

Тоа е она што го забележуваме во емпириските податоци насекаде околу нас, вклучувајќи ги и дигиталните податоци, биолошките системи, атомските системи, математичките симетрии и целиот универзум.

Ова го покажува вториот закон на инфодинамиката, па логичен заклучок е дека, иако не е дефинитивен доказ, тој секако лежи во основата на теоријата за симулираниот универзум“.

Според професорот Вопсон, симетријата што постојано ја гледаме во светот околу нас, на пример кај пеперутките, цвеќињата или морски ѕвезди, силно ја поддржува теоријата за симулиран универзум.

Бидејќи високата симетрија одговара на состојба со најниска информациска ентропија, што потенцијално ја објаснува желбата на природата за оваа состојба.

„Целиот биолошки живот има некаква форма на симетрија, а сите цврсти материи и кристали имаат симетрија, закони на физиката итн. Универзумот има вграден механизам за оптимизирање на пресметките на сè што постои.

Симетријата е најдобриот начин да се оптимизира или визуелизира дигиталниот свет, и затоа гледаме симетрија наместо асиметрија насекаде“.

Според Вопсон, информацијата треба да се смета за петта состојба на материјата по цврста, течна, гасовита и плазма. Тој, исто така, тврди дека информациите имаат маса и затоа би можеле да бидат неостварлива темна материја што сочинува речиси една третина од универзумот.

Вопсон предвидува дека во следните 150 години би можеле да се соочиме со „информативна катастрофа“. Бројот на дигитални битови ќе го надмине бројот на атоми на Земјата и ќе дојде момент кога максималните можни дигитални информации, како и максималната моќност со која може да се поддржат, ќе ја достигнат својата граница.