Како да се најде среќа и хармонија на подоцнежна возраст? Кратки приказни коишто ќе ви ја вратат вербата во животот

На последното испраќање на една старица се собрал многу народ. Една жена заплакала: „Кутра, кутра Антонина Ивановна, колку и да живееше, сепак не е доволно…“, а друга жена со шепот дофрлила: „Господ ѝ дал долг живот, толку многу видела во него. Израснати деца, внуци, дури и правнуци!

За некои таа била сиромашна и несреќна старица, а за други е среќна жена, „бакната“ од Бога. Зависи од кој агол го гледаш животот. Филозофите велат: хармонија е кога денешниот ден те прави среќен. Но, луѓето се премногу сложени: се сеќаваат на своето минато, го носат зад себе како тежок товар, се држат до поплаките и постојано чекаат можност за одмазда. Има и такви кои за ништо не го обвинуваат минатото, но имаат друг проблем – преголеми надежи полагаат на иднината. И сега доаѓа иднината, но соништата остануваат соништа. Невидливите окови го попречуваат животот.

Само кога ќе се соочи со сериозна опасност или катастрофа, човекот почнува да ги цени едноставните работи. Но животот не може секој од нас да нè фати за врат и да нè донесе во пеколот, нема доволно раце за сите незадоволни.

Па, таква е приказната и за двете Татјани. Цел живот работеле во иста фабрика и биле пријателки. Нивните синови, на иста возраст, оделе во истото училиште. И така со тек на време едната од нив изгледала подобро, се поздравувала со насмевка, го споделувала нејзиното добро расположение и им се радувала на годините.

А другата се шетала наоколу со мрачен, мрзлив, навреден поглед. Таа била тажна затоа што нејзината пријателка се оддалечила од неа. Нејзиниот син ретко доаѓал да ја види и ретко и ги носел внуците. Што е следно? Осамена старост? Дали таа не го заслужила внимание од своите најблиски?

„Питачите не им завидуваат на милионерите – тие им завидуваат на другите питачи на кои им се дава повеќе“, напиша Бертранд Артур Вилијам Расел, американски математичар, логичар и филозоф.

Нашата човечка природа е да се прекоруваме себеси што го немаме она што другите го имаат. Човек знае да завидува. Тагувајќи за младоста, носталгично за „оние“ денови. Зависта е насочена не толку кон себе, туку кон оние кои моментално се на врвот на своето постоење, во зенитот, а ти старееш и не можеш повеќе да уживаш во животот како кога имавте 18-20 години.

Не секој размислува вака, напротив, многумина се изненадени што може да се каете за нешто во животот. На 20-годишна возраст, секако, полесно е да се сака животот, бидејќи околу вас има многумина кои ја споделуваат нивната љубов и внимание: родители, баби и дедовци, наставници, пријатели и љубовници. По 40-50 години, ги губите овие врски и мора да можете сами да генерирате љубов за да ја споделите. Колку повеќе давате, толку посреќно се чувствувате. Оние што не знаат да дадат се сушат одвнатре како стар бунар.

Еве и една јапонска поговорка којашто се надоврзува на претходната приказна:

Еден мудар старец Јапонец шетал низ снежното поле и видел една постара жена како плаче.
– Зошто плачеш?
– Затоа што мислам на мојот живот, мојата младост, убавината што ја видов во огледалото и човекот што го сакав. Бог е суров што дал способност за паметење. Знаеше дека ќе се сетам на пролетта на мојот живот и ќе плачам.
Мудрецот застанал на снежното поле и внимателно погледнал во една точка и размислувал. Одеднаш жената престанала да плаче:
– Што гледаш таму?
– Поле со рози. Бог беше дарежлив кон мене кога ми даде способност да паметам. Знаеше дека во зима секогаш можам да се сетам на пролетта и да се насмеам.