На човек му бил отстранет дел од мозокот и сега е БЕСТРАШЕН, за него не постои страв?!

До 28-годишна возраст, Џоди Смит го мачело сознанието дека еден ден ќе умре.

Можеби ова делумно се должи на фактот што неговиот татко и брат загинале додека тој бил млад; можеби тоа се должи и на физичкиот дефект поради кој неговиот нервен систем погрешно се активира. Во секој случај, стравот од неговата неизбежна смртност ги проголтала неговите мисли, го оптоварувала со вознемиреност и му ја трошело менталната енергија.
Се додека не му бил исечен дел од мозокот.

Тоа била десната амигдала, поточно: мала колекција на клетки во близина на основата на органот, која ги анализира сензорните информации и во одредени ситуации, ги поттикнува оние емоции што обично ги поврзуваме со „страв. ”

Сега Смит (32) не се „плаши“ од ништо. Барем на првобитно, физиолошко ниво, тој е целосно бестрашен.

„Кога велам дека повеќе не чувствувам „страв“, го користам зборот за да опишам многу уникатно чувство“, вели Смит, кој живее во Њујорк. „Луѓето опишуваат многу работи со зборот „страв“ – како „Се плашам од девојки“ или „Се плашам од неуспех“ – но јас зборувам за стравот што би го чувствувале кога се соочувате со смрт или сериозно повреда. Тоа е стравот што беше отстранет“.

На Смит му била дијагностицирана епилепсија на 26-годишна возраст. Околу три пати на ден, без предупредување, почнал да доживува кратки, интензивни емоционални сензации што го натерале да се чувствува како нешто лошо да се случува или штотуку се случило, предизвикувајќи паничен напад, борба или бегање. Дури и за некој кој го поминал целиот свој живот борејќи се со вознемиреност и егзистенцијален страв, ова било сосема нов развој.

„Операцијата беила единствената опција за да се спречи можноста нападите да се влошат, да продолжат да ми го оштетуваат мозокот или потенцијално да ме убијат“, објаснува Смит. И така, по две години обиди и неуспех да ја лекува својата состојба со разни лекови, тој се решил да оди под нож.

Во рок од две недели, Смит забележал нешто друго: неговиот постојан страв од празнината се распаднал; повеќе не го прогонуваше фактот дека на крајот ќе умре. Според номиналната вредност, ова се чинело дека е позитивен развој. Меѓутоа, дури повеќе од една година по операцијата, тој сфатил до кој степен неговите одговори на страв исчезнале.

Тоа прв пат го забележал кога на учица во Њуварк го нападнале група крадци, а тој лежерно само ги одбегнал, без притоа да им даде никаков знак дека се исплашил од нив.

„Очигледно“, вели тој, „ги погодија мојот недостаток на страв“.

Кратко време подоцна, Смит повторно се фатил себеси како се однесува некарактеристично ноншалантно кога го каснал пајак.

„Како страствен планинар, често се наоѓам во близина на карпи, и искуството на страв во близина на карпи беше и тоа како различно“, вели тој. „Сè уште не сакав да паднам и ќе се чувствувам напнато ако почнам да се лизгам кога се мачам, но стравот не го чувствував како дел од тоа“.

„Тогаш почнав малку да експериментирам со мојот страв: со намерно одење кон карпите за да видам што ќе кажат моите инстинкти“.

За Смит, ова бил неочекуван несакан ефект. Никој не посочил дека две инвазивни операции на мозокот би можеле да доведат до тоа тој да стане речиси целосно бестрашен; дека тоа ќе го излечи од неговата хронична смртна вознемиреност и ќе го пригуши неговото инстинктивно верување во опасните сценарија. Меѓутоа, медицинските експерти не биле изненадени кога слушнале дека тој доживува ненадејна промена на темпераментот.
„Разговарав со мојот неврохирург за тоа како повеќе не се плашев од смртта“, вели тој. „И тој беше како „Да, има смисла. Ти ја извадив десната амигдала“.