Хорор филмовите се страшни ама барем не се реални, но што кога стануваат реални? 8 вистински приказни од кои ќе ве полазат морници

Хорор филмовите можат да бидат возбудливи, но кога се случуваат страшни работи во реалниот живот, тоа е сосема поинаква работа. Тие морничави моменти можат да останат со нас долго откако ќе завршат, а некои луѓе одлучуваат да ги споделат своите застрашувачки искуства на интернет.

1.

Мајка ми ја чистеше куќата на една постара двојка. Тие немале деца, а сопругот починал. Една недела подоцна, бев во нивната спална соба. Го свртев грбот кон креветот. Кога се погледнав во огледалото, го видов починатиот сопруг како стои до креветот и гледа надолу во него. Тој ме погледна низ огледалото, а јас брзо се свртев да погледнам во нивниот кревет, но него го немаше. Веднаш отидов да ја барам мајка ми.

2.

Едно лето престојував кај баба ми и дедо ми. Беше 23 часот, влегов во кујната и го видов дедо ми како седи на масата и јаде сендвич. Се поздравувам, земам чаша вода и се упатив кон мојата соба. Одеднаш дедо ми излезе од неговата соба и ме праша со кого разговарам. Се свртев назад накај кујната и никој немаше таму. До ден-денес не знам што се случи и ме лазат морници.

3.

Ова ми се случи кога имав околу 8 години и сè уште ме плаши до ден-денес. Една вечер, околу 21 часот отворив врата да ги пуштам моите кучиња да влезат внатре. Надвор беше темница, па набрзина ја отворив вратата и моите кучиња влегоа. Имавме стаклена врата, па дури и во темница можев да го видам контурите на еден човек што стоеше таму.
Истрчав кај татко ми, а тој истрча во задната градина по овој човек и го виде како трча по патот. Оттогаш, ги затворав и заклучував вратите со брзина на светлината.

4.

Работам во банка и секогаш доаѓаше еден дечко и правеше меѓународни трансакции со многу големи суми пари. Еден ден, кога ги потврдувавме неговите информации за да ја комплетираме трансакцијата, имав конкретно предупредување што значеше дека треба да се јавам на број што банката го наведе како неодреден. Па, тој број беше ФБИ, и тие прашаа дали овој човек е сè уште во филијалата, а јас реков да.
Излегов и се однесував како ништо да не се случило, а за 5 минути целата зграда беше преполна. Ме погледна право во очи и ме праша: „Тоа е за мене, а?“ И одмавнав со главата да.
Ме префрлија во друга филијала и не слушнав ништо друго освен дека испраќа пари во насилнички организации.

5.

Заспав длабоко и одеднаш ме разбуди звукот на гласно кикотење. Погледнувам, а тука е мојот сопруг, во некаков транс, потпевнува и се кикоти во креветот. Го тресам. Нема одговор. Го вклучувам светлото, а тој не трепнува, туку почнува да мафта со рацете.
Се јавувам на Брза Помош и доаѓаат болничарите. За тоа време полека тој почнува да зборува. Инсистираат да го однесат во болница.
Поминуваме неколку часа таму, а во текот на тоа време тој почна да се лути на мене затоа што се јавив на Брза Помош. Ја симнува бурмата, ја фрла во ѓубре и ми вели дека сум ужасна личност што никогаш повеќе не сака да ја види. Тогаш ме седнуваат медицинските сестри и ми кажуваат што се случува.
На мој ужас, ме известија дека има биполарно растројство. Тој е во длабока манија и е психотичен. Во тоа време тагував како да го гледав како умира. Гледањето на вашиот партнер како потполно психотичен е многу потресно. Личноста што ја знаете едноставно ја нема – нивното тело е таму, но тие не се. Ми требаше долго време да се опоравам.
Тој сега, по две години, е стабилизиран на вистинските лекови. Тој е способен да ја задржи работата, тој се врати на целото свое јас, и ние разговаравме за сè. Тоа е сурова болест, но се лекува.

6.

Видов како торнадо срамни цел карневал кога бев дете. Тоа беше застрашувачко. Преврте панорамско тркало, искрши трибина и ги разнесе сите шатори на трговците. Мислам дека никој не беше повреден, за среќа.

7.

Се разбудив една ноќ околу 1 часот по полноќ и слушнав дека е вклучен тушот… Прво помислив дека тоа е мојот брат; работи ноќни смени, па мислев дека доцна дошол дома и дека е под туш… Се продолжи околу половина час додека не станав и отидов да видам што прави… Никој немаше под тушот, брат ми уште не беше дома, јас бев единствена во куќата.
Сè уште до денешен ден, немам поим како се вклучи или кој го направи тоа… Речиси 5 години подоцна, сè уште размислувам за тоа и се плашам…

8.

Упатувајќи се кон куќата на мојот тогашен дечко една вечер, се решивме да одиме по скратен пат. Беше темно – воопшто не се сеќавам дека можев да ја видам Месечината, а многу малку други автомобили беа на овој пат, па сè што имавме беа нашите фарови како извор на светлина. Разговарав со него и ја свртев главата назад за да погледнам по патот кога го видов овој старец како поминува, облечен во карирана кошула и се движи прилично брзо.
Живо се сеќавам на карираното, а тој како да се истакнуваше во темнината. Пред да имам време да реагирам како што треба, моето момче помина со автомобилот низ човекот. Го гледав како минува низ хаубата, контролната табла, долу на средината на автомобилот и исчезнува. Изгледаше како времето одеднаш да забави, а потоа да се врати во нормала. Моето момче не виде ништо, но јас инсистирав никогаш повеќе да не тргнеме по тој пат.

Доколку сакате добра акција или пак забегани и жестоки случки само за најхрабрите читатели, тогаш посетете го каналот Жестоко. Предупредување: Содржините може да ве вознемират!