„Херојот“ Аркан: Вистината за водачот на српската мафија и војната, раскажана од прва рака

Оваа приказна е заснована на вистински настани. Не е од Википедија, ниту од интернет, а ни од некој блог. Ова е сведоштво од прва рака – ја слушнав од Срби: едниот лично го познавал Аркан, вториот ја познава Цеца, неговата сопруга, а третиот ја дознал од свои роднини.

Жељко Ражнатовиќ – Аркан бил син на висок офицер во војската на Јосип Броз Тито. Пораснал во богато семејство, но, како што велат, „секое семејство има црна овца“. На 13-годишна возраст тргнал по криминален пат, крадејќи чанти од жени што шетале во паркот Ташмајдан во Белград.

По казната во малолетничка поправна колонија, наместо да се поправи, Жељко таму формирал сопствена банда – уште тогаш покажувал извонредни организациски способности, но за погрешни цели. Татко му, преку своите врски, успеал да го извлече, но Жељко тоа не го ценел – продолжил со грабежи низ Европа. Неговите криминални траги воделе до Швајцарија, Италија и Франција.

Додека издржувал казна во затвор во Лозана, го посетиле необични гости – припадници на југословенската тајна служба (УДБА), лично испратени од неговиот татко и министерот за внатрешни работи на Србија. На средбата присуствувал и татко му, кој му рекол: „Жељко, кажи им колку си направил за Југославија!“ – а вистината била дека дотогаш не направил ништо освен кражби и грабежи.

Агентите на УДБА му понудиле договор: ќе го ослободат ако формира паравоена единица, подготвена и поддржана од српските служби. Жељко прифатил.

Во специјална база, целосно опремена за него, биле формирани „Тигрите“ и „Српската доброволна гарда“. Камповите имале сместување, стрелишта, комуникации, оружје и секаква логистика. Аркан добил целосна слобода на дејствување – буквално „одврзани раце“.

Под државен чадор, оваа единица стана прибежиште за криминалци – способни за грабеж и убиства, но не и за сериозни воени борби. Во Хрватска и Босна, тие ограбувале села, убивале цивили, ваделе златни заби и киднапирале луѓе. Загубите на гардата ги пополнувале со нови криминалци, кои за учество добивале право да грабат и убиваат.

За властите, ова било „корисна“ банда – прво, затоа што најлошите елементи се трошеле на фронтот, и второ, затоа што официјално не била дел од српската армија.

Со крајот на војните, Аркан веќе беше милионер. Се ожени со Цеца, тогаш млада пејачка. Свадбата била спектакл со илјада гости.

И покрај статусот на „национален херој“, Аркан повторно ги активирал своите криминални врски и станал де факто шеф на српската мафија. Имал пријателства со мафијаши од цела Европа, а министри и дипломати му се ракувале.

Неговиот живот заврши на 47 години, кога беше застрелан во фоајето на хотелот „Интерконтинентал“ во Белград од поранешен полицаец, осуден на 30 години затвор. Заедно со него загинаа и еден локален бизнисмен и висок полициски функционер.

На погребот на Аркан присуствуваа повеќе од 10.000 луѓе.

Ова е вистинската приказна за човекот кој на врвот на својата моќ беше шеф на сите мафијаши во Србија.