Црвите кои живеат во близина на Чернобил развија нова „суперсила“

Од црни жаби до нов вид на кучиња, изложеноста на радијација принуди многу животни кои живеат во близина на Чернобил да мутираат.

Но, една нова студија покажува дека не сите животни во зоната на исклучување реагирале на овој начин.

Црвите кои живеат во близина на Чернбоил развија нова „супермоќ“ – се чини дека се имуни на радијација.

„Чорнобил беше трагедија од неразбирливи размери, но сè уште немаме големо разбирање за ефектите од катастрофата врз локалното население“, рече д-р Софија Тинтор, водечки автор на студијата.

Катастрофата во нуклеарната централа во Чорнобил во 1986 година ја трансформираше околината во најрадиактивниот пејзаж на Земјата. Луѓето беа евакуирани, но многу растенија и животни продолжуваат да живеат во регионот, и покрај високите нивоа на радијација што опстојува речиси четири децении подоцна.

Во последниве години, истражувачите открија дека некои животни кои живеат во зоната на исклучување на Чорнобил – регионот во северна Украина во радиус од 30 метри од електраната – се физички и генетски различни од нивните колеги на друго место, што покренува прашања за влијанието на хроничното зрачење на ДНК-та.

Во новата студија, истражувачите го посетија Чернобил за да ги проучуваат нематодите – ситни црви со едноставни геноми и брза репродукција, што ги прави особено корисни за разбирање на основните биолошки феномени.

„Овие црви живеат насекаде и живеат брзо, така што поминуваат низ десетици генерации на еволуција додека типичен ‘рбетник сè уште ги облекува чевлите“, рече Метју Рокман, професор по биологија на NYU и виш автор на студијата.

Тие собраа црви од примероци почва, гнили плодови и друг органски материјал. Црвите беа собрани од локации низ зоната со различни количества на зрачење, почнувајќи од ниски нивоа на исто ниво со Њујорк до места со висока радијација на исто ниво со вселената.

Назад во лабораторијата во NYU, истражувачите ги проучувале црвите – дел од нив биле и замрзнати.

„Можеме да ги криопрезервираме црвите, а потоа да ги одмрзнеме за проучување подоцна. Тоа значи дека можеме да ја спречиме еволуцијата да се случува во лабораторија, нешто невозможно со повеќето други животински модели и многу вредно кога сакаме да ги споредиме животните кои доживеале различни еволутивни истории“, објаснува професорот Рокман.

Истражувачите беа изненадени кога открија дека не можат да откријат знак за оштетување од радијација на геномите на црвите од Чернобил.

„Ова не значи дека Чернобил е безбеден – тоа поверојатно значи дека нематодите се навистина издржливи животни и можат да издржат екстремни услови. Ние исто така не знаеме колку долго секој од црвите што ги собравме беше во Зоната, така што не можеме да бидеме сигурни точно какво ниво на изложеност добиле секој црв и неговите предци во изминатите четири децении.“, рече д-р Тинтори.

Прашувајќи се дали недостатокот на генетски потпис е затоа што црвите што живеат во Чорнобил се невообичаено ефикасни во заштитата или поправката на нивната ДНК, истражувачите дизајнираа систем за споредување колку брзо растат популациите на црви и го искористија за да измерат колку се чувствителни потомците на секој од 20 генетски различни црви на различни видови на оштетување на ДНК.

Додека лозата на црвите се разликуваше една од друга по тоа колку добро го толерираа оштетувањето на ДНК, овие разлики не одговараа на нивоата на зрачење на секое место за собирање. Нивните наоди сугерираат дека црвите од Чернобил не се нужно потолерантни на радијација и дека радиоактивниот пејзаж не ги принудил да еволуираат. Резултатите им даваат на истражувачите индиции за тоа како поправката на ДНК може да варира од поединец до поединец.

И, и покрај генетската едноставност на нематодите, наодите би можеле да доведат до подобро разбирање на природните варијации кај луѓето.

„Сега кога знаеме кои соеви на O. tipulae се почувствителни или потолерантни на оштетување на ДНК, можеме да ги искористиме овие соеви за да проучиме зошто различни поединци имаат поголема веројатност од другите да страдаат од ефектите на канцерогените материи“, рече д-р Тинтори.

Како различни индивидуи во еден вид реагираат на оштетувањето на ДНК е на врвот на умот на истражувачите за рак кои бараат да разберат зошто некои луѓе со генетска предиспозиција за рак ја развиваат болеста, додека други не.

„Размислувањето за тоа како поединците реагираат различно на агенсите што ја оштетуваат ДНК во околината е нешто што ќе ни помогне да имаме јасна визија за нашите сопствени фактори на ризик“, додаде д-р Тинтори.