Никогаш решена енигма: Мистериозниот остров во Кенија од кој никој никогаш не се вратил

Се појавил како резултат на активноста на локалните вулкани, но тоа било во античко време, а денес изгледа како тркалезни ридови во облик на конус, чија висина надминува триста метри…

Во југоисточниот дел на езерото Туркана (познато како Рудолф) во Кенија се наоѓа островот Енваитенет или, според официјалните мапи, Јужниот остров. На езерото Рудолф има уште неколку острови. Не е тешко да се погоди дека каде што има југ, има место и за север (вториот остров се нарекува северен). Третата, многу мала карпа, се вика островот Крокодил. Но, Јужниот остров е тој што има најимпресивна репутација: локалните жители го нарекуваат Енваитенет, што преведено од еден од локалните дијалекти звучи како „неповратно“.

Од време на време, на негова територија се појавуваат човечки населби, но, по правило, тоа не трае долго. Домородците со задоволство ќе раскажуваат возбудливи приказни за ова место. Според нивното мислење, животот на жителите на островот вклучува бескомпромисна и брутална борба со проѕирните суштества кои кога ќе бидат нападнати предизвикуваат парализа кај жртвата. Други легенди раскажуваат за застрашувачки чудовишта кои ги грабнуваат оние што спијат во ноќта. Точно, и покрај незначителните димензии од 5 на 11 километри, обично не е можно да се пронајдат останките на исчезнатите луѓе.

Најстарата локална легенда раскажува како едно семејство бегалци исчезнало на овие места, бегајќи од север од рациите на грабливи трговци со робови кои ги продавале претставниците на својот народ во ропство на португалските трговци кои продавале „абонос“. Кога роднините пристигнале овде неколку месеци подоцна, нашле празни куќи со едноставен прибор, лични работи, па дури и остатоци од храна – но ниту сопствениците, ниту нивните смртни останки, ниту знаци на борба што би укажувале дека луѓето биле одземени насилно, на лице место немало. Години подоцна, родното племе Ал-Моло повторно се обидело да најде засолниште на островските земји. Тие го сметаа фолклорот, раскажувањето за тајните непријатели и неостварливите убијци, за ништо повеќе од бајка.

И згрешиле – не поминала ниту една година целото население од ова место повторно да го снема, оставајќи ги зад себе нечепнати куќите и работите. Во 1935 година, ова чудно и застрашувачко место повторно мораше да се соочи со инвазија на странци, овој пат од европски научници од етнографска експедиција. Двајца од нив, Мајкл Шафлис и Брајан Дајсон, слетаа на островот за да ја истражат културата на ал-Моло. За да комуницираат со своите другари кои останаче на копното, тие прибегнале кон помош на сигнални светла. Неколку дена подоцна, пожарите престанале да горат, а група за пребарување се упатила кон островот. Залудно: и покрај огромните напори, не било можно да се најдат ниту истражувачите, ниту нивната бројна опрема.

Домородните жители веруваат дека гостите на островот се уништуваат од судбината одново и одново. Една од научните теории дава поинаква причина. Работата е дека отровните гасови од вулканско потекло се ослободуваат од дефекти во земјината кора. Тие предизвикуваат привремено лудило кај луѓето и предизвикуваат халуцинации, доведувајќи ги целосно до лудило. Во таква состојба, човек може да истрча некаде или да се фрли во водите на езеро преполно со крокодили. Оттука и причината за исчезнувањето на луѓето. Но, каде отиде опремата на етнографската експедиција, богами, не е јасно. Жителите на Кенија избегнуваат да го посетуваат Јужниот остров поради неговата специфична репутација, но светото место никогаш не е празно – дивите кози се одгледуваат во огромен број на тоа парче земја. Духовите не ги допираат.