Потресната приказна за девојчето коешто единствено преживеало авионска несреќа и живеела сама во Амазон 11 дена

Џулијан Кепке беше единствената преживеана од авионската несреќа на ЛАНСА Лет 508 во амазонската шума во 1971 година.

1. Познавањето на џунглата ѝ помогна да преживее

Џулијан Кепке, родена од германски родители во 1954 година, била израсната во перуанската џунгла, средина од која подоцна морала да побегне. Нејзиниот татко се стекнал со слава како зоолог, додека нејзината мајка била научник специјализирана за проучување на тропски птици.

Заедно, тие основале станица за биолошко истражување наречена Пангуана, со цел длабоко да се вклучат во различниот екосистем на бујната прашума. Растејќи на станицата, Џулијан се опиша себеси како „дете од џунглата“, добивајќи длабоки увиди во животот во прашумата.

„Научив многу за животот во дождовните шуми, дека не беше премногу опасен“, раскажа таа за Би-Би-Си во 2012 година. „Не е зелениот пекол што светот секогаш го мисли“.

На крајот, знаењето што го доби ѝ помогнало да преживее.

2. Авионот се срушил и се распаднал

Вечерта пред трагичниот лет, Џулијан и нејзината мајка учествувале на церемонијата на матура во Лима, главниот град на Перу. Нестрпливи да се вратат дома за Божиќ, тие обезбедиле места на летот закажан за 24 декември со проблематичната авиокомпанија LANSA.

Набргу потоа, леталото почнало да трепери, а силен гром го погодил десното крило на авионот, веднаш придвижувајќи го авионот во брзо спуштање кон копното.

Наеднаш, Џулијан сфатила дека е надвор од авионот. Таа доживеала слободен пад, прицврстена на клупата за нејзиното седиште. Единствениот звучен звук беше слабиот шепот на ветрот.

Нивниот авион се скршил на фрагменти. Откако се разбудила следниот ден, Џулијан погледна во крошната дрво. Нејзината првична мисла била: „Преживеав авионска несреќа“.

Џулијан ги проценила своите повреди од падот во џунглата, чувствувајќи се бесна и дезориентирана. Таа се посомневала на потрес на мозокот, скршена клучна коска и расекотини на рамото и потколеницата. Подоцна, таа не можела да ја најде својата мајка и сфатила дека е сосема сама.

Нејзината мајка, ентузијаст за животни, ја опремила својата ќерка со знаење за да ја спаси. И покрај збунетоста, Џулијан ги препознала звуците на жаби и птици околу неа од Пангуана, сфаќајќи дека е во истата џунгла.

Таа не била далеку од дома, но сепак еден погрешен чекор можел да ја одведе подлабоко во огромната прашума, најголемата на светот. „Речиси немаше ништо што моите родители не ме научија за џунглата. Морав само да го применам ова знаење во мојата замаглена глава од потресот на мозокот“.

Конечно, таа успеала да го напушти своето авионско седиште и да тргне напред, сопнувајќи се на слепо. Таа налетала на пакетче бонбони од авионот и тргнала по река како што ја научиле нејзините родители.

Преминувањето низ Амазон за време на неговата влажна сезона значело непрестаен дожд, поради што било невозможно да се запали оган или да се најде јадливо овошје поради влагата.

„Голем дел од она што расте во џунглата е отровно, па затоа ги држам рацете од она што не го препознавам“, напишала Џулијан.

Четвртиот ден, Џулијан наишла на застрашувачка глетка: тројца патници, сè уште врзани за седиштата, делумно затрупани од ударот.

3. Конечно ја пронашле локални рибари

По неколкудневни осамени прошетки во џунглата, надежта се појавила кога забележала мала колиба со покрив од лист од палма околу свиокот на реката. Внатре открила лименка бензин. Нејзината рана на рамото, заразена со инфекција, ја натерала да ја полие со бензин, потсетувајќи се на третманот на нејзиниот татко кон семејното милениче.

„Болката беше силна. Извадив околу 30 отрепки и бев многу горда на себе. Решив да ја поминам ноќта таму“, рекла таа.

Следниот ден, таа се разбудила од звукот на машки гласови и набрзина излегла од колибата. Благодарение на локалните перуански рибари, таа конечно била спасена.

4. По оваа несреќа таа ја пронашла смислата на нејзиниот живот

Џулијан продолжила со студии по биологија, за на крајот да докторира. Враќајќи се во Пангуана, таа се фокусирала на пишување на својата докторска дисертација, концентрирајќи се на лилјаците. По смртта на нејзиниот татко во 2000 година, таа ја презела улогата на директор на истражувачката станица. Таа ја опиша станицата како нејзино „светилиште“, слично како што било за нејзините родители.

И покрај тоа што ја открила целта во нејзиниот живот и кариера, несреќата и нејзините последици останале во неа низ изминативе децении.

„Се разбира дека имав кошмари долго време, со години, и секако тагата за смртта на мајка ми и на другите луѓе се враќаше повторно и повторно“, изјавила таа. „Мислата – зошто јас бев единствениот преживеан? – ме прогонува. Секогаш ќе биде така.“

Доколку сакате добра акција или пак забегани и жестоки случки само за најхрабрите читатели, тогаш посетете го каналот Жестоко. Предупредување: Содржините може да ве вознемират!