Новиот македонски филм од Ѓорѓи М. Унковски, „Диџеј Ахмет“ ги освои срцата на публиката на „Санденс“

„Музиката е лек за сите“, изјавува еден од ликовите во оваа топла приказна. „Диџеј Ахмер“ е филм за созревањето, сумирајќи ја една од суштинските теми во оваа приказна за тинејџер чија голема амбиција е во судир со реалноста на животот во рурално село во Македонија. Режисерот Ѓорѓи М. Унковски користи музика во различни форми во својот дебитантски долгометражен филм, прикажувајќи го судирот меѓу младешкиот бунт и традиционалната култура.

 

 

„Диџеј Ахмет“ премиерно беше прикажан на натпреварот за светска драмска кинематографија на Санденс, каде што краткометражниот филм на Унковски „Стикер“ беше прикажан во 2019 година. Иако сценариото за овој филм на моменти е малку лабаво, неговата привлечна топлина може да го позиционира филмот и надвор од фестивалските кругови.

Музиката е форма на бегство за 15-годишниот Ахмет (Ариф Јакуп) и неговиот помлад брат Наим (Агуш Агушев), кои зрачат со радост секогаш кога ќе најдат можност за танцување. Тие живеат со својот строг и тажен татко (Аксел Мехмет), а по смртта на нивната мајка, Ахмет морал да го напушти училиштето за да му помага на татко му со стадото овци. Наим престанал да зборува, па татко им редовно го носи кај локалниот исцелител.

Раните сцени меѓу браќата на суптилен начин ја прикажуваат нивната блискост без потреба од многу зборови. Јакуп внесува симпатична срамежливост во ликот на Ахмет, кој е силно заштитнички настроен кон брат му. Но, Агушев е оној кој во речиси секоја сцена го краде вниманието со својот шарм.

 

 

Музиката ги внесува браќата во светот на локалното девојче Аја (Дора Акан Златанова), кое исто така ја користи музиката како бегство. Таа е вратена од Германија за непосакуван договорен брак со постариот Хакан (Метин Ибрахим). Иако Унковски не навлегува длабоко во традицијата на таквите бракови, јасно е дека изложеноста на Аја кон поширокиот свет ја тера да се спротивстави на планот.

Тајните средби на Аја со нејзините пријатели, отвораат можност за романса и проблеми за младите.

Режисерот додава бајковит елемент преку кадри од постари жени кои раскажуваат приказни и соништа, што создава магична атмосфера. Шаренилото на традиционалната облека и светлата енергија, заедно со комичните моменти како неуспешните технолошки иновации во селото, му даваат на филмот препознатлива автентичност.

„Диџеј Ахмет“ можеби пее позната мелодија, но неговата искреност и топлина го прават филмот ново и свежо искуство.

Коментирај анонимно

Вашата адреса за е-пошта нема да биде објавена. Задолжителните полиња се означени со *